Als een film die grotendeels slordig is verteld toch nog weet te bekoren, dan zal het wel een goede film zijn zeker? Toch? Paul Mazursky’s Harry And Tonto is zo’n film: sommige momenten meanderen vluchtig de narratie uit, andere doen dan weer hun uiterste best om tegen de ribben te plakken … maar er wordt zelden een vuist gevormd die echt door merg en been gaat. Tenzij je een fan bent van losse vignettes en holderdebolderstructuren die – net als het leven zelf – geen vastgelegd stramien vormen.

De Harry waarvan sprake is Harry Coombes, een krasse zeventiger uit New York die uit zijn appartement wordt onteigend en dan maar tijdelijk bij zijn zoon en diens gezin intrekt. Daarna wil hij ook zijn andere kinderen opzoeken: zijn dochter in Chicago en zijn tweede zoon in Las Vegas. Wat een geordende trip per vliegtuig moest worden verandert echter in een gezapige roadtrip per wagen, in eerste instantie omdat Harry de Tonto uit de titel – zijn huiskat – niet wil achterlaten. Wat volgt is een man met een plan en tal van onverwachte ontmoetingen die tegelijkertijd iets (proberen) zeggen over de staat van Amerika anno de vroege jaren zeventig.

Mazursky bood de hoofdrol eerst aan James Cagney aan, maar die had geen zin om uit zijn pensioen te komen – iets wat hij zo’n zes jaar later wel zou doen voor Ragtime. Ook Cary Grant en Laurence Olivier stuurden hun kat – en dat was niet Tonto. Carney was nog maar een midvijftiger toen Mazursky uiteindelijk bij hem kwam aankloppen, maar dat vond Mazursky geen bezwaar. Met wat filmmagie, pruiken en make-up geraak je immers een heel eind. In het geval van Carney zelfs tot op het podium van het Dorothy Chandler Pavilion daar hij een Oscar won voor beste mannelijke hoofdrol voor zijn interpretatie van Harry. En de competitie was nochtans sterk: de andere genomineerden waren Albert Finney, Dustin Hoffman, Jack Nicholson en Al Pacino. Of hoe ook in kattenfilms de underdog het kan halen.