Majoor Reisman is er getuige van hoe een Amerikaans soldaat de doodstraf krijgt. Doordat hij door de krijgsraad ter dood werd veroordeeld wordt hij opgehangen. Reisman is niet echt onder de indruk, daarvoor heeft hij het al te veel gezien. Soldaat Arthur James Gardner mag dan tot het overhalen van de hefboom volhouden dat hij het niet opzettelijk deed, de uitgesproken straf kan niet meer worden ongedaan gemaakt. Terwijl de priester nog aan het naprevelen is, stapt Reisman al naar het kantoor van generaal Worden. Na het nog eens kort te hebben gehad over de executie van daarnet maar ook over de rebelse manier van doen van de majoor en zijn vele overplaatsingen binnen het leger, komt men met de volgende opdracht voor de pinnen. In een 'château' in Rennes verblijft een pak hoge, Duitse officieren die er goed bewaakt worden en tijdens deze Tweede Wereldoorlog buiten schot van alles en iedereen lijken te blijven. Maar daar wil men nu verandering in brengen. Het team dat ervoor moet zorgen dat de Duitse legertop een zware klap wordt toegebracht moet echter gerekruteerd worden uit de opgeslotenen in de gevangenis. Bij voorkeur soldaten die wachten op de uitvoering van de doodstraf die tegen hen werd uitgesproken en met andere woorden niets te verliezen hebben.

Reisman aanvaardt de opdracht en pikt er een dozijn van de zwaarst gestraften uit. Allemaal stoere jongens dus die het vertrouwen in het militaire apparaat verloren hebben en de aanwezigheid van een legerofficier al moeilijk kunnen verdragen, laat staan dat ze er mee moeten samenwerken in een missie die hen de dood kan injagen. Maar Reisman is ook al geen doetje en weet stilaan maar zeker het vertrouwen van de Dirty dozen te winnen. Dat denkt hij tenminste. Want de conclusie van de legerarts nadat de twaalf hun opleiding hebben afgesloten lijkt in de richting van het tegenovergestelde te wijzen. Reisman wordt tijdens de uitvoering van de opdracht hun grootste vijand en hun belangrijkste doelwit zegt hij.

Het gebeurt eerder zelden dat wij een film bekijken die in de zalen werd gebracht nog voor of rond de tijd dat wij het levenslicht zagen maar voor klassiekers wordt vanzelfsprekend een uitzondering gemaakt. In dit soort films zie je de vorige generatie(s) van acteurs aan het werk met namen die zelfs nu nog, ondanks de dood van velen van hen, nog steeds klinken als een bel. Telly 'Kojak' Savalas, Donald Sutherland, George Kennedy, Charles Bronson, Trini Lopez, Ernest Borgnine, Robert Ryan...

The Dirty Dozen is het soort oorlogsfilm van vroeger. Van het soort dat toen nog kon bekoren ondanks het feit dat men heel wat minder middelen had om een film te maken. Precies daarom werd deze film van Robert Aldrich bijna veertig jaar later opnieuw uitgebracht. En wordt hij opnieuw bekeken. En opnieuw gekocht. Het gros van de hedendaagse regisseurs grijpt naar handenvol geld kostende reclame en slimme marketing-campagnes om te scoren aan de box-office. Sommigen teren enkel op speciale effecten in films waarbij nog maar weinig overblijft eens je de FX en CGI hebt afgetrokken. Net zoals met bijvoorbeeld A Bridge Too Far om maar één voorbeeld te noemen, is het ook nu weer aangenaam om nog eens de groten van toen aan het werk te zien. De nauwelijks herkenbare Sutherland, de steeds herkenbare Telly Savalas, maar ook Charles Bronson die in zijn carrière bewees dat hij genoeg charisma had om menige actie-film te dragen. Met The Dirty Dozen is het dus in zekere zin genieten, maar dan op een andere manier dan we gewoon zijn...

Op deze dvd staat als extra een korte 'featurette'. Er wordt teruggeblikt op de opnames van destijds met archiefbeelden en men staat ook wat stil bij Lee Marvin en de bezigheden van zijn team tussen de opnames door. Let vooral ook hier op de stijl die in het verlengde ligt van de langspeelfilm.