Edward Bloom is de centrale figuur in de nieuwste film van Tim Burton. In vertelstijl zal men je de geschiedenis van zijn leven vertellen vanaf het prille begin, zijn geboorte met andere woorden. Die verliep ook al niet zoals de gynaecoloog had voorzien maar het kind bleek na zijn eerste slippertje op de wereld toch nog in goede gezondheid te verkeren, alhoewel... Als kind van acht jaar was Bloom aan zijn bed gekluisterd om door een gepaste therapie te zorgen dat een ongekende groeispurt niet tot complicaties zou gaan leiden. Wanneer hij in één van de encyclopedieën las dat een goudvis in een kommetje klein zal blijven maar hetzelfde visje in een grote zwemruimte drie tot vier keer zijn afmetingen kan bereiken, was dit voor hem een goede reden om tien jaar later de wijde wereld in te trekken en zijn geboortedorp Ashton in South-Carolina vaarwel te zeggen. Het werd een enorm avontuur met onwaarschijnlijk veel verhalen en avonturen waar je honderduit kunt over vertellen, het één al een stuk (on)geloofwaardiger dan de ander. Dat is meteen ook wat Bloom doet. Eens hij volwassen is, neemt hij elke gelegenheid te baat om een brugje te slaan naar één of andere gebeurtenis uit zijn leven en daar honderduit over te vertellen aan zijn gasten. Het stoort hem niet dat men het verhaal al talloze keren heeft gehoord terwijl de luisteraars weten dat het enkel uit zijn brein is ontsproten en meestal pure fantasie is. Maar op een dag wordt onze fantast ziek.

Zijn vrouw Sandra besluit om hun zoon Will te verwittigen zodat die zijn vader nog een laatste bezoek kan brengen. De twee hebben sinds jaren al geen contact meer met elkaar maar de dreiging van de dood zet in dit geval natuurlijk de ruzie tussen vader en zoon gemakkelijk opzij. Om die reden keert de journalist dan ook nog eens vanuit Parijs terug naar Amerika. Voor Will is zijn vader een onbekende, precies doordat hij zijn ganse leven naar zijn fabeltjes heeft geluisterd en nooit ook maar één feit uit de mond van zijn vader hoorde komen. Hij hoopt in de tijd die zijn vader nog rest, te kunnen achterhalen wie hij écht is en stapt in zekere zin ironisch genoeg in de voetsporen van de man even voor die zijn laatste levensadem uitblaast...

Schrijver Daniel Wallace liet zich voor het schrijven van Big fish, a story of mythic proportions inspireren door zijn eigen vader die volgens hem ook al een charismatisch figuur was die op een aantal punten best kan vergeleken worden met Edward Bloom in de film. Maar er was de fantasie van scenarist John August voor nodig om tot een filmversie van de pennenvruchten te komen. De film werd opgenomen in en rond het stadje Wetumpka dat zich goed leende als locatie voor de film, onder andere omdat de tijd er bleek te hebben stilgestaan gedurende de laatste 50 jaar.

De inspanningen die de makers van Big Fish moesten leveren zijn een stuk groter dan je zou vermoeden. Meer dan 7.000 extra's/figuranten kleren aanmeten bijvoorbeeld die passen in de tijdsgeest waarin de film zich afspeelt (van de jaren '50 tot nu), het inhuren van wel meer dan 150 dieren uit zes verschillende circussen en ga zo maar door.

Net zoals een aantal van zijn vorige films - denk maar aan Edward Scissorhands - levert Tim Burton ook nu weer een sprookje af. De ruggengraat van het verhaal kan realiteit zijn, maar je wordt als kijker regelmatig kopje onder geduwd in de enorme fantasie-wereld waarbij de big fish slechts één van de elementen is. Er wordt niet de minste moeite gedaan om te verhullen dat het om een wereld gaat die zich enkel in de geest van de verteller afspeelt. Het formaat van de vis die buiten categorie is, Alison Lohman (White Oleander) wordt voorgesteld als een soort kind-vrouwtje, de Koreaanse Siamese tweeling, het ireële stadje Spectre waarin Steve Buscemi als schrijver Norther Winslow net als alle andere inwoners blootvoets in het gras loopt dat voor één keer veel groener is dan aan de andere kant, de circus-artiesten,... Het is allemaal wel mooi om zien en heel onschuldig, alle vertelsels worden keurig en zonder veel haast verteld (+2 uur totale speelduur).

Je kan Big Fish omschrijven als de visuele voorstelling van een (voor)lezing uit het grote Tim Burton sprookjesboek waarbij alle vertelsels verband houden met het hoofdpersonage Bloom. Verhaaltjes zonder kabouters maar wel met een reus, Karl the giant bijvoorbeeld (gespeeld door Matthew McGrory die in het Guinness Book is terug te vinden als de man met de grootste voeten ter wereld. Maar ook met een heks (Helena Bonham Carter in een soort dubbelrol), levende bomen, grote gevaarlijke spinnen, enz...
Big Fish is een stukje andere cinema eigenlijk waar je moet voor open staan. Het brengt een aantal verhaaltjes binnen het verhaal die best wel leuk zijn, maar het heeft niet de ingrediënten in zich die ons vol enthousiasme Big Fish als aanrader van het moment doet naar voor schuiven.