Ontsnappen zal waarschijnlijk niet mogelijk zijn: deze gruwelprent kostte hoop en al negen miljoen en stevent wereldwijd af op een recette van meer dan honderd miljoen. De kans dat “Escape Room” de start van een franchise wordt in het zog van gelijkaardige gimmickhorrorverzamelingen als “Saw”, “Final Destination” en “Paranormal Activity” is dan ook groot.

Eentje die ofwel zal doodbloeden als de inspiratie op is, of als de economische wet van de afnemende opbrengst teveel tot beneden is afgeroomd. Als het gaat over leeggelopen inspiratie, mag “Escape Room” er trouwens nu al mee ophouden. Matig interessant en slap vervelend: dat zijn zowat de conclusies na anderhalf uur ontsnappingsgruwel.

Escape Room” mixt het dna van “Saw” met dat van “Final Destination” en Agatha Christies “And Then There Were None”. Zes mensen die elkaar niet kennen – maar wel een gemeenschappelijk ‘geheim’ met zich meedragen – krijgen een uitnodiging voor een dagje ontsnappingskameren. Om twijfelaars over de brug te trekken, is er een geldprijs van tienduizend dollar verbonden aan de dappere die als eerste uit de kamers kan ontsnappen. Kamers die nogal verschillen van uitzicht: meteen de enige variatie die voor wat leven in de ontsnappingsbrouwerij zorgt. De personages zijn immers redelijk kleurloos en weinig boeiend – wie als eerste het loodje legt … het zal je weinig kunnen schelen.

Ook de vraag ‘wie heeft de ontsnappingskamer ontworpen en waarom zijn die zes mensen uitverkoren’ zorgt voor een weinig vermakelijk antwoord. In plaats van een antwoord met oren en poten te voorzien, trekken de makers aan het eind hun staart in en opteren ze liever voor een brug naar de potentiële sequel.

Ironisch wel dat de scenaristen geen ontsnapping hebben gevonden uit hun eigen script. Regisseur Adam Robitel voegt ook maar weinig toe en blijft net zoals bij “The Taking Of Deborah Logan” en “Insidious: The Last Key” flirten met de druiligere middenmaat - vooral tijdens het vrij lamlendige slotkwartier.