Eén van de meest gedenkwaardige filmervaringen dit jaar is sowieso Kick-Ass. Niet omdat het de beste biosfilm van dit jaar is (al haalt hij waarschijnlijk wel de top tien), maar omdat de prent al dan niet bewust een interessante polemiek over geweld in de film opende. Kick-Ass is in wezen een Tarantinoprent voor (rijpere) tieners, of een superheldenfilm voor superheldenfilmliefhebbers die het tussen de lijntjes kleuren beu zijn. Dat er daarbij bloed vloeit, laat zich raden. In Amerika (waar de film trouwens weinig potten brak aan de boxoffice) was al dat bloedvergieten netjes kinderen niet toegelaten, in een paar Europese landen was die restrictie er niet. Zo kwam het in Nederland tot een hetze toen verontruste ouders in de smiezen kregen dat hun (veel te jonge) kinderen aan een portie bottenbrekend geweld werden blootgesteld. En ook bij ons kon eender welke ukkepuk rustig fluitend de Kick-Ass-zaal binnenhuppelen. Waar onze filmkeuring het in de jaren tachtig nog verstond om Tim Burton’s Batman KNT te verklaren of Brian De Palma’s meesterwerk The Untouchables te laten verminken, zagen ze er nu geen graten in om deze film zonder enige vorm van leeftijdskeuring in de zalen toe te laten. Nochtans is er nu toch al de tussenoplossing 12+, die bijvoorbeeld ook nodig was om het gortige Brüno te onderscheiden van de rest. En zo komt het dat wij tijdens de biosvisie van Kick-Ass op een kalme zondagvoormiddag werden geconfronteerd met twee volwassenen die met een jongen van nauwelijks vijf jaar zaten toe te kijken hoe Hit-Girl haar tegenstanders met een samuraizwaard uitbeende. Wat natuurlijk de vraag doet stellen wie echt in fout is: de filmkeuring, de bioscoop of de begeleidende volwassenen?

Op dvd komt Kick-Ass gelukkig wel zoals het hoort: met een leeftijdskeuring van 16 jaar en de ladingdekkende quote ‘cool, geniaal, gewelddadig’. Want het is niet omdat de nog niet rijpe jeugd de film verkeerd kan interpreteren, dat dit slechte cinema is natuurlijk. Integendeel, Kick-Ass zou wel eens de meest entertainende verheerlijking van Westers filmgeweld aan deze kant van het hiernamaals zou kunnen zijn sinds Dirty Harry zijn magnumkogels gebruikte om wiskundevraagstukken op te lossen. Kick-Ass doet trouwens mooi wat de titel zegt: voorgefabriceerd entertainment een poepje laten ruiken door de conventies van het superheldengenre en de gewelddadige actiecinema binnenstebuiten te keren en te kneden tot een heerlijk politiek incorrecte superheldenpastiche.

Kick-Ass werd samen ontwikkeld met de gelijknamige comic. Auteur Mark Millar (Wanted) schreef het scenario voor het stripverhaal dat zou getekend worden door genrespecialist John Romita Jr., terwijl regisseur Matthew Vaughn en co-scenariste Jane Goldman de filmversie ontwikkelden. De Brit Vaughn (de echtgenoot van Claudia Schiffer) staat bekend voor zijn eigenzinnige aanpak: hij leerde het klappen van de zweep als producer bij Guy Ritchies eerste drie films vooraleer zelf in de regiestoel plaats te nemen voor Layer Cake. Een zitje dat hij trouwens in de steek liet daar hij de hem toegewezen regie voor X-Men : The Last Stand liet varen wegens zogenaamde creatieve meningsverschillen. Al heeft hij inmiddels wel getekend om de X-Men-prequel First Class te regisseren. Vaughn was niet van plan om water bij de wijn te doen als het op het verfilmen van Kick-Ass aan kwam. Toen zowat elke Hollywoodstudio het scenario afwees wegens te gewelddadig, besloot Vaughn om de film zelf te financieren zodat hij geen toegevingen moest doen aan bemoeizuchtige studiohoofden.

Centraal staat tiener Dave Lizewski (Aaron Taylor-Johnson, eveneens te zien als jonge John Lennon in Nowhere Boy) die zich afvraagt hoe het komt dat niemand in het echte leven op het idee is gekomen om, verkleed als superheld, misdadigers een lesje te leren. Nadat hij en zijn vrienden voor de zoveelste keer overvallen worden door baldadige leeftijdsgenoten besluit hij zijn kans te wagen: hij koopt een groen superheldenpak op het wereldwijde web (waar anders), doopt zich om tot Kick-Ass en gaat op zoek naar misdaden die hij kan bestrijden. Weet hij veel dat hij zich daarmee meer moeilijkheden op de hals haalt dan hij ooit voor mogelijk hield. Hij komt immers in contact met Big Daddy (Nicolas Cage) en zijn elfjarige dochter Hit-Girl (Chloe Grace Moretz), twee vigilantes met een opzienbarend wapenarsenaal. Die twee hebben wraak gezworen op de plaatselijke maffiabaas Frank D’Amico (Mark Strong) die verantwoordelijk is voor de dood van zijn echtgenote/haar moeder. Wanneer D’Amico denkt dat Kick-Ass verantwoordelijk is voor de dood van een paar van zijn handlangers, besluit hij de nieuwbakken superheld meteen een kopje kleiner te maken. Maar dat is buiten Big Daddy en Hit-Girl gerekend, al is het maar de vraag of zij opgewassen zijn tegen het blinde geweld van D’Amico en zijn manschappen die er niet voor terugdeinzen om bv. hun tegenstanders in een microgolfoven te stoppen…

Dé reden dat Vaughn bij heel wat filmstudio’s van een kale investeringsreis thuis kwam is de elfjarige Hit-Girl. Een jong meisje dat tegenstanders in stukken hakt en zelf ook een groot aantal harde klappen incasseert kon immers niet door de beugel, en blijft een doorn in het oog voor veel moraalridders. Wie deze film au sérieux neemt, zoekt echter beter een ander paard op. Kick-Ass gaat er immers bewust over, en Vaughn mixt comic bookingrediënten met de filmische stijl van John Woo en Quentin Tarantino, maar vindt moeiteloos een eigen en unieke stem en toon. Wat begint als een fijne persiflage op Spider-Man (inclusief voice-over) ontaardt algauw in een brutale geweldorgie met exploderende ledematen, hilarische oneliners (“tool up honey bunny, it’s time to get bad guys”) en instant klassieke scènes.

Net als bij Stardust slaagt Vaughn er in om een film die uitbulkt van ideeën en personages in de hand te houden – al is het verhaallogisch gezien af en toe op het randje. De nevenpersonages zijn niet allemaal even sterk (de subplot die draait rond Daves vermeende homoseksualiteit valt zelfs vrij zwakjes uit), maar dat neemt niet weg dat Kick-Ass constant verrast en moeiteloos zijn mindere kantjes buitenspel zet door een ongebreideld enthousiasme. En dat alles bevolkt met een uitstekende cast: Aaron Taylor-Johnson drukt op de juiste knoppen als het nog nerdier broertje van Peter Parker, Nicolas Cage was in jaren niet zo goed als in zijn rol van Big Daddy waarin hij zijn dochter leert om de impact van kogels te vermijden door haar koudweg omver te knallen vooraleer een ijsje te gaan eten, Chloe Grace Moretz is een openbaring als de met een paarse pruik uitgeruste Hit-Girl (de kans is groot dat ze ook jouw hart steelt) en Mark Strong trekt alle registers open als heerlijke foute perfide maffiabaas.

Of we Sin City hebben gezien, wil het hoofdpersonage op een bepaald moment weten. Yep, maar zelfs dat comic noir-meesterwerk bereidt je niet voor op deze volstrekt waanzinnige en bloederige, welhaast niet te kwalificeren brok buitenaards entertainment. En afsluiten doen we met een speciale vermelding voor de alle kanten opschietende soundtrack die de perfecte omkadering vormt bij deze instantklassieker.

Minder enthousiast zijn we helaas over de extra’s, die bestaan uit het karigste der karige: de bioscooptrailer. Al gebiedt de eerlijkheid ons te zeggen dat de Blu-ray versie wel karrenvrachten extra’s heeft. Het ruikt allemaal wat naar een strategie van de distributeurs om hun film kaal op dvd uit te brengen en de interessante goodies te bewaren voor Blu-ray, zodat iedereen op termijn zijn dvd wel zal inruilen voor het blauwestraalvariant. Een commerciële actie waar weinig tegen in te brengen is natuurlijk. Al vinden we het (als een eenzame Calimero op de bres voor gelijke rechten staand) niet helemaal eerlijk.