Klamp je vast aan de artificiële haren van een digitale mammoet en ontdek de mooie landschappen van Namibië, Zuid-Afrika en Nieuw-Zeeland. Vergeet echter geen goed boek mee te nemen voor onderweg, want het is een trip die meer belooft dan geeft. De Duitse blockbustercineast Roland Emmerich slaagt er met zijn prehistorisch spektakel immers niet in om te bekoren. Dat ligt enerzijds aan de halfslachtige look van het geheel (de hoofdrolspelers lijken meer op reggaefans op busuitstap dan op vervaarlijke jagers waarvan er later eentje het wiel aan de man zou brengen), maar vooral aan het saaie scenario dat meer oogt als een nauwelijks opgewarmde kruising van “Apocalypto” en Emmerichs sf-epistel “Stargate” dan als een “La Guerre Du Feu”-hebbedingetje.

Centraal staat de Yagahl-stam, die leeft van jagen op mammoeten en vergaderingen beleggen met de stammoeder. De jonge jager D’Leh (fotomodel Steven Strait) wordt verliefd op het blauwogig weesmeisje Evolet (Camilla Belle, twee jaar terug nog als eenzame babysitter belaagd met een gsm-snoodaard in “When A Stranger Calls”). De peis, de vree en de mammoet verschalken kan uiteraard niet blijven duren, en op een nacht wordt de stam overvallen door een bende venijnige snoodaards die prompt een paar Yagahllers ontvoeren, waaronder uiteraard Evolet, die met haar blauwe kijkers meteen in de smaak valt van de leider van de ontvoerders. D’Leh en de zijnen zetten de achtervolging in en via via (waaronder een vriendschap met een sabeltandtijger) leidt het spoor naar de ‘Berg Van De Goden’ waar de gevangenen gedwongen worden om een piramide te bouwen voor een mysterieuze god die alle stammen tot het slavendom wil veroordelen…

Roland Emmerich is door zijn noeste arbeid uitgegroeid tot de succesvolste van origine niet Engelstalige regisseur van Amerikaanse blockbusters. Hij blijft waar mogelijk trouw aan zijn roots en maakt zijn films steevast met een Duitse crew. Kwalitatief is Emmerich zeker niet onze favoriete regisseur: “Independence Day”, “Godzilla”, “The Day After Tomorrow”… ze deden allemaal de kassa’s rinkelen, maar dat had meer te maken met slimme marketing en een verwachtingspatroon dan met de kwaliteit van het eindproduct. “10, 000 BC” is ongetwijfeld één van Emmerichs zwakste prenten. Het oertijdfilmpje beweegt zich voort als een pasgeboren schildpad op een ijsschaatspiste, en de volledige cast lijkt wel een diploma 'om ter slechtst acteren' op zak te hebben. Met onderscheiding zowaar. Het is ook een kunst natuurlijk, een avonturenprent maken die actie en spektakel opoffert aan filosofisch geneuzel van het zevende knoopsgat. Emmerich schreef dat geneuzel zelf, samen met componist (!) Harald Kloser. Hun scenario werd aanvankelijk aangekocht door Columbia Pictures, die het project vervolgens terug los lieten, waarop Warner Bros zich aan het project verbond. Emmerich kreeg de vraag om de film te maken in een oude taal (zoals Mel Gibson deed met “Apocalypto”), maar Emmerich zag dat niet zitten omdat hij zijn film zo emotioneel meeslepend wilde maken, en hij daarvoor de Engelse taal opteerde. Ook van grote sterren moest hij niets weten, omdat die de aandacht van het scenario zouden wegtrekken. Het feit dat onbekende acteurs voor een goedkoper kostenplaatje zorgden, zal uiteraard ook niet vreemd geweest zijn aan de beslissing, zelfs al klokte “10,000 BC” nog af op een budget van 105 miljoen dollar.

Vooraleer de eigenlijke opnames begonnen in de lente van 2006, had Emmerich er al achttien maanden voorbereiding opzitten, waarbij vooral de computerontwikkeling van de mammoeten en de sabeltandtijgers heel wat tijd in beslag nam. Toen bleek dat het zestien uur duurde om een filmbeeld op te smukken met bewegende prehistorische CG-wezens, werd besloten om te besparen op de vacht van de beesten. Ruim de helft van de beharing werd achterwege gelaten, omdat Emmerich ook in dat stadium al tevreden was met de gecomputeriseerde kudde. Toegegeven, slecht zien de dieren er niet uit, maar echt opzienbarend toch ook weer niet. Qua effecten zie je in deze film niets wat je nog niet in andere films hebt gezien, en vaak beter.

“10,000 BC” is dus helaas een slag in het ijswater. En dat komt vooral omdat Emmerich schijnbaar ten koste van alles een serieuze filosofische film wou maken. Had hij nu nog het verstand gehad om een campy film te maken die zichzelf niet al te au serieux nam, dan kon dit nog zowaar nog een leuk uitje geweest zijn naar de vroegste der reïncarnatietijden. Nu is het vooral geeuwen, gapen en meewarend hoofdschuddden geblazen.