Van ons mocht “Frankenweenie” gerust de Oscar voor beste animatiefilm hebben gewonnen. Ok, hij is niet zo verfijnd als “Pirates! In An Adventure With Scientists”, maar het is wel een mooie prent die kindertjes van zes tot zesennegentig in gelijke mate zal verblijden. Zeker die met feeling voor het klassieke monsterrepertorium. Uiteindelijk ging “Brave” met de Academy Award aan de haal, een alternatief waar we zeker niet rouwig om zijn, zelfs al heeft Pixar heel wat betere dingen gemaakt dan die Schotse saga.

Oscar of niet, “Frankenweenie” is sowieso een 'return to form' voor Tim Burton, die de laatste jaren nogal wat tegenvallende projecten had afgeleverd. Na teleurstellingen als de gefaalde “Planet Of The Apes”-remake, “Big Fish”, “Alice In Wonderland” en “Dark Shadows” kan hij met de stop motion-adaptatie van zijn kortfilm “Frankenweenie” uit 1984 gelukkig toch nog eens bekoren. Niet dat Burton echt verrassend uit de hoek komt terwijl hij al zijn vaste stijlkenmerken afvinkt, maar dat hoeft deze keer eigenlijk niet. Alleen al het feit dat “Frankenweenie” gemaakt is met zichtbare liefde voor het animatie- en horrorgenre maakt van deze retroprent een aangename zit. De vele knipogen naar griezelklassiekers in het algemeen en James Whales “Frankenstein” en “The Bride Of Frankenstein” in het bijzonder zorgen bovendien voor een mooie cinefiele kruisbestuiving.

Dat Burton van Disney de kans kreeg om terug te grijpen naar zijn kortfilm lijkt een klein mirakel. In het begin van de jaren tachtig was Burton animator bij de Disney-studio’s (hij werkte onder meer mee aan “The Fox And The Hound”) en hij kreeg in 1984 de kans om een kortfilm te draaien. Die zou Disney dan programmeren bij een re-release van “Pinocchio”. De toenmalige studiobazen waren echter niet te spreken over wat ze te zien kregen wegens te griezelig en niet geschikt voor kinderen. Burton werd meteen bedankt voor zijn bewezen diensten, en “Frankenweenie” verscheen niet in de zalen. In Engeland kon dat wel, want Burtons experiment werd er in de zomer van 1985 als extraatje bij “Baby: Secret Of The Lost Legend” geprogrammeerd. Pas nadat Burton was uitgegroeid tot een succesregisseur, werd zijn kortfilm alsnog uitgebracht in Amerika, meer bepaald als extra op de dvd-release van “The Nightmare Before Christmas”.

Goed twintig jaar later zijn de zeden bij Disney al wat losser (en zijn de kindertjes minder bang geworden), en kreeg Burton de kans om zijn live action kortfilm te vertimmeren tot een stop motion-prent van anderhalfuur. Trouwens: alleen al rekening houdend met de miljardenopbrengst van “Alice In Wonderland” zijn ze bij Disney waarschijnlijk niet echt meer in staat om Burton iets te weigeren. Bovendien was het budget van “Frankenweenie” (39 miljoen dollar) in vergelijking met heel wat andere animatiefilms zelfs een koopje. Ironisch en jammer is dan weer dat “Frankenweenie” onder de commerciële bioscoopverwachtingen bleef. Zeker omdat heel wat andere (en vaak minder geslaagde) animatiefilms wel kinderen en geld met hopen bijeenrapen.

“Frankenweenie” speelt zich af in de Amerikaanse voorstad New Holland. De thuishaven van de familie Frankenstein, met vader Edward (stem van Martin Short) en moeder Susan (Catherine O’Hara), hun tienjarige zoon Victor (Charlie Tahan) en zijn hond Sparky. Victor is een eenzaat die niet echt veel vrienden heeft, en liever in het geniep experimenteert op zolder dan bijvoorbeeld te gaan sporten of in het winkelcentrum rond te hangen. Hij is dan ook in zijn nopjes wanneer de nieuwe biologieleraar Mr. Rzykruski (Martin Landau in beste Vincent Price-modus) op school een biologiewedstrijd lanceert. Wanneer Sparky onder een auto terechtkomt, weet Vincent meteen het perfecte project. Met elektriciteitsstoten probeert hij zijn lieve viervoeter terug tot leven te wekken, en het experiment lukt zowaar. Uiteraard kan Victor zijn zombiehond niet verborgen houden voor de buitenwereld, en het duurt niet lang voor zijn schoolmakkers eveneens aan het experimenteren slaan. Met alle gevolgen van dien.

“Frankenweenie” werd opgenomen op 3 grote studiovloeren waar respectievelijk de decors voor de zolder van de Frankensteins, een kerkhof en de school werden gebouwd. Elk deel van de studio werd vervolgens in dertig aparte stukken verdeeld, waar de figuren met handmatige stop motion-bewegingen werden geanimeerd door Burton en zijn crew. In totaal werden zo’n tweehonderd afzonderlijke poppen gebruikt, waaronder 18 voor Victor. Het resultaat is – net als “The Nightmare Before Christmas” en “Corpse Bride” een technisch perfect huzarenstuk. Opvallend is de gelatenheid waarmee “Frankenweenie” zich laat bekijken. In vergelijking met pakweg een doorsnee Dreamworks-titel is dit een veel rustigere kijkervaring. Burton overlaadt de narratie niet met extra drukte, maar kiest voor een vrij serene opbouw die de nodige ruimte laat om de heel mooie animatie vrijuit te laten ademen. Waardoor dit zombiesprookje – zoals in de inleiding al gescheven - een aanrader is voor griezelgraag jong en oud grut.

Jammer dat een dergelijke verzorgde productie het moet stellen met karige extra’s. Er is een korte featurette waarin beelden van een expositie met gebruikte poppen en achtergronden die werden gebruikt voor “Frankenweenie” worden afgewisseld met interviews die duidelijk maken welk werk er in de productie is gekropen. Met een speelduur van nog geen vijf minuten is die info op zijn zachtst gezegd aan de karige kant. En de videoclip waarin Plain White T’s “Pet Semetary” van The Ramones coveren sprint als leuk vulsel ook maar net met de hakken over de sloot.