Vroeger waren ze tergend traag, maar in deze driedimensionele breedbandtijden bewegen ook de zombies zich voort volgens het rennen, springen, vliegen, duiken, vallen, opstaan en weer doorgaan-stramien. In een film die pretendeert een remake te zijn van George A. Romero's klassieker Dawn of the Dead valt dit dubbel en dik op. Raar maar waar, trage zombies zijn angstaanjagender dan hun geupdate soortgenoten. Al lost debuterend regisseur Zack Snyder dit euvel op door nog meer levende doden te laten rondhossen dan in de originele Dawn. Zijn film heeft dan ook meer weg van een vervolg op 28 Days Later (wat er kan gebeuren als het virus zich verspreidt van Engeland naar Amerika) dan van een remake van Romero's horror-epos.

Remake is trouwens een verkeerd gekozen woord. Reïncarnatie dekt de lading beter. Het enige dat echt gemeenschappelijk is, is de setting van het winkelcentrum. De verhaallijn zelf is helemaal anders uitgewerkt. Hier geen slimme satire dus, waarbij de zombies op het eind vredelievender zijn dan de mensen die ze belagen (de scène met de motorbende) of andere aanvallen op de overconsumerende mensheid. Al raken Snyder en scenarist James Gunn (ooit scenarioschrijver bij de ultra-lowbudget horrorstudio Troma, en nu ook 'bekend' van de twee Scooby Doo-drolletjes) die thema's wel aan. Er is een duidelijke dialoog die gewag maakt van het feit dat de zombies naar het winkelcentrum komen omdat ze dat gewend waren van toen ze nog gewone mens waren. En ook de onenigheid tussen de overlevenden staat af en toe op het voorplan.

Maar waar het uiteindelijk enkel maar om draait is om de horrorleute en plezier, en op dat vlak stelt deze film geenszins teleur. Integendeel. Eens geen idiote tieners die enkel maar willen wippen, drinken en blowen en uiteindelijk fantasieloos het loodje leggen. Niet dat de personages die Snyder en Gunn voorstellen nu allemaal Freudiaans geanalyseerd zijn, maar de protagonisten hebben in elk geval meer lichaam en ziel dan hersendode tieners. Al zitten ook de stevige vertolkingen van onder meer Sarah Polley, Ving Rhames en Jake Weber hier voor iets tussen.

De film schetst aan het begin een rustig beeld van een typische Amerikaanse voorstad, maar die rust duurt niet lang en wordt magistraal verstoord. Er is een eerste aanwijzing van een rare beet in het ziekenhuis waar protagoniste Ana (Sarah Polley) werkt, en luttele minuten later wordt ze reeds achternagezeten door haar on-dode echtgenoot. Na de begingeneriek verplaatst de actie zich snel naar het winkelcomplex. Een troep overlevenden probeert er het hoofd te bieden aan een horde zombies die het complex bestormt op zoek naar vers mensenvlees. Zack Snyder regisseert met vaste hand en mengt gitzwarte humor met bloedrode goor. De mensenhuid vliegt in het rond zoals in de hoogdagen van Romero, er zijn heel wat scènes die zeer jaren tachtig aanvoelen (speer in het oog, staak door de keel) en de film bevat ook heel wat 'oorlogsscènes' met exploderende ledematen in Saving Private Ryan-traditie. Voor elk wat wils dus.

De computereffecten zijn schijnbaar beperkt tot miniatuur-helikopters en -trucks, en vogelperspectieven die boven de plaats van de actie zweven. En als klap op de horrorslagroom zijn er nog een paar 'over the top' kersen die deze prent tot genre-winnaar uitroepen. Om er maar drie te noemen: de zombie-baby, de exquisite finale (die kettingzaag!) en de anticlimax die slim verstrengeld zit in de eindgeneriek. Dat alle bioscoopuitbaters die de lichten reeds aansteken tijdens de eindgeneriek jeuk mogen krijgen op een plaats waar zij of hun naasten niet bij kunnen.