Geef het de vrijheid, dat testosteron en neem een duik in de onderbuikromantiek van Sin City. Het is er heerlijk vertoeven tussen gemuteerde pedofielen, sardonische kannibalen, naakte paroolofficieren, bloedmooie paaldanseressen en afgehakte hoofden. Welkom in het film-noir universum van graphic novel artist Frank Miller. Voor de verfilming van vier van zijn Sin City-verhalen gaat Miller als regisseur in zee met Robert Rodriguez, die eindelijk nog eens een film aflevert die van begin tot eind bekoort. Dat is intussen ook alweer geleden van zijn ultra-lowbudgetdebuut El Mariachi uit 1992. Naar goede gewoonte stond Rodriguez ook in voor het camerawerk, de muziek, de montage en de visuele effecten. Rodriguez en Miller blijven hondstrouw aan het stripvoorbeeld : de achtergronden van de film bestaan uit storyboards en originele strip-achtergronden, en de acteurs zijn zo getrouw mogelijk gemodelleerd naar de personages uit de stripreeks. De volledige film werd opgenomen voor een groen scherm, zodat de fictieve biotoop van Sin City achteraf secuur digitaal kon worden ingevuld. Ook acteurs werden vaak achteraf digitaal verenigd : zo hebben bijvoorbeeld Mickey Rourke en Rutger Hauer een scène samen, maar de acteurs ontmoetten elkaar niet op de set en spraken hun dialoog afzonderlijk in.

Het hoe is deze keer echter compleet ondergeschikt aan het waarom. Sin City is heerlijke cinema voor iedereen die ook maar een halve letter heeft gelezen van het oeuvre van Raymond Chandler of die jeuk krijgt op oncontroleerbare plaatsen als hij een glimp opvangt van een hardboiled detective, al dan niet met deukhoed. U krijgt er gratis een verzameling creaturen bij die ontsnapt lijken (en in sommige gevallen ook zijn) uit het voorgeborchte van de hel.

Rodriguez giet de vier verhalen van Frank Miller in een Pulp Fiction-structuur. Met dank aan Quentin Tarantino die trouwens als special guest een deel van de autoscène met Clive Owen en Benicio Del Toro regisseerde). De verhalen staan op zich apart, maar zijn niet-lineair met elkaar vervlochten. Het eerste verhaal The Customer Is Always Right is een korte proloog en werd gedraaid als testmateriaal. Frank Miller was na het zien ervan onmiddellijk overtuigd dat Rodriguez de juiste man was om de zijn oeuvre te verfilmen. Echt leuk wordt het pas wanneer de voice-over van Mickey Rourke start in het eerste volwaardige verhaal The Hard Goodbye. Rourke is sensationeel als Marv, een betonnen loser met een hart van goud (zij het diep verborgen onder vaak uitzinnige gewelduitbarstingen). Wanneer het hoertje Goldie wordt vermoord en hij van de laffe daad wordt verdacht, gaat hij tot het uiterste om haar te wreken. Zijn spoor leidt naar een verlaten boerderij en een wel heel bizarre moordenaar. In The Big Fat Kill volgen we Clive Owen die in het oude stadsdeel van Sin City (waar met kruisbogen gewapende prostituees de plak zwaaien) betrokken raakt in een hete oorlog tussen de mooie meiden, corrupte agenten en compleet geschifte maffiosi. That Yellow Bastard is zo mogelijk nog uitzinniger dan al het voorgaande.  Bruce Willis is Hartigan, een agent die acht jaar de cel ingaat nadat hij de pedofiele zoon van een senator aan flarden schoot, en die na zijn vrijlating het intussen volwassen meisje (Jessica Alba) alsnog wil beschermen tegen het op de loer liggende kwaad.

We houden het bewust zo cryptisch mogelijk, want van hoe minder verhaalkronkels je vooraf weet hebt, hoe beter. Educatieve waarde heeft Sin City allerminst (gelukkig), maar door de verhalen zo nadrukkelijk te situeren in een hyperkinetische film noir omgeving waar alles kan en alles mag, en waarin alle helden antihelden zijn met steeds een wisecrack tussen de tanden geperst, is het resultaat een lust voor alle zintuigen. In sommige shots zijn de personages niets meer dan witte silhouetten, en op andere momenten wordt het zwart-witte universum onderbroken door goed gekozen kleurschakeringen (rode lippen, rondspattend bloed en de wel heel gele bastard).

Extra's zijn er op deze RCV-uitgave niet te vinden. Het is dus wachten op de 'extended version' van de film die hopelijk ook een Benelux-release krijgt. De Amerikaanse en Britse distributeur hebben dat hebbeding voor de fans alvast op de markt gegooid : naast de gewone biosversie is er een uitgebreide versie van de film (ruim 23 minuten langer) en zijn alle vier verhalen ook afzonderlijk te bekijken. Er is ook een versie waarin je de volledige film ziet met het groene scherm als achtergrond en heel wat docu's over de look, design, aanpak en casting. Lekkers voor in de toekomst of voor de over de grens kopende dvd-adepten, de rest kan voorlopig nog eens genieten van deze op zich al sublieme kale dvd-versie van één van de beste biosfilms van 2005.