Een man treurt. Iemand die hem dierbaar is, is van hem heengegaan. Naast hem op het veld staat een houten doodskist, met onmiddellijk daarnaast de put die al gemaakt is voor de overledene en dus zijn laatste rustplaats wordt. Er zijn nog meer aanwezigen, een rij mensen is er getuige van hoe August Nicholson (Brendan Gleeson uit Troy en Cold Mountain) op zijn manier afscheid neemt. Het zijn allemaal inwoners van het dorp/the village die met hun aanwezigheid hun steun betuigen aan de nabestaande(n). Afgaand op de kledij lijkt het zich allemaal af te spelen eind de negentiende eeuw. Hierna volgt een ingetogen rouwmaaltijd, zoals dit past bij dit soort zaken is het een teken van solidariteit, een samenzijn met weinig woorden. Tot in de verte een gekend en voor iedereen bijzonder angstaanjagend geluid weerklinkt. Het komt uit de bossen en vele gelaatsuitdrukkingen schakelen ongekend snel van verdriet naar angst. Met uitzondering van Noah Percy. Zijn ongeremde en vrolijke manier van reageren is er één die getuigt van een gestoorde geest, noem hem de dorpsgek van The Village...

De inwoners van de village zijn in zekere zin geïsoleerd. Door de dreiging van buitenaf en het onheil die de hen omringende bossen uitstralen. Wanneer er gesproken wordt over het gevaar dat het dorp omgeeft, heeft men het over "Those we don't speak of". Soms spelen jongeren 's avonds aan de rand van het bos een spelletje wie het langst op een achtergebleven stompje van een afgekapte boom kan blijven staan wanneer het gekende geluid uit de bossen weergalmt, terwijl zijn concurrenten vanop een veilige afstand volgen hoe lang het duurt voor hij het doodsbenauwd op een lopen zet richting dorp, achternagezeten door zijn vrienden...

Aan het hoofd van het dorp staat een groep oudere inwoners die fungeren als een soort raad der wijzen. Edward Walker is de belangrijkste man in het gezelschap, hij is de woordvoerder, de burgemeester als het ware... Tijdens één van hun samenkomsten komt Lucius Hunt (Oscar-winnaar Joaquin Poenix) binnen. Hij leest wat bedeesd een brief voor die hij heeft meegebracht. Het is zijn persoonlijk verzoek om ondanks de gebeurtenissen van vroeger en alle onheil die het dorp al te beurt viel, toch de bossen in te trekken. Lucius krijgt van Walker geen toelating om zijn wens in daden om te zetten en ook geen steun van zijn moeder Alice Hunt (Sigourney Weaver). Maar hij is niet van plan zich aan het verbod te houden. De angst voor Those we don't speak of blijft bestaan in het dorp en kent een nieuw hoogtepunt wanneer die avond de alarmbel wordt geluid als waarschuwing voor wat komen gaat. De morgen die erop volgt zijn alle voordeuren van de huizen van de village gemarkeerd met een schuine rode streep. Men zoekt naar een verklaring voor deze unieke gebeurtenis die alle inwoners van de village nog banger maakt dan voorheen en hen lijkt te waarschuwen voor iets...

Het bekijken van The Village is leuk maar het herbekijken ervan minstens zo aangenaam. Bij beide mogelijkheden is overduidelijk dat alles eigenlijk staat of valt met de aanpak van Shyamalan. Wanneer je The Village voor het eerst bekijkt is het de intrige die het hem doet, het is allemaal onduidelijk waar het over gaat en je hebt er enkel het gissen naar of ook deze film een bovennatuurlijke basis heeft of niet.

Bij het herbekijken valt opnieuw het camerawerk op van Roger Deakins (A Beautiful Mind), al vijf keer genomineerd voor een Oscar - bijvoorbeeld in de scène waarin Phoenix met zijn toekomstige op de trappen van de veranda een gesprek voert bijvoorbeeld, overigens één van de sterke scènes in de film, net zoals die wanneer Howard op haar tocht haar eerste en vooral tweede individu ontmoet. Overtuigend zonder meer. Ook de 'score' is, net als in Signs ook nu weer een belangrijk gegeven. De muziek van James Newton Howard (al zes keer genomineerd voor een Oscar, de nominatie voor deze soundtrack (!) inbegrepen en twee keer voor een Grammy) deed ons heel even zelfs aan Philip Glass denken en dat staat gelijk met een zeer hoge onderscheiding.

De extra's zijn ook nu weer geslaagd te noemen. In 'The Village geanalyseerd' worden alle belangrijke onderdelen van een film iets nader toegelicht door telkens een kort stukje met wat extra info hierrond te voorzien. Maar echt diep 'Behind the scenes' is het allemaal niet. Er staan op deze dvd ook een viertal 'deleted scenes'. Verzorgder dan dit kan het niet zijn want de regisseur zorgt niet alleen zelf voor een introductie maar geeft ook een woordje uitleg na de scène in kwestie waarom die de definitieve versie van de film niet gehaald heeft. Allemaal netjes ondertiteld ook, keurig... Verrassend dat de vierde scène er werd uitgeknipt. De fotogalerij bestaat uit 38 foto's en net zoals bij eerdere dvd's van M. Night Shyamalan (Signs bijvoorbeeld) staat er ook nu weer een filmpje op van vroeger. We blijven het ook nu weer heel moedig vinden om dit soort van werk op het grote publiek los te laten. In het filmpje lijkt de filmmaker wel op een jonge versie van Michael Jackson (nog voor hij zich liet verbouwen...). Het stukje op zich is eigenlijk waardeloos maar krijgt een bijzondere waarde als je weet dat het door iemand werd gemaakt die nu een heel gekend regisseur is... In 'Het dagboek van Bryce' komt de actrice Bryce Dallas Howard aan het woord. Zij geeft in vertelstijl weer hoe ze voor het eerst met haar personage kennismaakte maar ook hoe ze de opnames zelf heeft ervaren, hoe haar eerste kennismaking was met enkele groten in de filmwereld. Het zijn allemaal kind-eerlijke indrukken van iemand waar we allicht nog zullen van horen in de toekomst...