Nadat hij bij het grote publiek bekend geraakte met zijn rol van driftige taxichef in de intussen hopeloos verouderde televisiereeks Taxi, ging het steil bergop met de carrière van Danny DeVito.  Hij groeide ook op het biosscherm uit tot een flinke publiekslokker met vertolkingen in films zoals Romancing the Stone en Ruthless People.  In de tussentijd promoveerde De Vito zichzelf tot een gerespecteerde regisseur met als belangrijkste wapenfeit de subliem in beeld gebrachte zwarte parel The War of the Roses.

Na gesmaakte acteursverschijningen in Other People's Money en Batman Returns bijt De Vito zich voor het eerst vast in een ambitieus epos, waarmee hij zijn regisseursgrenzen resoluut een paar zones verlengt.  Niet dat Hoffa nu meteen uitblinkt in vernieuwende technieken of beeldcomposities, maar zowel de sfeer (groots opgezette Pannavisionbeelden) als de structuur (flashback) ademen een gezonde atmosfeer uit die bewijst dat De Vito uitgroeit tot een groot regisseur.

Hoffa vertelt het levensverhaal van de truckersvakbondbaas Jimmy Hoffa (een andermaal uitstekende Jack Nicholson) die als een duiveltje uit een doosje springt om de rechten van de vrachtwagenchauffers te verdedigen in een tijdperk dat sociaal onrecht hoog tij vierde in de States.

Hoffa streed ontegensprekelijk voor de goede zaak, maar zijn acties waren een doorn in het oog van de regeringsleiders, vooral omdat hij zich nadrukkelijk engageerde met de gevreesde maffia en geen geweld schuwde om zijn doel te bereiken... Hoffa verenigt zowat alle gangbare kenmerken van het stereotiepe filmepos en groeit zo uit tot een geromantiseerd, professioneel in elkaar gebokst Hollywoodpathos.

De Vito mocht zich trouwens omringen met het neusje van de Hollywoodzalm om alles zo vlekkeloos mogelijk in beeld te brengen : auteur (The Untouchables, Glengarry Glen Ross) & regisseur David Mamet schreef het scenario, en voor de beelden zorgde Stephen H. Burum, de vaste Brian De Palma cameraman.  Voor de fijnproevers.