Kort, snel en lekker buiten de lijntjes kleurend van wat meestal toegelaten is in het horrorgenre (zeker voor een film die door een van de grote Hollywoodstudio's werd gereleased)... George A. Romero heeft in geen tijden een goede film afgeleverd (we moeten al terug naar 1989 voor het respectabele Monkey Shines) maar kijk, geef de man de kans om terug te keren naar zijn zombiecyclus en het is meteen duidelijk dat hij hét nog heeft. Romero (die trouwens ook kans maakt op een award voor 'de grootste brilmontuur uit de filmgeschiedenis') geeft trouwens zelf toe dat hij liever op een onafhankelijke manier zijn eigen ding doet dan in opdracht te moeten meedraaien in het blockbustercircuit. Meteen de reden waarom hij altijd wel een cultfiguur zal blijven.
Land Of The Dead is niet zo baanbrekend als Night Of The Living Dead (1968) of Dawn Of The Dead (1978), wat ook logisch is. Het publiek is inmiddels al veel meer gewend, en Romero's zombiefilms zijn uiteraard ook al ettelijke keren nageaapt. Maar toch, weinigen weten de maatschappelijke relevantie van het genre zo sardonisch en sarcastisch in te kaderen als Romero zelf. En zijn levende doden bijten nog steeds ietsje harder dan die van andere regisseurs.

Al is dat laatste ook de verdienste van zombiemaestro Greg Nicotero, die niet alleen ontzettend gruwelijke make-upeffecten construeert, maar die blijkbaar voor Romero graag een tandje bijsteekt in het zo 'realistisch' mogelijk etaleren van levende doden. Het bloed is echt wansmakelijk goor, maar tegelijkertijd zo fascinerend dat je nergens en nooit de neiging krijgt om je van het scherm weg te draaien.

Verhaaltechnisch is de film schatplichtig aan de grootsteedse horror- en exploitationprenten uit de jaren tachtig: bij momenten lijkt de film een kruising tussen Escape From New York en Mad Max 2. De zombies hebben honger en ze weten waar voedsel te vinden: in de grootstad, waar de (nog) niet-aangetaste burgers zich hebben verschanst. De rijken in veilige wolkenkrabbers, het plebs en tuig in krottenwijken, dat spreekt voor zich. Terwijl de rijken denken dat hen niets kan overkomen, waagt de man in de straat zijn hachje onder meer met het plunderen van winkels, tegelijkertijd hopend dat ze geen kiekeboe moeten spelen met een gemuteerde en in staat van ontbering verkerende zombie.

Megalomane rijke rotzak van dienst is Kaufman (Dennis Hopper). Met een paar verborgen agenda's , dat spreekt voor zich. Zijn manschappen maken in het rijdende fort 'Dead Reckoning' jacht op zombies of afvalligen en elimineren af en toe een 'vervelend sujet'. Helaas voor Kaufman staan de neuzen in 'Dead Reckoning' niet allemaal in dezelfde richting, en muiterij dreigt meer dan eens. Er vallen dus ontzettend veel dode en levende doden in deze goedgemaakte gore pulp van de bovenste plank.

De dubbele disc-editie van Paradiso (verpakt in een steelbook - voor de ene het toppunt van luxeverpakking, voor de andere een regelrechte doorn in het oog) biedt ongeveer een uur aanvullend bonusmateriaal, allemaal overgenomen van de buitenlandse Universal-uitgave. De versie op schijfje 1 is trouwens de director's cut. De single disc uitgave van Paradiso biedt enkel maar de theatrical cut aan. Niet dat er zoveel verschil is (een viertal minuten), maar voor de echte gorehound zijn die ampele minuten extra bloederige fun uiteraard niet te versmaden. Er is ook een commentaartrack (niet vermeld op de hoes trouwens) waarin Romero samen met producer Peter Grunwald en monteur Michael Daugherty sommige scènes wat inkadert. Ook krijgen we te horen waar de verschillen liggen tussen de gewone versie en de director's cut.

Op het tweede schijfje vinden we een paar featurettes, opgedeeld in vier blokken. Vaak gaat het om standaard 'achter de schermen'-materiaal maar er passeren toch ook een paar leuke en interessante momenten de revue. Het meest aanbevolen is de reportage over de make-up effecten, en in de special effects-montage zien we hoe het green screen niet meer weg te denken is uit het moderne filmmaken. Ook leuk is de reportage waarin we zien hoe Simon Pegg en Edward Wright (de makers van de aan Romero schatplichtige zombiekomedie Shaun Of The Dead) hun idool ontmoeten op de set in Toronto en elk een zombiecameo mogen vertolken. Al bij al zijn het dus extra's waarbij de kwantiteit het haalt op de kwaliteit, maar sommige featurettes zijn een interessante toevoeging aan de vierde Romero-zombiefilm die dankzij Paradiso een mooie indie-release heeft gekregen in de lage landen.