Marlon Brando werd op 3 april 1924 geboren in Omaha als enige zoon van een verkoper en een actrice. Nadat hij werd weggestuurd van de militaire school van Minnesota in 1943 verhuisde hij naar New York waar hij een toneelopleiding kreeg in de vorm van een deelname aan de Dramatic Workshop. In 1944 maakte hij zijn debuut op Broadway als Nels in I Remember Mama.  Twee jaar later was hij ook te zien in de stukken Truckline Cafe, Candida en A Flag Is Born van Ben Hecht, een eerbetoon aan Israel waarin ook Paul Muni te zien was.  Maar het belangrijkste stuk was natuurlijk A streetcar named desire van Tennessee Williams waarin hij de rol van de bruut Stanley Kowalski vertolkte.  Later zou hij ook te zien zijn in de filmversie van het stuk.

Het was Elia Kazan die Brando in de eerste fase van zijn carrière begeleidde en eigenlijk het method acting invoerde.  Eind de jaren '40 zou Brando ook één van de eerste acteurs zijn die zich aansloot bij de Actor's Studio, een soort van workshop voor professionele acteurs.

Zijn eerste langspeelfilm The Men werd commercieel bekeken een enorme flop.  Nochtans had Brando zich op een bijzondere manier voorbereid op zijn rol door een maand in een specifieke afdeling van een ziekenhuis te verblijven om op die manier zelf te ervaren hoe de rehabilitatie verloopt van iemand die met dwarslaesie wordt geconfronteerd (n.v.d.r. dwarslaesie is een letsel van het ruggemerg of van de in het wervelkanaal lopende zenuwbanen met een tijdelijk of permanent verlies van de motorische, sensorische of autonome functie tot gevolg).

Vier jaar later kreeg Marlon Brando de Oscar voor Beste acteur voor zijn rol in On The Waterfront maar ook de New York Film Critics Award en een prijs op het Filmfestival van Cannes. In de jaren '60 was Brando nauwelijks in staat om goeie filmrollen te vinden, iets wat nog bemoeilijkt werd door zijn weigering om met bepaalde regisseurs samen te werken.

Begin de jaren '70 maakte hij een sterke comeback door briljante vertolkingen in twee totaal verschillende filmgenres.  De titelrol in The Godfather (waar hij zelfs auditie moest voor doen !) maar ook die in de controversiële film Last Tango in Paris van Bernardo Bertolucci.  Een andere gekende film met Marlon Brando was Apocalypse Now.

Marlon Brando heeft ooit ook een film geregisseerd, de bizarre western One-Eyed Jacks (1961) waarin hij ook de hoofdrol vertolkte.

Vanaf dan koos hij ervoor om maar heel zelden nog in een film te spelen en ook met zijn lichaamsgewicht ging het de verkeerde kant uit : op een dag zag Brando zelfs 300 pond (ongeveer 136 kg) op de weegschaal staan.  Hij werd wél een acteur met een onwaarschijnlijk charisma wat hem toeliet om enorme bedragen te vragen indien hij dan toch eens in een film te zien was, zelfs al was dat maar in een figurantenrolletje.

Na een lange afwezigheid kwam hij nog eens terug naar de filmbusiness voor zijn rol in Dry White Season.

De familie Brando kwam in het verleden al meermaals in het nieuws op een weinig positieve manier. In 1991 bijvoorbeeld werd Christian Brando, een van Marlon's elf kinderen, veroordeeld voor de moord op de minnaar van zijn zwangere halfzuster Cheyenne.  Cheyenne zelf ondernam tijdens het proces voor de rechtbank twee zelfmoordpogingen toen ze werd opgeroepen als getuige.  Zijn zus, Jocelyn Brando, werd toneel-actrice die af en toe ook in een film te zien was.

Marlon Brando huwde twee keer in zijn leven, telkens met een actrice. Hij was getrouwd met Anna Kashfi van 1957 tot 1959, men kreeg twee kinderen, Christian en Devi. De Mexicaanse Movita Castenada was zijn tweede vrouw, daar was hij mee gehuwd van 1960 tot 1968. Hierna ging hij samenwonen met Tarita Teriipaia, de actrice waarmee hij in 1962 al in dezelfde film te zien was : Mutiny On The Bounty.

Marlon Brando weigerde destijds om zijn Oscar voor voor The Godfather persoonlijk in ontvangst te nemen uit protest tegen de vervolging van de indianen.

Marlon Brando overleed op 1 juli 2004.