Universal Pictures nam in 2003 een risico door de regie van “The Hulk” toe te vertrouwen aan de Taiwanese cineast Ang Lee. Lee is er immers de man niet naar om wild met popcorn te gooien, en kiest liever voor een rijst met elegante stokjes-aanpak. Getuige daarvan “Brokeback Mountain” en “Lust, Caution”, de films die hij daarna draaide. Het resultaat was een comicverfilming met heel wat aandacht voor de innerlijke problemen van de titelheld, en minder oog voor de slambam-actietaferelen. Het gevolg was dat de fans van popcornentertainment teleurgesteld de zaal verlieten (of de film zelfs helemaal links lieten liggen) waardoor de film afklokte met een recette van ‘slechts’ 132 miljoen dollar. De hoop dat ook het serieuze filmpubliek op de film zou afkomen, bleek ijdel. Toch besloten Marvel Studio’s en Universal om de groene jongen een tweede kans te geven, zij het wel eentje die serieus afwijkt van de eersteling.

Lee werd vervangen door de Fransman Louis Leterrier, die hiermee zijn eerste big budget Hollywoodfilm realiseert na twee actievehikels in opdracht van Luc Besson (“Unleashed”, “Transporter 2”). Leterrier, naar eigen zeggen een fan van het eerste uur, kreeg van de producenten de opdracht om dicht bij de originele comic en bij de tv-serie uit de jaren 70 te blijven. Edward Norton vervangt Eric Bana in de titelrol: een goede keuze, Nortons getormenteerde Brando-eske acteerstijl in het achterhoofd houdend. Fans van Jennifer Connelly moeten het in deze film met Liv Tyler stellen, terwijl Sam Elliott getransformeerd is in William Hurt.

Bij Universal wilden ze een film die los stond van Ang Lee’s “Hulk”, maar die tegelijkertijd toch een sequel moest zijn. Om dit op te lossen integreert deze film het volledige ‘Bruce Banner wordt voor de eerte keer Hulk’-achtergrondverhaal in de begingeneriek. Zij het wel op een heel summiere wijze: wie nog nooit van de Hulk hebt gehoord, wordt van de dialoogloze recap niet echt veel wijzer. Na de generiek vinden we Banner waar hij vertoefde op het eind van Lee’s film: in de Zuidamerikaanse jungle (meer bepaald in Brazilië) waar hij zich schuilhoudt voor het Amerikaanse leger. Voor degenen die niet bekend zijn met het ontstaan van de Hulk: Bruce Banner is een wetenschapper die in opdracht van generaal Ross (William Hurt) experimenteert met een geheimzinnige biokracht. Wanneer Banner daarbij wordt geraakt door gammastralen, verandert hij bij elke woedeaanval in een groene, wild om zich heen schoppende gigant. Banner probeert in Brazilië een middel te vinden om de transformaties te kunnen stoppen. Schijnbaar met succes, want bij het begin van de film is het vijf maand geleden dat Banner nog eens groen uitsloeg. Wanneer Ross ontdekt waar Banner zich schuilhoudt en terug de jacht opent, is het uit met de rust. Banner keert terug naar Amerika en hoopt zich te kunnen verzoenen met zijn ex Betsy Ross (Liv Tyler), de dochter van zijn vroegere opdrachtgever. De jacht gaat echter onverdroten verder op Amerikaans grondgebied: officier Emil Blonsky Tim Roth) die deel uitmaakt van Ross’ team, wil daarbij kost wat kost de superkrachten van Banner verwerven. En zo liggen alle kaarten op tafel voor een megagevecht tussen twee mutanten. Baksteengekrakeel gegarandeerd…

De actie mag dan wel primeren in deze prent, toch staat de psyche van de groene vechtersbaas centraal. Banner wil namelijk helemaal geen superheld zijn, en zou veel liever kindje-huisje-tuintje spelen met zijn Betsy. Deze menselijke kapstok overstijgt echter nergens het niveau van de strippsychologie. De bouwstenen uit de Marvelcomic zijn er, en Leterrier gooit alles vrij voorspelbaar door de mixer. Verrassen doet het nergens en nooit: of je nu naar de zielepijnen zit te kijken van Superman, Spider-Man, Lassie of de Hulk: is het niet allemaal een pot nat ?  Ergens heeft het gelukkig wel allemaal zijn charmes, het is bovendien gemaakt met sympathie voor het bronmateriaal en de vuistcaramboles tijdens de climax maken misschien ook wel het zomerfilmkind in u wakker. Verbazingwekkend is het niet echt: in dat opzicht was “The Entertaining Hulk”een betere titel geweest.

De fans van de originele tv-serie kunnen alvast in hun nopjes zijn: niet alleen heeft Lou Ferrigno (net zoals vijf jaar geleden) een cameo, hij mocht deze keer ook het brullen van de Hulk voor zijn rekening nemen. En postmoderne pubers kunnen ook nog eens gniffelen met de cameo van Tony Stark, waarmee Marvel een bruggetje slaat tussen “Iron Man” en het aangekondigde all-starspektakel “The Avengers” dat in 2011 aan de oppervlakte zou moeten komen.