Altijd mooi als een rasacteur of -actrice de kans krijgt om ook tijdens de herfst van het leven op het witte doek te mogen schitteren. Zoals bezige bijen Michael Caine en Harvey Keitel bijvoorbeeld. De aanwezigheid en het samenspel van die twee raspaarden alleen al is een reden om naar de dichtstbijzijnde bioscoop waar Youth op het programma staat te hollen. Zeker omdat je er gratis en voor niks een cameo van Jane Fonda bovenop krijgt. Dankjewel, Paolo Sorrentini.

Niet dat de vertolkingen de enige reden zijn om Youth op een groot scherm te zien. Hoe spits en ontroerend die ook zijn, de echte drijfveer is toch de knappe regie van Sorrentini. Youth is de tweede Engelstalige prent van deze met Fellini dwepende Italiaanse cineast die inmiddels zeven langspelers op zijn naam heeft staan naast heel wat televisiewerk en kortfilms. De internationale doorbraak kwam er twee jaar geleden met Oscarwinnaar La grande bellezza, al pikten veel cinefielen zijn oeuvre reeds op na Il Divo. Het succes van La grande bellezza zal wel geholpen hebben om fondsen te verwerven voor deze grotendeels in Zwitserland opgenomen Italiaans-Brits-Frans-Zwitserse coproductie die exquisiet gebruik maakt van het stemmige en luxueuze Schatzalp Hotel in Davos.

Fred Ballinger (Caine) is een gepensioneerd dirigent en componist die regelmatig vakantie neemt in een Zwitsers luxekuuroord. Hij oogstte internationaal triomfen en was zo goed in zijn vak dat de Engelse koningin hem – bij monde van een persoonlijk assistent – vraagt of hij op een gala-avond voor haar zijn zelf gecomponeerde "Simple Songs" wil dirigeren. Een aanbod dat Fred afslaat, daar hij ‘persoonlijke redenen’ heeft om zijn composities nooit nog live te vertolken. Zelfs niet voor de Engelse koningin. Freds dochter Lena (Rachel Weisz) verblijft eveneens in het hotel, en fungeert als zijn persoonlijke assistente. Zij is getrouwd met de zoon van filmregisseur Mick Boyle (Keitel), een persoonlijke vriend van Fred. Mick verblijft ook in de spa, en probeert er met een groep enthousiastelingen het script voor zijn laatste film op poten te krijgen. Een paar gebeurtenissen zorgen ervoor dat de twee zich geconfronteerd zien met het verleden, al is het de vraag of ze daar op bejaarde leeftijd veel belang aan willen of kunnen hechten.

Sorrentini vertelt een paar rake dingen over ouderdom. En waarschijnlijk over kunst, spijt, familie, jeugd, tristesse en het leven van alledag. Sorrentini is er echter de man niet naar om alles uit te spellen. Youth is eerder een individuele ontdekkingsreis dan een geleide groepsuitstap met een gids bij de hand. Sorrentini zet ijkpunten uit langs het parcours, en vaak is de weg daarnaartoe boeiender dan het bereiken ervan. Zeker omdat de tocht wondermooi is. De beeldcomposities die Sorrentini uit de hoge hoed tovert – met dank aan fabuleuze decors en majestueuze landschappen – staan garant voor een paar van de meest poëtische scènes die zich dit jaar tegen het witte doek mochten aanschurken. Waardoor het eigenlijk niet zo erg is dat het scenario af en toe te abstracte oorden opzoekt. Of dat niet alle personages of verhaallijnen even interessant zijn uitgewerkt. Zo is de nevenplot met Paul Dano als acteur die twijfelt aan zijn eigen roeping nogal mager als dramatische trekhaak. Zijn aanwezigheid levert her en der wel een paar fijne scènes op – zeker als hij in het hotel zijn laatste rol even uittest – maar het vloeit niet echt vlot over in de centrale plot met Caine en Keitel. Niet dat deze en andere minder uitgewerkte punten de prent pijn doen. Daarvoor regisseert Sorrentini te mooi en te poëtisch.

Bovendien is Youth wars van de vele thema’s die het script beroeren, eerder een contemplatieve en surrealistische bespiegeling dan een plotgedreven prent. Met genoeg originele vondsten in de mouwen – een Diego Maradona-dubbelganger op kop – om twee uur lang gecharmeerd te zijn door Sorrentini’s magnifiek georkestreerde beeldenstroom.