Ja ja, opa George A. Romero krijgt niet genoeg van zombieavonturen. Deels gewild (hij ziet zijn zombiefilms steevast als de manier om maatschappijkritiek te mengen met good old horror fun), deels ongewild: Romero schijnt er maar niet in te slagen om andere filmprojecten gerealiseerd te krijgen, zelfs niet als het gaat om verfilmingen van Stephen King-romans. Zo was hij lange tijd in de running om “The Girl Who Loved Tom Gordon” en “From A Buick 8” te verfilmen, maar die (en andere) projecten stierven een stille dood. Dus blijft Romero maar zombiefilms draaien. De impact van de eerste trilogie (“Night Of The Living Dead”, “Dawn Of The Dead” en “Day Of The Dead”) haalt hij niet meer, maar toch zijn de nummers vier (“Land Of The Dead”) en deze vijfde nog steeds aanraders voor de liefhebbers van het betere zombiewerk. Nummertje zes in inmiddels ook ingeblikt. Een finale titel is er nog niet: de film staat tot nader order nog steeds geboekstaafd als “Something Of The Dead” of “… Of The Dead”, maar aangezien alles zich afspeelt op een eiland zou “Island Of The Dead” wel eens een goedgeplaatste gok kunnen zijn.

Zoals in de inleiding reeds geschreven ende gezegd: Romero doet met zijn genreklassiekers meer dan zomaar wat splattereffecten in het rond strooien. Zijn “living dead”-films bevatten steevast (soms rechttoe rechtaan, soms iets subtieler) maatschappijkritiek. Zo had lang niet iedereen in de smiezen dat de slimme shocker “Night Of The Living Dead” (1968) de gruwelijkheden van de Vietnamoorlog een veeg uit de pan gaf. Zo mogelijk nog genialer was Romero’s magnum opus “Dawn Of The Dead” (1978). Romero’s standpunt dat de overlevenden eigenlijk gruwelijker te werk gaan dan de op bloed beluste zombies werd er volledig uitgespeeld, en ook de Westerse materialistische consumptiedrang werd gehekeld, getuige de setting in de supermarkt. De gorefactor werd vervolgens naar 11 gedraaid voor “Day Of The Dead” (1983), en het duurde tot 2005 voor het geslaagde “Land Of The Dead” de franchise mocht verderzetten. Een groot commercieel succes was “Land Of The Dead” helaas niet, maar toch had Romero de zombiesmaak terug te pakken, waardoor hij voor de opvolger “Diary Of The Dead” prompt teruggreep naar een scenario dat hij al zo’n tien jaar eerder had geschreven.

“Diary Of The Dead” werd met een klein budget (circa 5 miljoen) en op nauwelijks 23 dagen opgenomen. Centraal staat een groepje filmstudenten van de universiteit van Pittsburgh (Romero’s thuishaven komt uiteraard terug aan bod, ook al is de film om budgettaire redenen volledig in Canada opgenomen). Tijdens het opnemen van een horrorfilm voor hun eindwerk, vernemen ze via de media dat de doden terug tot leven zijn gekomen. Ze verzamelen zich in een Winnebago op weg naar huis, maar dat die weg bezaaid is met hongerige zombies en andere gevaren spreekt voor zich. Een van de studenten krijgt het idee om hun terugtocht te filmen. Ongecensureerd, zodat de overlevenden later kunnen zien hoe het er echt aan toe ging, en dit in tegenstelling tot de gefilterde en gemanipuleerde nieuwsgaring van de officiële instanties.

Romero’s aanklacht tegen de media en de overheid is niet nieuw (ze zat ook al verwoven in de vorige zombiefilms), en inmiddels ook al een beetje voorbijgestreefd. Niet in het minst omdat de film met de bijna gelijktijdig uitgebrachte “Redacted”, “Cloverfield” en “REC” het uitgangspunt deelt van een film gezien door het oog van een (amateur)cameraman. Jammer genoeg legt Romero zijn aanklacht tegen een overgemediatiseerde samenleving er veel te dik op, middels de nogal zwaarwichtige voice-over bijvoorbeeld.

Vet onderlijnde kritiek of niet, toch is “Diary Of The Dead” een fijn zombiefilmpje geworden: Romero schudt een paar uitstekende scènes uit zijn mouwen en bewijst dat hij nog steeds een van de meest geïnspireerde genreauteurs is. Ook ditmaal zijn er geslaagde setpieces die deze film een geslaagde eigenwaarde geven: de scène bij de bejaarde Amishman is een instantklassieker, en de close-up op het zwembadgraf tijdens de climax is exemplarisch voor de visie van Romero. Verwacht je ditmaal wel niet aan uitbundige slachtpartijen zoals in de vorige films: Romero bouwt de gore ditmaal meer onderhuids in, vaak zelfs als een voetnoot. Maar het werkt, wat ook moeilijk anders kon, daar de splatter opnieuw gesuperviseerd is door darm- en hersenspecialist Greg Nicotero. Kortom, “Diary Of The Dead” is een lekker wegglijdend low budget zombieavontuur. Laat dat eiland maar komen!

Wie meer achtergrondinfo over de film wil, schaft zich trouwens beter de dubbeldisc-versie aan die Paradiso Home Entertainment al in november vorig jaar op de markt bracht. Ben je tevreden met enkel de film en de trailer dan is deze versie met één schijfje de spreekwoordelijke beste koop.