Also sprach Filmfreak in juni 2013: “Op het eind van de rit zal je weliswaar geloven dat een man een wolkenkrabber kan neerhalen, maar het zal je waarschijnlijk weinig kunnen schelen.” Neen, we waren geen fan van Man of Steel. En zijn dat ook niet van de bombastische sequel annex spin-off annex DC Extended Universe-uitbreiding Superman v Batman: Dawn of Justice. Een logische conclusie, daar Zack Snyder net als drie jaar terug zwaar inzet op een overdaad aan digitaal aangedreven trommelvliesverkrachtend effectengejaag. Tot daar aan toe, maar Snyder is er de man niet naar om alles subtiel te houden, zo weten we intussen. Jammer, daar er ditmaal nochtans genoeg bouwstenen zijn om een entertainende blockbuster af te leveren. Het bewust weren van de noodzakelijke dosissen leut (volop aanwezig in het Marvel Cinematic Universe) blijkt echter een dooddoener van jewelste.

Waarom beide DC-iconen met getrokken superkrachten tegenover elkaar komen te staan? Hoofdschuldige is Batman. Die ziet er nu uit als Ben Affleck en is daardoor zo depressief dat hij denkt dat Superman eigenlijk een bedreiging is voor de mensheid. Ook een doorn in zijn oog: de vele slachtoffers die vielen tijdens het gevecht met generaal Zod in Man of Steel. Dat eindgevecht krijg je hier in het begin nog eens te zien, zij het ditmaal vanuit standpunt van Bruce Wayne die probeert om het gebouw van Wayne Financial te laten evacueren tijdens de clash tussen Superman en Zod. Waar hij niet in slaagt. Achttien maand later is de gevleugdelde wreker nog steeds van oordeel dat Superman dood beter af is dan levend.

Nog iemand die van dat denkt: Lex Luthor (Jesse Eisenberg), wetenschappelijk genie met een verborgen kwaadaardige agenda. Hij laat de wrakstukken van een Kryptonruimtetuig ophalen, omdat hij weet dat het kryptoniet daarin Superman op de knieën kan krijgen. Daarnaast wil hij het groene goedje gebruiken om een superwapen te fabriceren waarmee hij iedere mogendheid naar zijn pijpen wil laten dansen. Luthor manipuleert Bruce Wayne/Batman om met Superman af te rekenen zodat hij in de tussentijd zijn eigen Doomsday-plannen kan realiseren. De grondlaag van een lawaaierige twee uur en een half waarin op hun beurt Wonder Woman, Aquaman, Cyborg en The Flash opduiken als opstapje naar de op Snyders agenda staande all-superstar Justice League.

Het meest interessante aan deze stripheldenbraderij?  De cast, zowaar. Niet zozeer Henry Cavill en Ben Affleck. Cavill heeft weinig bewegingsruimte in een rol die de geplastificeerde mimiek van Kal-El aan die van Jezus Hemzelve koppelt en Ben Affleck zou intussen beter moeten weten. Nu hij serieus is genomen als regisseur – hij staat momenteel op de set van They Live by Night, een nieuwe Dennis Lehane-verfilming – is het toch een rare carrièrebeslissing om het vleermuispak aan te trekken. Meer dan wat iconisch meesmuilen kan en mag hij hier immers niet doen. Zijn bankrekening zal er hem waarschijnlijk wel dankbaar voor zijn. De bijrollenmolen draait netjes op volle toeren met naast Eisenberg en een heleboel cameo’s (Kevin Costner figureert in een droomscène) onder andere Amy Adams, Jeremy Irons, Diane Lane, Laurence Fishburne, Scoott McNairy en Holly Hunter. Toch nog ietwat cinefiele pret, maar ook die tempert Snyder. De meeste nevenpersonages krijgen nauwelijks tijd en ruimte om impact te maken in een plot waarin iedereen uiteindelijk elkaar voor de voeten loopt. Zelfs de blijde intrede van Wonder Woman (Gal Gadot) is grotendeels een slag in het water.

Het was een tijdje zeitgeisterig cool om superhelden met doem te overladen in een ‘realistische echte wereld’, maar het Dark Knight/Christopher Nolan-effect lijkt bij deze definitief uitgewerkt. Zeker in een film die al na een uur of zo stokt en stopt, en zich daarna zonder enige levensvatbare animo naar de finish sleept onder supervisie van een regisseur die af en toe toont te weten waar de klepel hangt maar grotendeels ongeïnspireerd digitale koppensnellerij propageert. Alsof Snyder niet eens zin heeft om het potentieel waar hij mee mag spelen te benutten. Wie het destijds al op de heupen kreeg van Sucker Punch en Watchmen, weet dat Snyder toen gevatter en ambitieuzer filmde dan hij nu doet. Of hoe de zelfbevlekking van een filmmaker hier in de eerste plaats zelfkastijding voor het publiek is.