Opnieuw populair in de Hollywoodwandelgangen: de gespierde Griekse halfgod Hercules, bijgot. Populariteit die zich alsnog niet in een kwalitatieve meerwaarde vertaalt. Eerder dit jaar ging Renny Harlin de dieperik in met het “300”-naäpende “The Legend Of Hercules”, en het als zomerblockbuster gepimpte “Hercules” met Dwayne Johnson als bicepstrigger van dienst veroorzaakt ook niet veel rimpelingen in het bioscanvas. Als er dan toch moet vergeleken worden steekt Johnson in elk geval met kop en schouders uit boven Harlins vehikel.

Regisseur Brett Ratner (de “Rush Hour”-trilogie, “X-Men: The Last Stand”, “Tower Heist”) toont van meet af aan dat hij vooral mikt op B-pulp en verbindt gespierde actie met geloomde oneliners en gebalde retoriek met zegswijzen als “fucking centaurs” en unleash the wolves. Binnen de contouren van het pulpvermaak drukt Ratner meer dan eens op de juiste knoppen – wat moeilijk anders kan als je een schmierend orerende John Hurt in huis hebt. Toch is “Hercules” geen grandslamdunk: daarvoor is de plot (gebaseerd op een comic novel zowaar) te rudimentair en te weinig opzwepend.

Wie de achtergrondgeschiedenis van “Hercules” (nog) eens wil horen, doet er goed aan tijdens de eerste drie minuten de oren te spitsen. Daarin leren we dat Hercules de buitenechtelijke zoon is van oppergod Zeus en de aardse Alcmene, en dat Zeus gemalin’ Hera allerminst was opgezet met de fratsen van haar man. Waarop ze besluit om de volwassen en ultragespierde bastaard te onderwerpen aan twaalf werken, zoals daar zijn het bevechten van een mythische leeuw en een kolos van een everzwijn, en het bemachtigen van de gordel van Hippolyta, de leidster van de Amazones. Hercules slaagt in zijn taken, waarop Hera besluit om Hercules niet langer lastig te vallen. Wat de geschiedenisboekjes ons niet leerden is dat Zeus gaandeweg uitgroeide tot een huurling die zich in ruil voor geld en rijkdom in oorlogen stort. Gaandeweg betekent hier trouwens zoveel als na de moord op zijn vrouw Megara en zijn twee kinderen: een moord waarvan Hercules trouwens zelf wordt beschuldigd.

Zo komt Hercules aan het hoofd te staan van een leger vechtersbazen die hun diensten verkopen aan de meestbiedende. Staan aan zijn zijde: zijn verhalen vertellende neef Iolaus (Reece Ritchie), de onvermoeibare Autolycus (Rufus Sewell), de in toekomstvoorspellingen gelovende Amphiarus (Ian McShane), de boogschietexperte Atalanta (Ingrid Bolso Berdal) en de ferale Tydeus (Aksel Hennie). Deze 'wild bunch' wordt benaderd door Ergenia (Rebecca Ferguson), de dochter van de koning van Thracië (John Hurt). Die wordt belaagd door de bloeddorstige afvallige Rheseus (Tobias Santelmann) en volgens Ergenia kan het koninkrijk enkel vredevol overleven als Hercules erin slaagt om Rheseus buiten spel te zetten. Hercules en co stemmen toe – in ruil voor 'a fistful of drachmes' – en nemen deel aan een strijd waarin Hercules zwaar op de proef wordt gesteld en hij uiteindelijk ook de waarheid rond de dood van zijn vrouw en kinderen zal ontdekken.

“Hercules” heeft anno 2014 meer gemeen met “The Expendables” dan met “Conan The Barbarian”. Er zijn weliswaar genoeg mythische CGI-monsters van de partij, de echte lijm blijkt toch de actiescènes, onder meer die waarin Hercules het leger van Thracië traint om te kunnen overleven in de strijd. En ja, daarbij mag al eens gelachen worden. Het resultaat kan je bezwaarlijk origineel of (ver)nieuw(end) noemen, maar als weinig discriminerende actiefan kan je gerust je kuras van onder de mottenballen halen. Negentig minuten onschadelijke fun zullen je deel zijn. Hou er wel rekening mee dat je die negentig minuten later alweer zal vergeten zijn. Een tussendoortje, heet zoiets.