Het heeft de mens in het verleden altijd al geénteresseerd om terug te keren in het verleden, veelal werd hierbij gedacht aan een ingewikkelde tijdsmachine die je zomaar enkele honder-den jaren (of meer zelfs) terug in de tijd of richting toekomst kon catapulteren. Het is overigens bijzonder opvallend dat, rond de tijd dat deze Time Machine-film werd gereleased er behoorlijk wat films in de zalen draaien die een verband hebben tussen heden en verleden : Kate and Leopold waarin een carrièregerichte vrouw anno 2002 verliefd wordt op de derde hertog van Albany, Black Knight waarin Martin Lawrence temidden van een aantal bevallige jonkvrouwen en massa's oude stenen en kastelen zijn 2002-mentaliteit mag polsen aan de opvattingen van jaren geleden en alsof het nog niet genoeg is, wordt dus ook nog een Time Machine op de kijkers losgelaten, een film waar allicht weinigen op aan het wachten waren en diegenen die dat dan toch deden, na dik 90 minuten met een weinig zelfvoldaan en tevreden gevoel richting uitgang stuurde...

Professor Alexander Hartdegen (Guy Memento Pearce) is een intellectueel die weinig interesse aan de dag legt voor de alledaagse dingen in het leven en meestal met zijn neus in de boeken zit, als hij niet één of andere ingewikkelde formule op het bord aan het krabbelen is, waarvan weinigen het nut inzien, laat staan dat ze hem begrijpen... Wanneer hij op een dag zijn liefde verklaart aan de vrouw van zijn leven, ligt zijn droom al gauw aan diggelen, meteen een goeie reden om het aantal borden gevoelig uit te breiden, tot in zoverre dat hij zelfs een laddertje nodig heeft om alle plaats te kunnen benutten voor dé formule voor... het bouwen van een teletijdmachine.

Het ding wordt vrij snel in elkaar geknutseld en weinige filmminuten later zit Professor Hartdegen zo fier als een gieter in zijn blinkende teletijdsmachine. Ondanks het feit dat het de eerste keer is dat dergelijke machine wordt gebruikt, slaagt hij er tijdens zijn eerste vlucht al in om het ding precies te doen neerkomen op de plaats én in de tijd dat zijn geliefde het leven liet. Het is duidelijk dat hij wil ingrijpen in wat destijds gebeurde nadat hij haar een maanstenen ring over de ringvinger schoof...

Een tijd later landt de bijzonder glanzende constructie ook nog eens 800.000 jaar later (hoeveel ?), maar het is de trip meer dan waard, want onze Professor ontmoet er Mara (de mooie Samantha Mumba) en is op slag vergeten waarom hij de machine eigenlijk heeft gebouwd...

The Time Machine zou een film kunnen zijn die ook voor kinderen geschikt is, maar laat de klein mannen maar liever thuis, want wanneer de Morlocks op het toneel verschijnen, zullen ze er maar weinig pret meer aan beleven... Guy Pearce zit nochtans goed in zijn rol en doet wat van een Professor als een Hartdegen kan verwacht worden (net zoals een Johnny Depp dat zou gedaan hebben...), maar kan de film niet tot een drie sterren niveau tillen, niet in het minst omwille van de beperkingen van het scenario (het blijft al bij al een remake van de film met dezelfde titel van meer dan 40 jaar geleden). De speciale effecten mogen er dan wél best wezen, maar zorgen nog niet voor een echt goeie film...