Als je bij apen leren kan, bij slimme apen leren kan, dan is dat in het bos een groot gemak. Of was het bij beren? Wat er ook van zij, de wijsheden uit het jungleboek trekken zich door naar Kingdom of the Planet of the Apes, want geen gebrek aan gevaren tussen het lommer in het vierde deel uit de rebootfranchise die in 2011 werd opgestart met Rise of the Planet of the Apes.

En de eerste die zich enkele generaties afspeelt na de Caesartrilogie. De apen zijn inmiddels in de meerderheid, de mensen zijn gedegradeerd tot zijlijncreaturen. Waarmee deze film eigenlijk al min of meer tussen de veldlijnen dribbelt van Franklin J. Schaffners 1968-verfilming van Pierre Boulles oorspronkelijke roman. Maar goed, die mythologie is niet strikt nodig om mee te zijn met Kingdom, al kan het nooit kwaad om het volledige plaatje bij de hand te hebben.

Veel verschil zit er trouwens niet tussen de apen en de mensen, gezien de (metaforische) vileinheid waarmee de verschillende primaatstammen elkaar naar het leven staan. Snoodaardaap van dienst is Proximus (een fiberklare Kevin Durand) die kost wat kost een oude bunker wil binnendringen omdat hij zijn klauwen wil slaan in ‘oude technologie’ waarmee hij zich een paar geheimen van de mensheid eigen wil maken zodat hij nog meer macht krijgt. Om die bunker te kunnen kraken ontvoert hij andere apen om hen als slavenwerkvolk in te schakelen. Niet naar de zin van chimpansee Noa (Owen Teague), die na de dood van zijn vader door de troepen van Proximus op wraak zint en ook zijn ontvoerde metgezellen wil bevrijden. Daarvoor sluit hij een aarzelend verbond met mens Mae (Freya Allan) die haar eigen redenen heeft om de bunker binnen te geraken.

Het in Kingdom gebruikte fotorealisme is affer dan af: op de spraak na is er nauwelijks een verschil met de apen die in dierentuinen gedwee op hun bananenvla wachten. Filmtechnisch is dit zo ver verwijderd van John Chambers’ latexmaskers uit 1968 als maar enigszins kan. Dus wie CGI-foefelarij van de bovenste plank wil zit hier goed. Heel mooi is zeker de manier waarop de grimmig kwade maar toch serene Teague veraapt is: een Serkiswaardige prestatie. Minder waardig is de plot: de queeste van Noa kan je echt wel op twee uur uit de luiers doen. Of zelfs op anderhalf uur.

Regisseur Wes Ball – die in de postapocalyptische bunkerscènes even knipoogt naar de Maze Runner-trilogie die hem op de Hollywoodkaart plaatste – doet uiterst gedetailleerd aan wereldbouwen, en neemt zijn tijd om zowel Noa’s vredelievende gemeenschap als de gevaarlijke wereld er buiten te schetsen. Maar het nemen van die tijd is nefast voor de flow van het script waarin weinig gebeurt en waarin te vaak een soort uitleggerige pseudofilosofie de bovenhand neemt. En dat zorgt voor een slepend gevoel in een prent die tegen een speelduur van twee uur en een half aanschurkt. En die als puntje bij paaltje komt niet meer is dan het startpunt van een nieuwe trilogie. Ook opvallend: een gebrek aan humor of relativeringsvermogen, wat het allemaal nodeloos zwaar(der) maakt. Cheetah jong, je moest er bij geweest zijn.

Kingdom of the Planet of the Apes: state of the art-verpakking, fletse inhoud. Of hoe ‘op apegapen liggen’ hier net iets te letterlijk wordt genomen.