Eind jaren tachtig, begin jaren negentig gold Tim Burton als een van de nieuwste wonderkinderen in Hollywood. Geschoold als animator, een (korte) carrière bij Disney en beschikkend over een groot creatief brein, zo bleek uit box-office toppers als “Beetlejuice” en de eerste twee “Batman”-films uit de vorige franchise. Met films als “Edward Scissorhands” en “Ed Wood” werd Burton ook door de cinefiele goegemeente omarmd. Maar inmiddels is het vet wat van de Burton-soep: de remake van “Planet Of The Apes” liet weinig indruk na, en “Alice In Wonderland” mocht dan wel zijn grootste kassucces ooit zijn, het is tevens een van zijn flauwste en minst persoonlijke films. Al zijn we – grasduinend in zijn meer recent oeuvre - wel te spreken over de geinige kinderfilm “Charlie And The Chocolate Factory” en de demonische musical “Sweeney Todd”. “Dark Shadows” (zijn achtste samenwerking met Johnny Depp) is helaas alweer geen echte topper geworden. Gelukkig bewees Burton met zijn stop-motion animatiefilm “Frankenweenie” intussen dat hij zijn mojo nog niet volledig is kwijtgespeeld.

De mosterd voor “Dark Shadows” haalden Burton en scenarist Seth-Grahame Smith (bedenker van het lamlendige “Abraham Lincoln: Vampire Hunter”) bij de gelijknamige soap opera. Die liep tussen 1966 en 1971 (goed voor in totaal 1225 afleveringen) op het Amerikaanse ABC, maar is buiten Amerika nauwelijks bekend. De reeks laat zich gemakshalve omschrijven als een soort “Dallas” met vampieren en heksen in de voornaamste rollen. In die optiek was in de reeks zijn tijd vooruit, maar intussen is het concept hopeloos verouderd, zeker voor de “True Blood”-generatie.

De filmische samenvatting begint in 1760, met het gezin Collins dat vanuit Liverpool koers zet naar Maine en er het stadje Collinsport uit de grond stampt, dat volledig teert op de visvangst en conserven. Zoon Barnabas (Johnny Depp) wordt het hof gemaakt door Angelique Bouchard (Eva Green), één van de huisbedienden. Barnabas slaat haar avances echter af, waarna Angelique (die toevallig heks is) zich wreekt door Barnabas’ ouders te vermoorden, zijn lief Josette zelfmoord te laten plegen en Barnabas in een vampier te veranderen. Waarop hij door de inwoners van Collinsport wordt opgesloten in een geketende kist en in het woud wordt begraven.

Waarna “Dark Shadows” een sprong neemt naar 1972 en we kennismaken met de Collins-nazaten die op het Collinwood Manor-landgoed wonen. Elizabeth Collins Stoddard (Michelle Pfeiffer) is de matriarch, Carolyn (Chloë Grace Moretz) haar vijftienjarige (en uiteraard rebellerende) dochter, David haar neefje die beweert dat zijn dode moeder hem nog frequent bezoekt en de egocentrische Roger (Jonny Lee Miller) haar broer en Davids vader. Wonen eveneens op het villa-erf: de psychiater Dr. Hoffman (Helena Bonham Carter) en de bediendes Loomis (Jackie Earle Haley) en de wel heel bejaarde Mrs. Johnson (Ray Shirley). De Britse Maggie Evans (vertolkt door de Australische Bella Heathcote, geen onbekende voor de fans van “Neighbours” waar ze in 2009 opdook) vervoegt het gezelschap als gouvernante voor David. Ook Barnabas Collins maakt zijn opwachting wanneer zijn kist per ongeluk wordt opgegraven. Elizabeth heeft niet zoveel problemen met het feit dat hij een vampier is, en Barnabas mag op het landgoed blijven wonen, op voorwaarde dat niemand anders te weten komt dat hij een bloedzuigende levende dode is. En zo wordt het Collins-huishouden uitgebreid met Barnabas, een neef uit Engeland”. Als je weet dat Maggie wel heel sterk lijkt op Josette en dat de eveneens onsterfelijke Jacqueline nog in de buurt vertoeft en een nieuwe poging onderneemt om Barnabas voor haar te winnen, dan is het meteen duidelijk dat de rust op Collinwood Manor en in Collinsport al gauw ver te zoeken is.

“Dark Shadows” heeft zeker potentieel, maar Burton en King komen niet verder dan de voornaamste personages van de originele serie in een bla bla verhaaltje van twee uur proppen. Het resultaat is wat in het Engels zo mooi 'hit and miss' heet: het ene moment zit Burton er kloef op, op andere momenten heb je het gevoel dat een doorsnee huis-, tuin- en keukenschilder een beter resultaat kan afleveren. Ja, het production design is voor het grootste deel top, de effecten levendig, Depp amuseert zich zichtbaar te pletter in zijn zoveelste freaky rol en het jaren zeventig-design (soundtrack met o.a. The Moody Blues, The Carpenters, T. Rex, Black Sabbath, Barry White en mevrouw Alice Cooper inclusief) is meermaals goed voor een gezonde glimlach maar toch … een mens is geneigd meer (of anders) te verwachten van Tim Burton.

Het scenario hobbelt van scène naar scène zonder echte consensus, stijlbreuken en tempoveranderingen zorgen ervoor dat het geheel nooit echt aan elkaar komt te hangen en op het eind lijkt Burton zelf niet meer geïnteresseerd om alles naar een bevredigende climax te sturen terwijl hij maar onzin boven op de vaalt blijft keilen. Hoe graag we het zouden willen (en hoe leuk sommige momenten ook zijn), volledig enthousiast kunnen we helaas niet zijn over dit onevenwichtig brouwsel.

Wie meer wil weten over de manier waarop “Dark Shadows” is vormgegeven, zit alvast goed met de overzichtelijke extra’s. Naast een handvol verwijderde scènes bevat de blu-ray 9 featurettes (of Focus Points) die meer inzicht geven in de productie, de originele reeks, de acteurs, de decors etc. De featurettes zijn elk afzonderlijk te bekijken of kunnen ook in de film worden geïntegreerd zodat je alles aan en door elkaar kan bekijken. Een beetje gek om de film te onderbreken door 'making of'-informatie als je het ons vraagt, maar de keuzemogelijkheid zorgt er alvast voor dat iedereen zelf kan beslissen op welke manier hij de aanvullende informatie bekijkt. En tegen vrije keuze kan niets op, natuurlijk.