George A. Romero, de grootmeester (en inmiddels opa) van zombiefilms, verdiende zijn titel niet enkel door baanbrekende splattereffecten, maar ook door de maatschappijkritiek die steevast in zijn zombie-epistels zit ingebouwd. Schokgolven vertoont het filmlandschap inmiddels niet meer door ’s mans oeuvre, maar dat is ooit wel eens anders geweest. Ten tijde van “Night Of The Living Dead” bijvoorbeeld, zijn grauwe zwartwitklassieker uit 1968. De horrorprent waarin de doden terug tot leven kwamen ontgroeide in een mum van tijd zijn status van undergroundhit en staat in ieder zichzelf respecterend horrorlijstje geboekstaafd als een van de beste en schokkendste genrefilms ooit. Niet iedereen had het in de smiezen, maar behalve een slimme shocker gaf de film ook de Viëtnamoorlog een veeg uit de pan.

Zo mogelijk nog genialer (en in elk geval heel wat gruwelijker) was Romero’s magnum opus “Dawn Of The Dead” (1978). Romero’s standpunt dat de overlevenden eigenlijk gruwelijker te werk gaan dan de op bloed beluste zombies werd er volledig uitgespeeld, en ook de Westerse materialistische drang om alsmaar te consumeren werd gehekeld, getuige de setting in de supermarkt. De gorefactor werd vervolgens naar 11 gedraaid voor “Day Of The Dead” (1983), en het duurde tot 2005 voor het geslaagde “Land of the Dead” de franchise mocht verderzetten. Een commercieel succes was “Land Of The Dead” helaas niet, maar toch had Romero de zombiesmaak terug te pakken. Hij greep terug naar een scenario dat hij al zo’n tien jaar had liggen en maakte in eigen beheer “Diary Of The Dead”.

“Diary Of The Dead” verschilt nogal wat van het grootschalig opgevatte “Land Of The Dead”. Enerzijds omdat de film met een heel klein budget (geschat op 5 miljoen) en op nauwelijks 23 dagen werd opgenomen. Centraal staat een groepje filmstudenten van de universiteit van Pittsburgh (Romero’s thuishaven komt uiteraard terug aan bod, ook al is de film om budgettaire redenen volledig in Canada opgenomen). Tijdens het opnemen van een horrorfilm voor hun eindwerk, vernemen ze via de media dat de doden terug tot leven zijn gekomen. Ze verzamelen zich in een Winnebago op weg naar huis, maar dat die weg bezaaid is met hongerige zombies en andere gevaren spreekt voor zich. Eén van de studenten krijgt het idee om hun terugtocht te filmen. Ongecensureerd, zodat de overlevenden later kunnen zien hoe het er echt aan toe ging, en dit in tegenstelling tot de gefilterde en gemanipuleerde nieuwsgaring van de officiële instanties. Romero’s aanklacht tegen de media en de overheid is niet nieuw (ze zat ook al verweven in de vorige zombiefilms), en inmiddels ook al een beetje voorbijgestreefd. Recentelijk deed Brian De Palma hetzelfde met “Redacted”, en ook met “Cloverfield” en “REC” deelt Romero het uitgangspunt van een film gezien door het oog van een (amateur)cameraman. Jammer genoeg legt Romero zijn aanklacht tegen een overgemediatiseerde samenleving er veel te dik op, middels een nogal zwaarwichtige voice-over bijvoorbeeld.

Vet onderlijnde kritiek of niet, toch is “Diary Of The Dead” een fijn zombiefilmpje geworden: Romero schudt een paar uitstekende scènes uit zijn inmiddels 67-jarige mouwen. Het uitgangspunt van een groepje mensen dat zich verzamelt en huiswaarts trekt is allesbehalve nieuw (zeker niet in het zog van “Cloverfield”), maar Romero bewijst dat hij nog steeds één van de meest geïnspireerde genreauteurs is.

Ook ditmaal zijn er een paar geslaagde setpieces die deze film een geslaagde eigenwaarde geven: de scène bij de bejaarde Amish-man is een instant-klassieker, en de close-up op het zwembadgraf tijdens de climax is exemplarisch voor de visie van Romero. Verwacht je ditmaal wel niet aan uitbundige slachtpartijen zoals in de vorige films: Romero bouwt de gore ditmaal subtiel in, vaak zelfs als een voetnoot. Maar het werkt, wat ook moeilijk anders kon, daar de splatter opnieuw gesuperviseerd is door darm- en hersenspecialist Greg Nicotero. Kortom, “Diary Of The Dead” is een lekker wegglijdend low-budget zombieavontuur. Dank je wel, George. Nog zo eentje op je zeventigste ?