En hopla, Hollywood is opnieuw een stripverfilming/trilogie rijker met de verfilming van Marvels “Iron Man”. De film schoot tijdens het openingsweekend voorbij de opbrengstkaap van 100 miljoen dollar in de States, waardoor het meteen zonneklaar was dat de (minimum) twee films die nog op stapel stonden meteen groen licht kregen. Gelukkig dat de kwaliteit van deze ‘origin film’ nogal meevalt, zodat de sequels interessante perspectieven bieden. Wat van pakweg “Transformers 2” niet meteen kan worden gezegd.

“Iron Man” is de superheldalias van playboy, miljonair en wapenhandelaar Tony Stark (met ironisch panache neergezet door Robert Downey Jr.). Hij erfde een miljardenbedrijf van zijn vader, en heeft er niet de minste moeite mee om wapens te ontwikkelen die zijn landgenoten kunnen beschermen tegen aanvallen van buitenaf (yeah right). Ook de Amerikaanse troepen in Afghanistan kunnen op zijn arsenaal rekenen. Wanneer Stark de streek bezoekt om de tests met een nieuw allesvernietigend wapen van dichtbij te bekijken, loopt het fout: hij wordt gevangen genomen door de plaatselijke rebellen en verplicht om ook voor hen een wapen te maken. Stark ontwikkelt echter een ijzeren pak waarmee hij al vliegend kan ontsnappen. Een ontsnapping die nodig was: Stark raakte in Afghanistan immers dodelijk gewond. Hij heeft voortaan een magnetische borstplaat nodig die de overgebleven kogelsplinters moeten aantrekken zodat die zijn hart niet bereiken. Wanneer Stark terug is in de States, perfectioneert hij niet alleen de borstplaat, maar ook het pak met allerhande spectaculaire technische snufjes en algauw vliegt hij als de blitse Iron Man door het luchtruim. De grootste kat die hij te geselen krijgt blijkt zijn zakenpartner Obadiah Stane (Jeff Bridges) te zijn, die zijn zinnen heeft gezet op de uitvinding van Stark en die vooral wil verkopen aan de meestbiedende…

“Iron Man” ontsproot uit het brein van Stan Lee in 1963. Aanvankelijk opereerde Stark alleen, geleidelijk aan maakte hij deel van de superheldenclub “The Avengers”. In 1963 waren er allusies op de Viëtnamoorlog, in deze filmische update wordt de achtergrond uiteraard gevormd door de Golfoorlog(en). Het project doet al een tijd de ronde in Hollywood. In 1990 was er een versie in de maak bij Universal Studio’s, en was Stuart Gordon (“Re-Animator”) de uitverkoren regisseur. Later probeerden ook Twentieth Century Fox en het onlangs opgedoekte New Line Cinema hun versie op de sporen te krijgen, en lieten zowel Nicolas Cage als Tom Cruise hun belangstelling voor de hoofdrol blijken. Zelfs comic geek Quentin Tarantino werd gevraagd om een filmversie te schrijven en te regisseren. Alle pogingen bleken uiteindelijk een slag een water: pas toen de filmrechten van het personage terug bij Marvel verzeilden in 2006, geraakte het project echt in een stroomversnelling. “Iron Man” werd de eerste stripadaptatie die volledig in beheer van Marvel werd gemaakt, en ze kozen voor een compleet nieuw script, zonder rekening te houden met de scenario’s die al waren geschreven voor de geaborteerde versies uit de jaren negentig.

Jon Favreau regisseerde alvast een opvallende stripverfilming. Stark leunt dichter aan bij James Bond dan bij Spider-Man, en er zijn scènes die zelfs met een nadrukkelijk knipoog uit een 007-episode lijken ontsnapt. Favreau besteedt willens nillens meer aandacht aan de achtergrond van Stark/Iron Man en de actie is eerder schaars (en nogal militair gericht). Er zijn eigenlijk maar twee grote actiescènes, en de film laat zich dan ook vooral bekijken als een inleiding tot de op stapel staande vervolgfilms. Een beetje zoals dat ook het geval was met de eerste “X-Men”-film. Opvallend is wel dat Favreau zich beter thuis voelt in de set-up dan in de pay-off. Het climaxgevecht met de Iron Monger belooft meer dan we uiteindelijk te zien krijgen, en dat zal voor velen misschien toch wel een koude douche zijn. In de tweede film heeft Favreau alvast beloofd om aandacht te hebben voor de alcoholverslaving van Stark (is it a bird, is it a plane, no it’s a drunken superhero) en komen er uiteraard nieuwe slechteriken in beeld. We kunnen ook hopen dat Starks sidekick Pepper Potts terug van de partij zal zijn. Is het niet om haar geniale stripnaam, dan toch ook wel voor de geinige tongue in cheeck-vertolking van Gwyneth Paltrow, die hier beter te pruimen is dan in eender welke film waarin ze de vrouwelijke hoofdrol vertolkte.

Fans van Stark hoeven alvast niet tot 2010 te wachten vooraleer “Iron Man” nog eens in beeld komt: Robert Downey Jr. heeft immers een cameo in “The Incredible Hulk” en die sequel (Eward Norton vervangt Eric Bana) komt al in juni in de zalen. Als uitsmijter nog een tip van het webhuis: spurt niet naar buiten tijdens de eindgeneriek, of laat je niet wegjagen door de zwabber van de hostess, maar blijf rustig zitten. Helemaal op het eind wordt een niet onbelangrijke tip van de sequelsluier opgelicht, en je krijgt er ook nog een gratis superstercameo bij. Zo, en dan gaan we nu eens kijken wat wij uit onze werkbank kunnen schudden.