Mijnheer Brooks. Earl Brooks. Niet alleen een succesvol zakenman maar ook een liefhebbende echtgenoot, een voorbeeldige vader. En daarenboven in de spreekwoordelijke bloemetjes gezet als ‘man van het jaar’. Earl heeft de look en de uitstraling van een ‘self made man’, iemand die het voornamelijk gemaakt heeft in het leven door zijn eigen inspanningen, heel hard werken om zo de status te bereiken waarvoor hij vandaag gehuldigd wordt. Niets aan de hand denk je dan maar wie de trailer zag van deze film of het opschrift leest op het DVD-doosje (“A Crime is only as perfect as the mind behind it”) weet dat mijnheer Brooks ook een duister kantje heeft aan zijn persoonlijkheid.

En die mag je meteen gaan uitsplitsen in twee eigenlijk want Earl heeft er nog een 'goede vriend' bij in zijn bovenkamer, een virtuele opdrachtgever waar hij continu mee in verbinding staat. Het is hij (Marshall, een rol vertolkt door William Hurt) die Mr. Brooks er telkens van overtuigt om een volgende moord te plegen. Voor hem staat het brutaal wegnemen van iemands leven gelijk met 'lol hebben', een visie die onderstreept wordt door een steeds terugkerend demonisch lachje wanneer beiden het hebben over hun volgende slachtoffer(s). Voor Earl is er geen ontkomen aan, hij zegt zelf verslaafd te zijn aan het doden en vermoorden, een stukje zelfkennis die hij al meermaals mondeling bevestigde tijdens sessies van de plaatselijke A.A.-hulpgroep (alleen zegt hij wel niet aan wat hij precies is verslaafd…).
De volgende moordklus voor Earl is er één die gericht is op een gelukkig danspaartje dat na hun dansles er thuis nog een stevig en passioneel slot aan breit in de bedstee. Maar hun pret is van korte duur wanneer de psychopaat de slaapkamer komt binnengewandeld, tweemaal de trekker overhaalt en zo het paar een gaatje in het hoofd schiet. De nieuwe moordpartij wordt afgesloten met het achterlaten van een duimafdruk op de lampenkap in de slaapkamer waarna Earl Brooks kan beginnen met het vakkundig opruimen van alle sporen op de plaats delict maar ook in zijn auto en thuis…

Maar… Earl wordt overmoedig. Het moorden gaat té makkelijk en deze keer had hij er echt niet bij stilgestaan dat de gordijnen van het grote dubbel raam van de slaapkamer, één die uitgeeft op een appartementenblok vlakbij, open waren op het ogenblik dat hij de schoten loste. Blijft voor hem dus de vraag : wat, indien ?...

De dag daarna krijgt Earl Brooks het bezoek van ene ‘Mr. Smith’. Die laat hem een gele omslag overhandigen met daarin iets “wat hem zeker zal interesseren”. Je raadt het al, daarin steken enkele foto’s waarop duidelijk te zien is hoe Mijnheer Brooks de gordijnen dichttrekt, terwijl je op de achtergrond ook de twee slachtoffers ziet liggen. Maar… het gaat mijnheer Smith niet echt om geld, hij denkt niet aan afpersing maar wil enkel de volgende keer eens de moordenaar vergezellen wanneer hij zijn volgende slachtoffer koud maakt. Een bizar verzoek waarop Mijnheer Brooks moeilijk anders kan dan ingaan…
Ondertussen komt ook het Politieonderzoek op gang voor de laatste twee moorden. Tracy Atwood (Demi Moore, dat is lang geleden zeg….) heeft hier de leiding van en ziet door de gelijkenissen op vlak van modus operandus een duidelijk verband met eerdere moorden.

Kevin Costner is iemand die je niet onmiddellijk verwacht in een donkere thriller als deze maar hij houdt ook in dit genre vrij goed stand. Het al van bij het begin van de film in beeld brengen van William Hurt lijkt ons niet echt de beste keuze en zorgt ervoor dat het bij momenten allemaal wat warrig wordt. Demi Moore mag er best zijn als jagende politievrouw en het zijn de subplots en de manier waarop men deze aan de hoofdverhaallijn van deze film koppelt die overbodig zijn. Het feit dat Tracy ook ene Meeks op de hielen zit bijvoorbeeld, of het feit dat ze in een (v)echtscheiding met zware financiële eisen is verwikkeld zijn twee elementen die een gedwongen en bijzonder onwaarschijnlijk verband krijgen met de rest van het verhaal.

Zo komen Earl Brooks en Mr. Smith op een bijzonder toevallige manier in contact met Meeks (is dat echt wel zo’n klein stadje dat de kans zo groot is dat je elkaar tegenkomt ’s avonds laat ?) en hetzelfde kan gezegd worden van de scène waarin Tracy in een vuurgevecht met Meeks raakt verwikkeld. Enkele keren slaagt men er toch in om ons te verrassen (de “schaar-scène” op het einde kon gerust dienst doen als alternatief einde !) wat ons de minpuntjes dan weer wat doet vergeten. “Mr. Brooks” kent dus al bij al een positieve eindbalans.