Ja ja, de jaren tachtig… toen geföhnde Britten ons vroegen hen wakker te maken vooraleer we vertrokken, toen we geen spinazie mochten eten omdat we anders licht konden geven in het donker en toen cinemazalen de aanlegsteiger waren voor macho-actiefilms met sigarenkauwende bicepsberen in de hoofdrol. Dat waren nog eens tijden. Also sprach Sylvester Stallone die destijds een van de sterren van het opblaasgenre was, maar de laatste jaren meer te vinden was bij botoxbraderijen dan op het witte doek. En wat doet de ruige rakker dan?  Met The Expendables een hommage schrijven/regisseren aan dat vermaledijde genre waarin hij alle typische clichés uitvergroot en opblaast, tot en met de vileine dictator op een Zuid-Amerikaans eiland toe. En dan hebben we het nog niet gehad over de overdaad aan gespierde oneliners, inclusief een dijk van een 'your mother'-grap.

Applaus daarvoor is sowieso op zijn plaats: in een tijd waarin jarentachtigfilms aan de lopende band in de remakemixer worden gegooid, is het mooi om te zien dat Sly tenminste zijn best doet om met iets nieuws op de proppen te komen in plaats van – we zeg maar wat – Cobra of Lock Up te rebooten. Bovendien krijgt de testosteronfan waar voor zijn geld: Sly laat zich immers gewillig omringen met andere actiesterren en is zowaar zo vriendelijk om iedereen zijn plek in de zon te gunnen. Stallone kruipt als Barney Ross in de huid van de leider van een leger huurlingen die zichzelf ‘the expendables’ noemen. Ze hebben allemaal een militair verleden en laten zich (in ruil voor grof geld uiteraard) inhuren om waar ter wereld ‘dirty jobs’ uit te voeren. Zoals het bevrijden van schepen die in handen zijn gevallen van Somalische piraten. Naast Barney Ross bestaat het team ook nog uit Lee Christmas (Jason Statham), Yin Yang (Jet Li), Gunnar Jensen (Dolph Lundgren), Hale Caesar (Terry Crews), Toll Road (Randy Couture) en Tool (Mickey Rourke). Tool is de enige die niet (meer) mee op missies trekt en vanuit zijn tattooshop zijn troepen moreel steunt.

Op een dag worden Tool en Ross benaderd door Mr. Church (Bruce Willis) die hen inhuurt om op het eiland Vilena dictator Garza (David Zayas, geen onbekende voor de Dexter-kijkers) uit het zadel te lichten. Wat niet zo eenvoudig blijkt als het lijkt, daar Garza gefinancierd wordt door ex-CIA-agent James Monroe (Eric Roberts), die het drugsrijke eiland leegplukt voor eigen persoonlijk gewin en niet van plan is om zijn plannen om te bergen omwille van een paar klap- en schietgrage landgenoten...

Stallone en zijn cast en crew trokken naar Brazilië om deze entertainende knok- en schietprent in te blikken. Dat de cast zich duchtig heeft geamuseerd is duidelijk. Kijk maar naar Dolph Lundgren, die acteert als een houten dinosaurus, maar ei zo na met het beste moment van de film gaat lopen (de Fu Manchu-tirade). Voeg daar nog Mickey Rourke aan toe die getatoeëerde levenswijsheden mag spuien én een heerlijke Eric Roberts als overduidelijk foute slechterik én een scène waarin zowel Arnold Schwarzenegger als Bruce Willis cameo’en … en het mag duidelijk zijn dat de multiplexhostessen (m/v) nogal wat ettelijke kilo’s in het rond gegooide popcorn zullen mogen recupereren na de eindgeneriek waarop zowaar genreklassieker The Boys Are Back In Towne (vertolkt door Thin Lizzy) is neergekwakt.

Neen, The Expendables is geen goede film, maar het is wel een strak stuk ‘tongue in cheeck’ entertainment, geserveerd met een nostalgische saus voor iedereen die drie decennia terug is opgegroeid met deze destijds door Ronald Reagan goedgekeurde bigbudget exploitatiecinema. In hoeverre grossieren in nostalgie naar iets dat eigenlijk nooit echt goed geweest is een verstandig tijdverdrijf is, is natuurlijk een andere vraag. ’t Zal wel de 'circle of life' zijn zeker?  Hoe dan ook, The Expendables is een amusante foute film. Nooit een echte hoogvlieger, maar al bij al entertainender dan het gros van de voorbeelden waarop Stallone zich heeft geënt. Onze bicepsvetlaag eraf als hier geen sequel op komt.