In de reeks 'bizar, en toch echt gebeurd': “Big Eyes”, het verhaal van kunstenares Margaret Keane (echte naam Peggy Doris Hawkins) die in de jaren zestig wereldfaam oogstte met haar schilderijen van grootogige, veelal trieste kinderen. Of liever: daar geen wereldfaam mee oogstte. Haar schepping werd immers gekaapt door haar tweede echtgenoot Walter Keane. Die deelde aan de goegemeente mee dat hij de schilder en bedenker was. Hij werd er op slag steenrijk door, zeker toen hij ontdekte dat mensen met graagte een paar dollars veil hadden voor gefotokopieerde reproducties. Margaret hield de waarheid al die jaren verborgen, zelfs al bloedde haar hart omdat ze nooit openlijk over haar gevoelens/kinderen kon praten, en moest toezien hoe een ander met de pluimen ging lopen.

Waarom Margaret bleef zwijgen, is natuurlijk een interessante vraag. Het antwoord is gelaagd: enerzijds omdat Walter haar zei dat kunst gemaakt door een vrouw nooit zou verkopen, anderzijds omdat het voor een vrouw in de jaren zestig nu eenmaal bon ton was om onderdanig te zijn. Komt daarbij dat Walter een geboren verkoper en fraudeur was, die zelfs aangebakken lucht moeiteloos aan de man en vrouw kon brengen.

Het bij vlagen surrealistische “Big Eyes” scoort goede punten als interessant sociaalkritisch tijdsportret. Dat alles links en rechts een beetje met de gekende dichterlijke vrijheid is ingekleurd doet er - zoals bij vele op ware gebeurtenissen geïnspireerde rondedansen - niet toe: het is en blijft natuurlijk film. En een mooie zelfs. Amy Adams is uitstekend als de onderdrukte en frêle Margaret Keane die op het einde haar revanche krijgt. Christoph Waltz cabotineert uitgelaten tegen de sterren op, maar dat past nu eenmaal bij het personage van Walter Keane. Al lijkt Waltz tijdens het slotkwartier bijna te solliciteren voor een hoofdrol in een Louis De Funès-biografie. Dat komt misschien de rechtlijnigheid van “Big Eyes” niet ten goede, de funfactor vaart er wel bij.

“Big Eyes” werd oorspronkelijk opgezet door scenaristenduo Scott Alexander en Larry Karaszewski, die zelf ook de regie wilden voeren. De twee werkten eerder al samen met Tim Burton als scenaristen voor diens “Ed Wood”. Anno 2007 waren de hoofdrollen gereserveerd voor Kate Hudson en Thomas Haden Church. Het project werd nooit gefinaliseerd, en in 2010 kwam Tim Burton in zicht als producer. De rollen van Margaret en Walter Keane waren toen weggelegd voor Reese Witherspoon en Ryan Reynolds. Uiteindelijk nam Burton zelf plaats op de regisseursstoel, en veroverden Amy Adams en Christoph Waltz de hoofdrollen.

Dat “Big Eyes” in de schoot van Tim Burton belandde, hoeft niet te verwonderen. Niet in het minst omdat Burton zelf verzamelaar is van het werk van Margaret Keane, en er dus van meet af aan een connectie was. Hij kent haar zelfs persoonlijk, en heeft in zijn huis onder meer grootogige portretten hangen van hem en zijn gezin die door Margaret werden geschilderd. Toch zou je op het eerste zicht niet zeggen dat dit een Tim Burton-film is. Zijn regie is opvallend ingetogen en de scènes waarin pastel- en snoepkleuren de aandacht opeisen, zijn op één hand te tellen. Ook het ontbreken van Burtons vaste acteurs Johnny Depp en Helena Bonham-Carter om de twee belangrijkste te noemen), zorgt voor een opvallend on-Burtonsiaans gevoel.

Ironisch genoeg is “Big Eyes” – “Frankenweenie” even buiten beschouwing gelaten - Burtons warmste en meest entertainende film in jaren. Alsof hij onder invloed van Margarets Keane pupillenhypnose terug zijn hart en ziel heeft teruggevonden die hem ten tijde van “Edward Scissorhands” zoveel fans en bewonderaars opleverden. Of hoe één van Hollywoods meest gelauwerde fantasten niet van plan lijkt om zich zomaar te laten afschrijven. Zowaar goed nieuws voor fans van hoopgevende slotanalyses.