Hoeveel oorlogsretoriek kan een film in godsnaam bevatten? Te veel, afgaand op de overdaad aan 'wooha'-redevoeringen en adrenalinespeeches die deze twee uur kleuren. Maak kennis met de Spartanen, die hun volledige levensloop afstemmen op strijd, oorlog, eer en sterven voor het vaderland. Baby's die na de geboorte niet aan de ideale maten voldoen worden 'uitgestoten' en elke mannelijke Spartaan moet op z'n zevende jaar zijn hobbelpaarden en speelgoedauto's inruilen voor de militaire school.

Anno 480 voor Christus is Leonidas (Gerard Phantom of the Opera Butler) de koning van Sparta. Zijn gemalin, koningin Gorgo (Lena Headey) steunt hem totaal in al zijn beslissingen, ook als hij besluit om ten strijde te trekken tegen het gigantische Perzische leger van bezetter Xerxes (afgebeeld als een kruising tussen Boy George en het manwijf uit The Crying Game). Probleem is dat de Spartaanse politici en orakels de strijd afkeuren, en weigeren om het leger achter Leonidas te scharen. De bebaarde strijder verzamelt dan maar ad hoc 300 sterke mannen achter zich waarmee hij het (volgens de legende) miljoenenleger van Xerxes in Thermopylae op afstand wil houden. Volgens hedendaagse historici ging het meer om 200.000 Perzen, maar dan nog was het een ongelijke strijd. Hoe kleiner de kansen op overwinning, hoe driester de Spartanen worden en hoe meer verliezen ze de Perzen ironisch genoeg kunnen toebrengen. En wat is er uiteindelijk eervoller dan op het slagveld te strijden in naam van de vrijheid?

Ook al verhaalt 300 over een in zware fictieve verf gegoten historische veldslag, de connotaties met de hedendaagse Amerikaanse politiek zijn niet overal in goede aarde gevallen. Iran (het vroegere Perzië) beschouwt de film zelfs als een heuse oorlogsverklaring. Dat is nu ook weer wat overdreven natuurlijk, feit is dat deze film het zeker kon doen met wat minder militaire sturm und drang, zeker in de vaak irritante en in herhaling vallende voice over. Bij wijze van comic relief wordt de film af en toe doorspekt met mythologische creaturen die weggelopen lijken uit The Lords of the Rings. Dat die zich allemaal ophouden in het Perzische kamp, zullen we maar als toeval beschouwen.

300 is gebaseerd op de graphic novel van Frank Miller. En die kennen we van Sin City. Net als Robert Rodriguez kiest regisseur Zack Snyder (van de uitstekende Dawn of the Dead-remake) ervoor om de verfilming op te vatten als een bewegende strip. Alle acteurs, props, figuranten en gebouwen werden gefilmd voor een bluescreen in een studio in Montreal, en de achtergronden werden nadien met de computer toegevoegd en ingekleurd. Liefhebbers van grauwe donderwolken, koperkleurige hemels en bloedrode woestijnen halen ongetwijfeld hun hartje op, net zoals de adepten van in slow motion galopperende paarden en halfnaakte mannen met een hoog Chippendale-gehalte.

300 is visueel meer dan ok, maar de gestileerde look kan niet verhelpen dat de film eigenlijk voor geen meter vooruitgaat. Er is een banale proloog met daarin de kinder- en jeugdjaren van Leonidas (waarin een uit de kluiten gewassen en ongeschoren wolf met lichtgevende ogen opduikt) en van zodra Leonidas zijn manschappen heeft verzameld verzandt 300 in een repetitieve opeenvolging van bloederige oorlogsscènes, weliswaar op stripniveau. Heb je één bloedspatlawine gezien, dan heb je ze wel allemaal gezien.

Als je 300 uitsluitend bekijkt als een filmisch eerbetoon aan Miller's beeldroman dan zal je af en toe in goedkeuring knikken bij een paar beelden die letterlijk uit het bronmateriaal zijn gelift en die zeer geschikt zijn om als lobbykaart de grote testosterongeile massa in de zalen te lokken. Wil je meer (een boeiend verhaal bv. waarin je meeleeft met de stoere krijgers of waarin je hoopt dat er toch wel eens een scène gaat komen die naast mooi ook spannend is), dan mag je die wensen na een halfuur rustig aan de wilgen of vijgetakken hangen.