De weledele heer Clint Eastwood maakt het de dwalende zielen die - al dan niet in stilte - hopen of wensen dat hij eindelijk zijn camera aan de wilgen hangt en van zijn verdiende oude dag gaat genieten, wel heel gemakkelijk. “Hereafter” is immers ’s mans minst bekorende film in jaren. Let wel, wij behoren niet tot de categorie van het filmminnend volkje dat Eastwood niet meer relevant vindt. Integendeel, wij hebben een fikse boon voor de trage, no-nonsensemanier waarop hij momenteel zijn oeuvre uitbreidt. We moeten al teruggaan tot 2002 (“Blood Work”) vooraleer we een door Eastwood geregisseerde prent vinden die ons niet kon bekoren. Alles wat de man daarna heeft gemaakt (“Mystic River”, “Million Dollar Baby”, “Flags Of Our Fathers”, “Letters From Iwo Jima”, “Changeling”, “Gran Torino” en “Invictus”) schommelde wat ons betreft tussen briljant en zonder meer goed. Dat er aan die ‘winning streak’ ooit eens een eind zou komen, hoeft uiteraard niet te verwonderen (Eastwood draaide in het verleden heus nog wel stinkerds). Vraag is of de schuld in de eerste plaats bij Eastwood ligt, of bij het weinig boeiende scenario van Peter Morgan (die met “The Queen” en “Frost/Nixon” bewees meer in zijn mars te hebben).

“Hereafter” is een triptiek van drie hiernamaalsverhalen die elkaar pas raken op het eind. Het eerste verhaal is dat van de Franse tv-presentatrice Marie Lelay (Cécile de France, later dit jaar te zien in “Délivrez-Moi”, de nieuwe van de broertjes Dardenne), die samen met haar vriend met vakantie is in Thailand, en daar gegrepen wordt door een tsunami. Ze wordt door het water meegesleurd en krijgt een bijna-doodervaring. Pas ternauwernood keert Marie terug naar het land der levenden: een ervaring die het niet zo makkelijk maakt om haar alledaagse leven terug op te pikken. Het tweede verhaalsegment speelt zich af in Londen, waar de twaalfjarige tweeling Marcus en Jason (vertolkt door de echte tweelingbroers Frankie en George McLaren die hiervoor nog nooit hadden geacteerd) vooral op elkaar is aangewezen door de drank- en drugsverslaving van hun moeder. Wanneer Jason sterft na een verkeersongeval, wordt Marcus in een pleeggezin geplaatst. Een lot dat hij catatonisch ondergaat daar hij ervan overtuigd is dat de ziel van zijn broer hem probeert te contacteren. San Francisco is het decor voor verhaal drie. George Lonnegan (Matt Damon) heeft de gave om met de doden te praten mits een simpele handoplegging. In tegenstelling tot vele charlatans beheerst George deze gave echt. In vroegere tijden verdiende hij goed zijn geld met de seances die hij organiseerde, maar uiteindelijk bleek de gave eerder een vloek dan een zegen. Waarom George geen contact met de doden meer wil, wordt duidelijk wanneer zijn ontluikende romance met Melanie (Bryce Dallas Howard) in de kiem wordt gesmoord.

Aanvankelijk worden de drie verhalen los van elkaar verteld (tien minuten Cécile de France, tien minuten in Londen, tien minuten Matt Damon en weer terug), pas op het eind komen de plotdraden samen. Eastwood heeft altijd al een boon gehad voor onthaasting (in zijn regiedebuut “Play Misty For Me” bouwde hij zelfs verschillende muzikale interludia in), maar nu voelt het echt wel als een eeuwigheid aan vooraleer de verschillende personages elkaar ontmoeten. Wanneer dat uiteindelijk gebeurt, vertoont het cardiogram van de film bovendien nauwelijks een opflakkering. Grotendeels omdat Eastwood iets teveel voor het al te makkelijk sentiment kiest, en zelden weet te verrassen of te ontroeren. Nochtans hebben we niet de indruk dat Eastwood bewust op zoek gaat naar het goedkoop sentiment. Het zit gewoon ingebakken in Peter Morgans scenario, en al omzeilt Eastwood een paar valkuilen, af en toe trapt hij er ook met beide voeten in.

Is “Hereafter” daardoor een slechte film ? Neen, eerder een intrigerende tegenvaller. De bovennatuurlijke thematiek associeer je immers niet meteen met Eastwood, maar eerder met uitvoerend producent Steven Spielberg. We vragen ons dan ook af of hij niet stiekem over Clints schouder meekeek toen die de (CGI-)tsnunamiscène filmde waarmee uit de startblokken wordt geschoten. Nog een reden waarom “Hereafter” geen complete sof is: de onderkoelde vertolking van Matt Damon. Op vaak subtiele wijze slaagt hij erin om zijn personage onder de huid te laten kruipen, grotendeels vooral in scènes die op zich weinig relevantie hebben (de scène waarin hij het huis van Dickens bezoekt en een handtekening scoort bij Derek Jacobi bijvoorbeeld). En die beter geslaagd zijn dan zogezegd wel belangrijke scènes (het onderonsje tussen Cécile de France en Marthe Keller bijvoorbeeld): waardoor het toch duidelijk is dat Eastwood meer geïnteresseerd lijkt in de menselijke kant van het verhaal en niet zozeer in de wetenschappelijke en religieuze ‘mumbo jumbo’ die de kop opsteekt bij alles wat met Gene Zijde te maken heeft.

“Hereafter” mag het dan wel niet halen bij de andere titels uit de herfstcatalogus van Eastwood, bij de pakken zitten is er niet bij voor de bezige bij. Momenteel maakt hij zich op voor “J. Edgar”, een grootschalige biografie rond FBI-oprichter J. Edgard Hoover (met Leonardo DiCaprio in de titelrol). En volgens de laatste geruchten zou hij daarna een nieuwe en vierde versie van “A Star Is Born” willen draaien met Beyoncé in de hoofdrol. Of hoe dit 81-jarig icoon blijkbaar niet van plan is om bij de pakken te blijven neerzitten. Aan het hiernamaals is hij klaarblijkelijk nog niet toe.