81 lentes, zomers, herfsten en winters is Clint Eastwood inmiddels, en het tempo waarin hij films maakt moet niet onderdoen voor eender welk jong veulen. Om de twee jaar (of zelfs om het jaar) levert hij nog trouw zijn filmpje af en kwalitatief staat het resultaat veelal nog steeds als een huis. Niet dat hij zich nooit een misstap veroorlooft: deze “Hereafter” bijvoorbeeld is één van zijn mindere worpen, en we moeten al teruggaan tot 2002 (zijn verfilming van de Michael Connelly-thriller “Bloodwork”) vooraleer we een door Eastwood geregisseerde prent vinden die ons niet kon bekoren. En we kijken uiteraard al uit naar ’s mans nieuwste “J. Edgar”, een biografie over FBI-baas J. Edgar Hoover met Leonardo DiCaprio in de titelrol. Volgens de laatste geruchten zou deze prent in december al in première gaan in Amerika.

“Hereafter” is een door Peter Morgan (“The Queen”, “Frost/Nixon”) neergepende triptiek van drie hiernamaalsverhalen die elkaar pas raken op het eind. Het eerste verhaal is dat van de Franse tv-journaliste Marie Lelay (Cécile de France), die tijdens een vakantie in Thailand gegrepen wordt door een tsunami. Ze wordt door het water meegesleurd en krijgt een bijna-doodervaring. Ternauwernood keert ze terug naar het land der levenden: een ervaring die het niet zo makkelijk maakt om haar alledaagse leven terug op te pikken. Het tweede verhaalsegment speelt zich af in Londen, waar de twaalfjarige tweeling Marcus en Jason (vertolkt door de echte tweelingbroers Frankie en George McLaren) vooral op elkaar is aangewezen door de drank- en drugsverslaving van hun moeder. Wanneer Jason sterft na een verkeersongeval, wordt Marcus in een pleeggezin geplaatst. Een lot dat hij catatonisch ondergaat daar hij ervan overtuigd is dat de ziel van zijn broer hem probeert te contacteren. San Francisco is het decor voor verhaal drie.
George Lonnegan (Matt Damon) heeft de gave om met de doden te praten mits een simpele handoplegging. In tegenstelling tot vele charlatans beheerst George deze gave echt. Ooit verdiende hij goed zijn geld met de seances die hij organiseerde, maar uiteindelijk bleek de gave eerder een vloek dan een zegen. Waarom George geen contact met de doden meer wil, wordt duidelijk wanneer zijn ontluikende romance met Melanie (Bryce Dallas Howard) in de kiem wordt gesmoord.

Aanvankelijk worden de drie verhalen los van elkaar verteld (tien minuten Cécile de France, tien minuten in Londen, tien minuten Matt Damon en weer terug), pas op het eind komen de plotdraden samen. Eastwood heeft altijd al een boon gehad voor onthaasting (in zijn regiedebuut “Play Misty For Me” bouwde hij zelfs verschillende muzikale interludia in), maar nu voelt het echt wel als een eeuwigheid aan vooraleer de verschillende personages elkaar ontmoeten. Wanneer dat uiteindelijk gebeurt, vertoont het cardiogram van de film bovendien nauwelijks een opflakkering. Grotendeels omdat Eastwood iets teveel voor het al te makkelijk sentiment kiest, en zelden weet te verrassen of te ontroeren. Nochtans hebben we niet de indruk dat Eastwood bewust op zoek gaat naar het goedkoop sentiment. Dat zit gewoon ingebakken in Peter Morgans scenario, en al omzeilt Eastwood een paar valkuilen, af en toe trapt hij er met beide voeten in.

Is “Hereafter” daardoor een slechte film ?  Neen, eerder een intrigerende tegenvaller. De bovennatuurlijke thematiek associeer je immers niet meteen met Eastwood, maar eerder met uitvoerend producent Steven Spielberg. We vragen ons af of hij niet stiekem over Clints schouder meekeek toen die de (CGI-)tsnunamiscène filmde waarmee uit de startblokken wordt geschoten. Nog een reden waarom “Hereafter” geen complete sof is: de onderkoelde vertolking van Matt Damon. Op vaak subtiele wijze slaagt hij erin om zijn personage onder de huid te laten kruipen, grotendeels vooral in scènes die op zich weinig relevantie hebben (de scène waarin hij het huis van Dickens bezoekt en een handtekening scoort bij Derek Jacobi bijvoorbeeld). En die beter geslaagd zijn dan zogezegd wel belangrijke scènes (het onderonsje tussen Cécile de France en Marthe Keller bijvoorbeeld): waardoor het toch duidelijk is dat Eastwood meer geïnteresseerd lijkt in de menselijke kant van het verhaal en niet zozeer in de wetenschappelijke en religieuze ‘mumbo jumbo’ die de kop opsteekt bij alles wat met Gene Zijde te maken heeft.

Een mindere Eastwood dus, maar dat is geen reden voor de fans om deze blu-ray niet in huis te halen. Niet alleen is de beeld- en geluidskwaliteit van de bovenste plank, de extra’s zorgen ervoor dat elke rechtgeaarde Eastwoodadept zich kan verheugen op een lekker avondvullende ervaring. Je kan de film eveneens bekijken met een paar 'focus points': korte featurettes die verschillende aspecten over het filmproces toelichten. In een paar wordt er wat gekeuveld over het hiernamaals en bijnadoodervaringen, maar er is gelukkig ook voldoende aandacht voor de film zelf, met onder meer bijdragen over de visuele effecten die de tsunami tot leven brachten en de casting, allemaal voorzien van bijdragen van Eastwood zelf. Je kan deze 'focus points' in de film integreren, maar ook los na de prent selecteren.

De kers op de taart is echter de anderhalfuur durende documentaire “The Eastwood Factor”. Die werd geregisseerd door filmcriticus en Eastwoodkenner Richard Schickel en biedt een overzicht van de carrière van Eastwood bij Warner Bros. Bijna elke film die hij voor die studio maakte wordt toegelicht door Clint zelf en zijn vaak verhelderend commentaar zorgt er – samen met de vele fragmenten – voor dat deze docu een onmisbare toevoeging is aan de thuisbioscoopkast van elke zichzelf respecterende cinefiel, die met een boon voor Eastwood in het bijzonder.