De cynische monoloog die tussen de openingstitels van Other People's Money zit geweven laat aan duidelijkheid niets te wensen over: geld, macht en hebzucht worden als rode draad voorgeschoteld en Larry 'The Liquidator' Garfield laat geen loshangende rafels toe. Garfield (Danny DeVito,venijnig, en dus op z'n best) is een niets ontziende Wall Street-makelaar die van zijn hobby, het spelen met de poen van anderen, zijn beroep heeft gemaakt.  Niemand is veilig voor deze financiële haai, die elk bedrijf beschouwt als een potentiële incasso-donor voor zijn Garfield Investments. Als hij een met de geur van donuts doorspekte morgen van computertje Carmen verneemt dat de New England Wire & Cable Company het uitstekend doet op de aandelenmarkt, snuiven zijn neusgaten behalve de reuk van zijn favoriet tussendoortje ook een aroma op dat hij gewoonweg niet kan negeren: klinkende dollars. De overnamekassa begint te rinkelen, maar de geldlade stuit op standvastig verzet van 'New & C'-bedrijfsleider Jorgy (oude en blijkbaar nog niet vergane glorie Gregory Peck) die pertinent weigert om het traditioneel opgebouwde familiebedrijf in de klauwen van geldwolf Garfield achter te laten.

Maar aangezien koppig verzet alleen niets uithaalt, verschijnt de sensuele advocate Kate Sullivan (Penelope Ann Miller, een fonkelend sterretje aan het actrice-firmament, eerder dit jaar te bewonderen in Kindergarten Cop en Awakenings) ten tonele. Deze vurige dame is wel te vinden voor een spelletje psychologische oorlogsvoering met de Liquidator, en de 'strijd' glijdt al vrij vlug af naar het privéterrein. Cupidopijltjes worden immers richting Larry afgeschoten, en het is maar de vraag hoe sterk diens pantser is...

Regisseur van Other People's Money is de nu 65-jarige Canadees Norman Jewison, die zijn filmische carrière in 1962 van start zag gaan, en die dertig jaar al menig Oscargelauwerd werkstuk heeft afgeleverd, waarvan Moonstruck het recentst in het geheugen van het grote publiek hangt. De kans dat hij met dit produkt in de genomineerdenenvelop terechtkomt is zo goed als onbestaand, daar Jewison het voorgeschotelde bot (in dit geval het toneelstuk van Jerry Sterner) niet volledig afkluift.

De klassiek ogende regiestempel en de pittige dialogen slagen er niet in de lacunes in de verhaallijn te verdoezelen, waardoor het resultaat nauw aanleunt bij een niet volledig benutte kans. Maar je krijgt ter compensatie de leukste filmdialoog van dit jaar in de schoot geworpen, en los daarvan is het ook positief dat het geheel niet verzandt in een al te gemakkelijk moraliserende oplossing, die gelukkig achterwege blijft.

In amper anderhalf uur krijg je wel een kordaat inzicht in het reilen en zeilen van de financiële wereld, en dat terwijl angstwekkend hoge economie- en financieringscursussen die ik in juni ll. nog op het nippertje onder de knie kreeg, hun geheimen nauwelijks prijsgaven.  Een visuele katalysator à la Penelope Ann Miller blijkt dus niet te onderschatten, terwijl ik me aan een vergelijking van de humoristische aspiraties van de heren en dames cursus-samenstellers en De Vito niet eens wil wagen.