Productie : Jerry Bruckheimer. Regie : Tony Scott. Cast : Denzel Washington. Het lijkt wel de Heilige drievuldigheid. Een fantastische combinatie die wel voor filmvuurwerk moét zorgen. Bruckheimer is al lang een begrip terwijl de tandem Tony Scott en Denzel Washington al hun kunnen bewees met Crimson Tide (1995) en Man on Fire (2004). De combinatie Bruckheimer - Scott dateert al van Top Gun en kende nog een vijftal opvolgers. Wie er de filmografie van de zwarte Oscar-winnaar op naslaat ziet (heel veel Filmfreak) sterretjes. Resultaat : Heel hoge verwachtingen. Maar... toch (iets) té hoog zo blijkt.

Het Sneak-publiek bleef maandagavond niet lang op zijn (actie-)-honger zitten. Minuten na de start van de film (voorafgegaan door het klassieke Sneak-babbeltje) waarvan de titel zelfs aan de nieuwsgierig(st)e bezoekers door het vriendelijke meisje aan de Kinepolis-kassa niet werd verklapt (ze wist het immers zelf niet...) worden de aanwezigen getrakteerd op een enorme ontploffing wanneer een joekel van een schip wordt opgeblazen. Veel meer zit er hierna niet in dan honderden matrozen, hun familieleden, de bemanning en het personeel van de ferryboot uit het water te vissen. Balans : 543 doden. Een volgend drama in New Orleans na het voorbijrazen van de orkaan Katrina.
Doug Carlin is de man die ter plaatse komt. Hij is van het ATF (Bureau for Alcohol, Tabacco and Firearms) en weet zoveel als een gans politiekorps samen. Echt lang duurt het dan ook niet vooraleer hij een hypothese kan lanceren tegenover de man die de leiding heeft (of dacht te hebben) over het onderzoek. Die is nog aan het tobben met zijn medewerkers welke veiligheidsparameter men moet instellen voor het onderzoek aangezien het nog niet duidelijk is of het wel dan niet om een misdrijf gaat. Een woordje uitleg door Speciaal Agent Carlin later staat het vast : er is kwaad opzet in het spel, een stelling die even later nog door een woordvoerder wordt bevestigd tijdens een persconferentie (heel grappig dat/hoe men hier zegt dat ook de President overtuigd is dat het om een terroristische aanslag gaat). De aandacht van de onderzoekers gaat ook uit naar het lijk van een aangespoelde vrouw. Tijdstip en plaats waarop ze die ontdekken roept vragen op. Haar verwondingen ook al wanneer Doug Carlin langsgaat bij de wetsdokter wanneer die zijn onderzoek uitvoert (sigaretje bengelend in de mondhoek, getuigend van heel veel aandacht voor sporen(contaminatie)). En dan wordt Carlin bij zijn aankomst op het Politiecommissariaat door zijn collega gevraagd iemand terug te bellen die naar hem vroeg. Antwoordapparaat, boodschapje in ingesproken, eentje die hij nog zal terughoren in een latere fase van het onderzoek.

De makers van Deja Vu gingen zoals gebruikelijk wanneer dit soort van specifieke politiediensten worden ingeschakeld in een langspeelfilm, te rade bij mensen die het kunnen weten. Jerry Rudden is een ATF-agent met twintig jaar ervaring die nu op rust is en maar wat graag zijn kennis en know how ter beschikking stelde om Deja Vu overtuigend en authentiek te brengen. Het ATF is immers de organisatie die belast werd met het onderzoek naar bijvoorbeeld de bomaanslag op het Aflred E. Murrah gebouw in Oklohoma en de auto-bom in de WTC-torens. Maar ook wetenschappers als Dr. Brian Greene, een expert op het vlak van de 'String Theory' werd benaderd. Toen die voor Scott, Bruckheimer en Co op het bord zijn theorie toelichtte op een voor zijn publiek aangepaste manier gaf hij ook wat voorbeelden hoe wij dagelijks met het verleden geconfronteerd worden en daar niet bij stilstaan. In een spiegel kijken bijvoorbeeld staat gelijk met het kijken in of naar het verleden (het zichtbare beeld is 16 nanoseconden oud) en wie 's nachts de Poolster bewondert ziet de toestand van het hemellichaam zoals het 630 jaar geleden was. De babbel met en uitleg door Dr. Greene was een schitterende springplank voor de aanwezigen om er vol enthousiasme tegenaan te gaan.
Deja Vu werd opgenomen in New Orleans. De opnames dienden een tijd lang onderbroken te worden na het voorbijrazen van Katrina. Tony Scott en Jerry Bruckheimer waren echter overtuigd dat hun film ook daar moest afgewerkt worden aangezien een deel van het scenario ook naar New Orleans was geschreven. Deja Vu werd dan ook de eerste film die er werd opgenomen, na de natuurramp. Tot grote tevredenheid van de bevolking die maar liefst met een massa van 5.000 man kwam opdagen toen men een 'open casting' hield voor een aantal figuranten. Volgens sommigen zorgde het heropstarten van de opnames in hun stad voor het herwinnen van hun vertrouwen in een toekomst. En ook voor flink wat inkomsten natuurlijk want wanneer een project van deze omvang wordt gedraaid op locatie laat zich dat ook daar voelen.

Hollywood flirt met het gegeven tijd. Op zich niets nieuws want onlangs was er nog The Lake House en nog recenter Kruistocht in Spijkerbroek (jawel), jaren geleden nog voorafgegaan door The Time Machine bijvoorbeeld. En wie zich de ontwakende Bill Murray herinnert in Groundhog Day, weet dat het toen ook al van dat was. Het lijstje tijd gerelateerde films is natuurlijk nog veel langer, denk maar aan de Back to the Future films naast een pak andere die bewijzen dat dit een constante is door de jaren heen. Alleen hadden we dit gegeven niet verwacht in een Bruckheimer-film omdat nadenken daar zelden nodig is om er tenvolle van te kunnen genieten. Het ogenblik waarop Denzel Washington besluit om een tochtje met de Hummer te maken is cruciaal in Deja Vu. Of je gaat er in mee, of je denkt na over de belangrijke consequenties die deze bokkesprong in het scenario zal hebben. Na de warrige uitleg (over 'wormgaten', Einstein Rosen bruggen, enz...) in het commando-centrum waar men al een tijdje de geschiedenis van 4,5 dagen geleden in een continu datastroom op grote schermen volgt, bevindt men zich pas goed op spekglad scenario-ijs en al snel wordt het voor de kijker duidelijk dat een teletijdsmachine het enige is wat nog uitkomst kan bieden. Heel toevallig is zo'n ding ook in de buurt (!) en past er zelfs een hele Denzel Washington in, zij het met iets minder kleren aan. Ondanks het feit dat men een tijd daarvoor met heel veel moeite een briefje van pakweg 10 op 10 (centimeter) had weten te teleporteren wordt een volwassen man zonder noemenswaardige problemen het verleden ingebeamd. En daar begint natuurlijk de spannende race tegen de tijd want men weet precies waar en wanneer het allemaal gaat gebeuren. En ook nu weer komt Denzel Washington oog in oog te staan met de slechterik op een manier waar we zowaar een Richochet Déjà-Vu aan overhielden.

Deja Vu is niet de topper die we hadden verwacht maar haalt ook nu weer vlot de drie Filmfreak-sterren. Het blijft goed gemaakt, spektakel is verzekerd en ondanks het overblijvende scenario-kluwen op het einde wordt de film toch fijntjes afgesloten met wat we dan maar de Beach Boys scène zullen noemen.
Deja Vu is dus een film waarbij je in het eerste deel moet nadenken om te kunnen volgen maar in het tweede deel geen vragen meer mag stellen om het nog te kunnen aanvaarden. Eén of meerdere déjà-vu's zijn inbegrepen.