Logica kan eenvoudig zijn. Het beste Harry Potter-boek leverde dusver ook de beste Harry Potter-film af. Het is wel voorbarige logica, want we hebben nog vier films en twee boeken te gaan. Eén ding is zeker: de switch van regisseur Chris Columbus naar Alfonso Cuaron heeft de film goed gedaan.

De makers van de film gaan er logischerwijs van uit dat iedereen die de film ziet, de vorige twee heeft gezien en de boeken van J.K. Rowling heeft gelezen. De personages worden dan ook niet meer geïntroduceerd, en het verhaal schiet onmiddellijk uit de startblokken. Harry Potter komt tijdens zijn derde jaar aan tovenaarschool Hogswarth in contact met een ontsnapte gevangene. Een zekere Sirus Black (Gary Oldman) is ontsnapt uit Azkaban (zowat het Alcatraz van de tovenaarswereld) en is gesignaleerd in de buurt van Hogswarth. Schijnbaar om Harry een kopje kleiner te maken, want Black is een van de acolieten van opperschurk Voldemort. Dumbledore (Michael Gambon die de overleden Richard Harris vervangt) besluit tegen zijn zin de school te laten bewaken door Dementors, de officiële wachters van Azkaban, die de gave bezitten om letterlijk het leven uit hun slachtoffers te zuigen. In zijn strijd tegen Sirius krijgt Potter uiteraard de hulp van Hermione Granger en Ron Weasley, en ook de mysterieuze nieuwe leraar Lupin (David Thewlis) staat schijnbaar aan zijn zijde.

Echt eenvoudig zal het nooit zijn voor de makers van de Harry Potter-reeks om de goede scheiding te vinden tussen een kinderfilm en een film waarin ook volwassenen hun gading vinden. Auteur J.K. Rowling slaagt er wel in om de Potter-boeken geliefd te maken bij jong en oud, filmisch lukt het vooralsnog niet altijd even vlot. Al verlaat deze film op geregelde momenten de veilige kinderpaden en richt hij zich met onder meer weerwolven en duistere duivels naar de meer mature fantasy-liefhebber. Al duurt het een tijdje eer Harry Potter and the Prisoner of Azkaban zijn belofte waarmaakt. In het eerste uur hangt de film immers nauwelijks aan elkaar, en slagen de makers er niet in om de magie van Rowling coherent op het witte doek te brengen, een euvel waar de tweede film ook zwaar onder te lijden had. Veel personages lopen er voor spek en bonen bij, en vooral de ergerlijk slecht acterende Tom Felton (Draco Malfoy) hadden ze beter ingeruild voor een digitaal exemplaar. Maar het geduld wordt beloond: regisseur Alfonso Cuaron heeft immers een paar donkere scènes in petto die zo mooi zijn, dat je er de gebrekkige structuur graag bijneemt. Cuaron draaide vroeger al een paar films waar production design zeer belangrijk was (A Little Princess, Great Expectations), en ook hier is de aankleding vaak om te zoenen. Zo komen de bewegende schilderijen in Hogswarth meer op de voorgrond, lijken de scènes met de Dementors wel weggelopen uit de Lord of the Rings-trilogie van Peter Jackson (let op de scènes waarin de omgeving in een mum van tijd in ijs verandert), en is de tuin van Hagrid (let op het contrast tussen de lijkenpikkende kraaien en de fleurig gekleurde pompoenen) meer Grimm dan Disney. En dan hebben we het nog niet over de weerwolf gehad. Niet dat die te vergelijken is met An American Werewolf In London (wat kan dat wel?), maar naar kinderfilmnormen gaat de transformatie toch al redelijk ver. Harry Potter and the Prisoner of Azkaban is dus zeker geen vlekkeloze film, maar hij bevat dusver wel de mooiste scènes uit de reeks.

Op dvd is er de keuze tussen een een 2-disc editie met als extra's een pak spelletjes en een paar korte documentaires over het maken van de film. Budgetbewuste consumenten kunnen hun kroost echter ook plezieren met een goedkopere 1-disc edition, waar als extra de trailers van de volledige trilogie op staan.