Vergelijkingen. Ze halen niet altijd hun gelijk. Zo valt in tal van reviews van en artikels over “Hustlers” te lezen dat regisseuse Lorene Scafaria nogal wat ijkpunten is gaan halen bij Martin Scorsese en Steven Soderbergh. Een vergelijking die vanuit de optiek van twee titels – “The Wolf Of Wall Street” en “Magic Mike” - een beetje te verdedigen valt, maar voor het grootste deel toch maar weinig steek houdt. Een vergelijking met Adam McKay op basis van zijn “The Big Short” is iets logischer, al is het maar omdat McKay samen met zijn productionele partner Will Ferrell meewerkte aan de totstandkoming van “Hustlers”.

Bovendien deelt “Hustlers” met “The Big Short” de kredietcrisis van 2007-2008 als scenariolijm. Blijkt immers dat de meer gegoede stripclubs ook te lijden hadden onder die crisis omdat de grootspenderende Wall Street-jongens geen fistful of dollars meer hadden om in strings en bh’s te pleuren. Waardoor veel van de paal- en schootdansende dames zich genoodzaakt zagen om het met wat minder inkomsten te doen of om een andere job te zoeken. Niet naar de zin van stripmoederkloek Ramona Vega die het idee opvatte om samen met een paar collega-sekswerkers de rijke mannen waar ze mee afspraken te drogeren.

Zo konden ze de kredietkaartcodes van die mannen achterhalen en vervolgens hun bankrekeningen plunderen. Eens de mannen terug bij hun zinnen waren zouden ze sowieso niet naar hun partner of de politie stappen om hun gênante misstap op te biechten. Tot er één iemand was die dat natuurlijk wel deed. Duh. Waarop de sjoemelende dames werden gearresteerd en hun criminele activiteiten aan het licht kwamen. Dat verhaal verscheen in 2015 uiteindelijk ook als journalistiek stuk in New York Magazine. En kwam zo ook in het Hollywoodvizier terecht.  

Scafaria gebruikt de relatie tussen Vega (een vrolijk gatschuddende Jennifer Lopez) en relatieve nieuwkomer Destiny (Constance Wu) als centrale verhaalas. De BFF’s wentelen zich al snel in hun jetsetrijkdom, maar komen uiteindelijk lijnrecht rechtover elkaar te staan wanneer hun zwendel bekend raakt en gevangenisstraffen hun deel dreigen te worden. Scafaria probeert tussen de vida loca glitter door waarachtigheid in de relatie tussen beide vrouwen te stoppen, maar die emoties slagen er slechts zelden in om relevant te zijn in een door hebberige mensen bevolkte op oerlust drijvende microcosmos. Greed is good, maar daarom nog niet sympathiek. Leuk is wel dat Samantha Barbash, de stripper op wie Ramona Vega is gebaseerd, alles behalve opgezet is met de film over ‘haar leven’ en al heeft beloofd om de echte waarheid neer te schrijven in haar memoires. Ja ja …

Het is geen toeval dat “Hustlers” interessanter wordt wanneer Scafaria haar film weghaalt uit het leeghoofdig vacuüm door meer in te zoomen op het interview van Destiny met de journaliste die het stuk in New York Magazine zou schrijven. Helaas komt de depannagewagen te laat om van “Hustlers” meer te maken dan wat dit in hoofdzaak is: een letterlijk en figuurlijk weinig om het lijf hebbende verkenning van excessieve hebzucht die ongegeneerd mikt op de oerinstincten die op de entertainmentschaal van Maximus Decimus Meridius ook al in de boenwas zaten. Maar dat lichaamsgekronkel zorgt er wel voor dat we nu weten dat Mercedes Ruehl er momenteel uitziet als een kruising tussen Cher, Katey Sagal en een botoxpekinees. Woef.