Eigenlijk best een raar beestje, deze Tower Heist. Meer dan eens hoor je de raderen van het capermechanisme ratelen en voel je dat er nogal wat scenariogesleutel is komen kijken bij deze naar Ocean’s Eleven knipogende inbraakkomedie. In veel gevallen leiden dergelijke vaststellingen naar een krakkemikkig gestructureerde prent, Tower Heist blijft echter voor het grootste deel netjes overeind, al komt alles wel bijzonder traag op gang.

In totaal beten zich een tiental scenaristen vast in dit scenario dat in 2005 werd gepitcht door Eddie Murphy : een overval op de Trump Tower in hartje New York. Murphy zag het project als een komedie voor een volledig zwarte cast en hoopte collega-komieken als Chris Tucker, Kevin Hart, Martin Lawrence, Dave Chappelle en Tracy Morgan in het project te krijgen. Brian Grazer van Imagine Entertainment gaf groen licht voor het project, maar het scenario werd over de loop der jaren grondig hertimmerd en bijgespijkerd. Uiteindelijk werd het idee van een grote groep komische acteurs vervangen door een meer gevarieerde cast met twee centrale karakters op de voorgrond. Murphy verliet daarop het project, maar werd uiteindelijk door regisseur Brett Ratner terug aan boord gehaald. Volgens insiders omdat Rattner het scenario terug wat meer in Murphy’s richting had gestuurd door er een groot Rush Hour-gehalte in te stoppen. Ja, er wordt nogal wat gekonkelfoesd in Hollywood.

Aan het door Murphy geopperde idee is uiteindelijk niet zo heel veel veranderd. Trump Tower is veranderd in een fictief flatgebouw, maar het verhaal draait nog steeds om ontevreden werknemers die het plan opvatten om een boude overval te plegen op het hoogbeveiligde gebouw. Niet zozeer om hun werknemer te overvallen (Murphy’s originele insteek), maar om een frauderende ex-Wall Streettycoon die er met hun spaargeld vandoor is te pluimen. Centraal in het plan staat Josh Kovacs Ben Stiller), die er als building manager moet voor zorgen dat alle gasten en bewoners op hun wenken worden bediend, dat defecten en problemen snel worden opgelost … kortom, een roze hemel zonder wolkjes, dat is wat alle dure vogels krijgen als ze logeren in The Tower. Een van de allerduurste vogels is Arthur Shaw (een goed gecaste Alan Alda), die in een penthouse woont en rijker is dan de zeven oceanen diep zijn. Of toch niet ?  Het gerucht doet de ronde dat de man niet ongeschonden uit de bankencrisis is gekomen. Meer zelfs, het FBI vermoedt dat hij een grote fraudeur is en vordert een gerechtelijk onderzoek. Shaw wordt in afwachting van zijn proces veroordeeld tot penthousearrest en is samen met zijn advocaat redelijk gerust in de goede afloop. Kovacs weigert aanvankelijk te geloven dat Shaw schuldig is, tot hij ontdekt dat hij er vandoor is met het pensioenfonds waar ook zijn geld (en dat van zowat iedereen van de staff) in zat. Kovacs was initiatiefnemer om het pensioenfonds van zijn medewerkers te laten beheren door Shaw, en om zijn geweten te sussen, besluit hij om Shaws penthouse binnen te dringen en de daar verborgen miljoenen/miljarden/dubloenen/dukaten te stelen. Makkelijk wordt het niet, al is het maar omdat Kovacs wordt ontslagen nadat hij een van Shaws geliefde hebbedingetjes – een originele Ferrari van Steve McQueen – aan diggelen sloeg en meteen persona non grata in The Tower is.

Uiteraard probeert Kovacs niet in zijn eentje om Shaws penthouse bovenop The Tower leeg te halen. Hij rekent in eerste instantie op de hulp van zijn schoonbroer/conciërge Charlie Gibbs (Casey Affleck), liftverantwoordelijke Enrique (Michel Pena) en bankroete Wall Street-goeroe Fitzhugh (een heerlijk onderkoelde humor serverende Matthew Broderick). En in tweede instantie op het misdadig vernuft van Slide (Eddie Murphy, die zowaar nog eens jaren tachtig-schuttingtaal mag gebruiken), een zelfverklaard misdadig genie dat niet op een krachtterm of twee kijkt.

De gevarieerde cast is een van de hoofdredenen dat Tower Heist overeind blijft. Namen die je op het eerste moment niet samen in een film verwacht, en het is net die niet voor de hand liggende combinatie die de prent levendig houdt. Eveneens goed nieuws: Brett Ratner vervalt niet in de lawaaierige modus waarmee hij onder andere de Rush Hour-gedrochten inblikte. Meer zelfs, tijdens het openingsshot en de actievolle finale geeft hij zowaar blijk van een goed cinematografisch oog. Grootse cinema is Tower Heist allerminst, maar als vlot binnenglijdend kapsoneloos Hollywoodentertainment valt hier al bij al weinig op af te dingen.