Dansfilms zijn in. En van alle tijden. Dirty Dancing, Flashdance, Salsa, de egotrip Moonwalker, Saturday Night Fever, Fame, om er maar enkele uit de jaren '70 en '80 te vermelden (het begon natuurlijk al véél vroeger...). Maar ook Shall we Dance, waar Richard Gere nog eens de beentjes mocht uitslaan, geflankeerd door Jennifer Lopez, en Take The Lead van Paradiso waarin Antonio Banderas via het kanaal van de lichaamsbeweging de aanvankelijk natuurlijk niet-geïnteresseerden (bijna) tot danskampioenen omvormde.
Liefhebbers van dit soort films kunnen het lijstje naar hartelust verder aanvullen met een pak andere (en betere) titels. In het rijtje hoort ook Step Up thuis, alhoewel het langspeelfilmregiedebuut van choreografe Anne Fletcher zeker niet tot de betere dansfilms behoort.
Dans in film is terug heel actueel. Bewijs daarvan het 'event' dat distributeur Belgafilms rond deze film organiseerde maar ook het initiatief van Warner Bros die voor zijn film Happy Feet samen met wat externe partners de danspasjes van de pinguins in de film aangrijpt als excuus om de film wat meer onder de aandacht te brengen (lees : het allemaal commercieel nog wat meer uit te melken).

Het is bij Step Up verleidelijk om het 'format' van een Filmfreak bioscooprecensie even overboord te gooien en de synopsis achterwege te laten. Want het verhaal van Step Up is zo cliché, het scenario zo doorzichtig dat het overbodig lijkt nog te vertellen waar het om gaat. Maar omdat wij verondersteld worden het voorbeeld te geven voor de rest van de Redactie en om die enkeling die nu echt niet weet waar wij het over hebben ook tevreden te stellen, wat meer over de 'inhoud' van deze film...

Tyler Gage (Channing Tatum) is een jonge kerel met weinig ambitie en zonder enige visie betreffende zijn persoonlijke toekomst, hij leeft van dag op dag. 's Avonds is er altijd wel ergens een feestje waar hij met zijn twee (zwarte) vrienden (Damaine Radcliff uit Glory Road en De Shawn Washington) terecht kan om wat lekker te dansen, flink te drinken en misschien ook nog een griet te versieren. Het belang van een opleiding of naar school gaan ontsnapt aan deze categorie van mensen en de dagen worden gevuld met het bijwonen van feestjes, naar huis gaan bij zijn pleegouders om zijn benen onder tafel te steken en wat te eten, videospelletjes spelen met vrienden, basketbal spelen met diezelfde vrienden en eens een auto stelen of wat vandalisme plegen. Zo ook die avond waarop wat dansgeflirt met een lokale schoonheid uitmondt in een vechtpartij die afgerond wordt met het bovenhalen van een vuurwapen door de stikjaloerse belager. De drie fuifbeesten druipen af en komen in de 'Maryland School of theArts' terecht (eerst per toeval een ruitje aan diggelen gooien natuurlijk). Daar slopen ze zowat een volledige toneelset en kan een nachtwaker één van de drie, Tyler Gage, overmeesteren en overdragen aan de Politie. In de States komt zoiets nog voor de rechter en de man in het zwart vooraan maakt er snel komaf mee. You break it, you buy it klinkt het, nog aangevuld met 200 uur gemeenschapsdienst in de instelling in kwestie. Tyler Gage mag zich dus eerstdaags aanmelden bij de Directie van de school om er een paar honderd uur de handen uit te mouwen te komen steken.
De school in kwestie heeft nogal wat dansende leerlingen en wanneer er eentje uitvalt door een voetblessure is de man met met emmer en borstel ? hey, dat is onze Tyler toch wel niet zeker ? (die toevallig getuige is hoe anderen afgaan op een soort auditie) toch wel bereid om een handje toe te steken (geef toe, dat had je niet verwacht...). Nora, de jongedame zonder danspartner, ziet het natuurlijk aanvankelijk niet zitten, doet het dan toch maar want haar 'showcase' die er aankomt is heel belangrijk voor haar en bla bla bla, bla bla bla. Wat oneerbiedig om een synopsis op die manier af te sluiten maar wie nu nog niet door heeft hoe het vanaf hier verder gaat zag ofwel in zijn ganse leven nog geen vijf films, of moet zich dringend laten nakijken. Twee andere dansfilms bekijken kan ook helpen.

We verwijten de makers van Step Up zeker geen gebrek aan voorbereiding. Scenarist Duane Adler sloeg maar liefst zes weken zijn spreekwoordelijk tentje op aan de 'Academy of Visual and Performing Arts' in Culver City, Californië. Adler was aanwezig bij repetities, lunchpauzes, de lessen zelf, kortom, hij volgde het totale schoolgebeuren van heel dichtbij om het allemaal zo authentiek mogelijk te kunnen schrijven. Producent Erik Feig ging te rade bij Adam Shankman of hij niet iemand in gedachten had die rijp was om de stap te maken van choreogr(a)f(e) naar regisseur. Anne Fletcher had al haar debuut achter de rug met Bring it On en was al snel de meest voor de hand liggende keuze voor Shankman die haar al kende sinds 1989 en nog samen met Paula Abdul op het podium had gestaan op een 'Oscar Night'. Channing Tatum bleek met zijn ervaring van 'straatdancer' een goede keuze en Jenna Dewan (met danservaring met ondermeer Janet Jackson en Toni Braxton) de perfecte (dans-)partner.

Het is niet omdat we het al allemaal eens/tot vervelens toe gezien hebben dat de film moet tegenvallen natuurlijk. De Box-office van Step Up toont aan dat er nog een publiek is voor dit soort dingen en in het geval van België liggen de resultaten aan de Box-office toch wel een flink stuk boven de verwachtingen. Verrassend, want er is niets waarmee Step Up ons heeft kunnen imponeren. Jenna Dewan heeft qua uiterlijk weliswaar iets van Paula Abdul maar daar stopt het dan ook mee. Channing Tatum ligt qua potentieel in het verlengde ervan en zal net als de ganse film ook al niet blijven hangen in ons filmgeheugen. Maar goed, een mens mag niet al te veel verwachten van twee 'nieuwkomers' in de filmwereld natuurlijk. Het is allemaal zo cliché, zo voorgekauwd, zo voorspelbaar en heeft zo weinig overtuigingskracht en uitstraling dat zelfs de speelduur een minpunt wordt tijdens het kijken. Take The Lead was ook geen (dans-)topper maar het laatste dansje in de film was toch wel een hoogtepunt in zekere zin. Step Up kan het met het dansdeel alleen zeker niet waarmaken dus hebben de scenaristen plichtsbewust (of zich bewust van de zwakheden) ook nog een luikje romantiek en drama verwerkt in het script. Een overbodige moeite want het resultaat van de eindafrekening blijft aan de lage kant. Twee Filmfreak-sterren. Niets bijzonders dus.