Een huis aan het meer. Meer zoén paalwoning, een constructie met een stevig frame die op palen rust, meters boven het water opgetrokken en voorzien van heel veel ramen. De woning ligt in een hoekje van het meer, met daaronder een bruin sopje. Rustig, dat wel en gegarandeerd overal een Room with a view. Een vrouw verlaat de woning en rijdt weg met haar auto. Een man neemt zijn intrek in de woning. Het lijkt er op het eerste zicht op dat hun verblijfplaats het enige gemeenschappelijke gegeven is, maar er is meer.

Dr. Kate Forster (Sandra Bullock) is de vrouw die de woning heeft verlaten en inmiddels verhuisd is naar de stad. Ze werkt nu in een groot ziekenhuis in Chicago, duidelijk iets anders dan de dokterspraktijk die ze runde in het bescheiden Illiniois. Om er zeker van te zijn dat geen post van haar verloren gaat laat ze een briefje achter in de brievenbus van haar vroegere stek. Met vriendelijk verzoek aan de nieuwe bewoner om de ontvangen post die niet voor hem of haar is bestemd door te sturen naar Chicago.
Bij een volgende bezoek ligt er al een antwoordje klaar. Het komt van Alex Wyler, hij is de nieuwe bewoner. Geen probleem om de post over te maken zo blijkt, alhoewel... die 2004 op de brief moet wel een vergissing zijn. Kate schrijft terug en wijst de briefschrijver op zijn fout. Toch niet schrijft hij terug. Toch niet ? Na wat brieven heen en weer blijkt dat Kate en architect Alex Wyler (Keanu Reeves) respectievelijk in 2006 en 2004 leven. Onmogelijk maar toch bevestigd wanneer Alex een bezoekje brengt aan het nieuwe adres van Kate. Want daar staat een sjieke appartementenblok, in opbouw. Voorlopig dus zonder brievenbus en zonder bel. Door het corresponderen leren de twee elkaar beter kennen en groeit er langzaam maar zeker iets moois tussen Alex en Kate. Tot de twee zich realiseren dat ze niet zo onbekend voor elkaar zijn als ze aanvankelijk dachten...

The Lake House is gebaseerd op de speelfilm Il Mare, een Koreaanse film uit 2000 die geproduceerd werd door Sidus. De film werd destijds zo goed ontvangen door het publiek op het Intenationaal Filmfestival van Zuid-Korea dat Doug Davison en Roy Lee, de oprichters van Vertigo Entertainment onmiddellijk dachten aan een Amerikaanse versie van de film. Geen probleem volgens Lee die stelt dat het verhaal absoluut universeel is. David Auburn die ook al de toneelversie schreef van Proof, werd geselecteerd als scenarist. Er werd lang gezocht naar een locatie voor The Lake House en aanvankelijk probeerde men naast de perfecte opnameplaats zelfs het huis in kwestie te vinden bij het doorkruisen van Illiniois, Indiana, Wisconsin en Michigan. Maar men moest zich tevreden stellen met de omgeving rond Maple Lake. Het huis was er niet dus besloot men dan maar om het voor deze film zelf te gaan bouwen. Het kostte 100 man maar liefst zeven weken om de woning van meer dan 180 m² met daarin meer dan 35 ton staal op te trekken. Men moest zelfs even een dam aanleggen om de betonnen fundering op de bodem te kunnen verankeren. Sandra Bullock had het huis na de opnames van The Lake House graag gehouden maar de strikte reglementering van het betreffende natuurreservaat maakte dit onmogelijk waardoor na het beëindigen van de film alles terug werd afgebroken.

Toegegeven, het is weer eens iets anders. Schrijven met iemand uit het veleden respectievelijk de toekomst en proberen op relationeel vlak toch het onderste uit de kan te halen, misschien zelfs op een of andere manier in de toekomst of het verleden elkaar te ontmoeten.
Scenaristen flirtten uit het verleden al meermaals met het gegeven tijd maar men ging zelden de romantische toer op. Het overboord gooien van de rechtlijnigheid van de klassieke chronologie in een verhaal is natuurlijk niet zonder risico. Echt moeilijk is het niet om de logica van The Lake House onderuit te halen en te doen ineenzakken als een kaartenhuisje. Ingrijpen in het verleden heeft automatisch zijn gevolgen voor de toekomst en een personage vlekkeloos teleporteren naar de tegenwoordige tijd en op die manier een Hollywood-samenzijn en happy end forceren, het zal voor sommigen wat moeilijk zijn om slikken. Vergeten we ook niet het wel heel beperkte geheugen van een getalenteerd dokter die het gezicht en de persoon vergeten is van iemand waarmee ze twee jaar eerder een innige, intieme kus deelde.

Maar... het blijft een welgekomen alternatief voor de versleten, platgelopen scenariopaden van de romantische Hollywood-films. Alhoewel de vonken van de liefde nu niet bepaald van het scherm vliegen, het weerzien van Sandra Bullock en Keanu Reeves in dezelfde film liet heel lang op zich wachten (het is geleden van Speed uit 1994) maar dit kon beter. En dan bedoelen we niet alleen de kus op het einde die mijlenver af blijft van de zoen die destijds door MTV de prijs kreeg als beste smakkerd.
We missen het onmetelijke en ondraaglijke verlangen naar elkaar en moeten het stellen met de protagonisten die vooral elkaar(s) briefjes schrijven en lezen. Verliefdheid kan een bijzonder intense ervaring zijn, vlinders in de buik die aanvoelen alsof ze een gigantische spanwijdte hebben bijvoorbeeld maar elkaar niet (meer) kunnen ontmoeten kan leiden tot totale ontreddering, slapeloze nachten,... Dat je dit soort van situaties niet zou kunnen bereiken door het geschreven en gelezen woord is fout.
Het vertrekpunt en het scenario van The Lake House hadden veel meer te bieden maar deze film van de Argentijnse regisseur Alejandro Agresti (Valentin) blijft er één waar je wat moet nadenken om het te kunnen blijven volgen maar ook weer niet te veel zodat de gaten in het verhaal niet (te veel) opvallen.