Standard Operational Bullshit, Sexually Oriented Business of Son Of a Bitch … hoe je de titel ook interpreteert, met het heel persoonlijke S.O.B. leverde Blake Edwards een wild om zich heen schoppende en in vitriool gedrenkte Hollywoodsatire af. De overdaad aan inside jokes en verwijzingen naar Edwards’ eigen oeuvre zorgen er waarschijnlijk voor dat lang niet iedereen mee zal zijn met de grap of er een boodschap zal of wil aan hebben.

Als alter ego schuift Edwards Richard Mulligan naar voor in de rol van een succesvolle producer die in zak en as zit na een megagrote flop. Mulligan vervalt in een suïcidale depressie, terwijl de studio de film zonder Mulligans medewerking opnieuw wil monteren om toch nog iets van de meubels en het geld te redden. Ook privé gaat het Mulligan niet voor de wind, daar echtgenote Julie Andrews hem verlaat. Leuke casting, daar Andrews in het echt Edwards’ eigen echtgenote en fetisjactrice was. En dan besluit Mulligan om in plaats van het geflopte project los te laten er meer geld in te investeren door de film opnieuw op te nemen als een softpornokomedie.

Ja, er is een plot in S.O.B., maar het zijn toch vooral de vaak onverbloemd vettige vingerwijzingen die deze prent zijn eigenheid geven. Een eigenheid die zich laat kenmerken door de voor Edwards karakteristieke slapstickplatitudes die zich tussen de uitvergrote Hollywoodismen nestelen. Met dank aan een eclectische en freewheelende cast. Naast Mulligan en Andrews is het onder meer uitkijken naar Robert Vaughn, Robert Webber, Robert Preston, Robert Loggia, Larry Hagman, Shelley Winters en William Holden. Voor Holden was dit zijn finale rol: kort na de opnames gleed hij dronken uit in zijn huis en overleed hij aan de gevolgen van die val. Of hoe de ironie van S.O.B. en het hedonistische personage dat Holden hier vertolkte voor wel een heel pijnlijke coda zorgde.

Edwards speelde al lang met het idee om the Hollywoodpowers that be in hun blootje te zetten. Begin jaren zeventig regisseerde hij een paar prestigieuze prenten zoals Darling Lili, Wild Rovers en The Carey Treatment waarmee hij wou bewijzen meer te zijn dan komedieregisseur. Vooral het oorlogsdrama Darling Lili met Rock Hudson en Julie Andrews mocht wat kosten, maar de film flopte fenomenaal. De studio-inmenging van Paramount zat Edwards hoog en diende uiteindelijk als inspiratiebron voor S.O.B. Grappig is dat Paramount uiteindelijk ook de distributeur van S.O.B. zou worden, al haalde Edwards zijn geld in eerste instantie bij productiemaatschappij Lorimar en was dit dus geen volbloed Paramountproductie. Oorspronkelijk zou Orion Pictures de film financieren na het succes van Edwards instantklassieker 10, maar strubbelingen over een ander project dat Edwards met Dudley Moore wou opzetten zorgden ervoor dat er een eind kwam aan de samenwerking tussen Orion en Edwards.

De schizofrenie van S.O.B. blijkt ook uit de persontvangst: Edwards kreeg Razzienominaties voor slechtste regie en slechtste scenario, en kreeg tegelijkertijd een Golden Globe-nominatie in de ‘beste komedie’-categorie. En zijn scenario was ook genomineerd door The Writers Guild of America voor een Comedy Award. Het kan niet anders of Edwards moet dit allemaal leuk hebben gevonden. Ook ironisch is dat Edwards’ wraakfilm uiteindelijk geprangd kwam te zitten tussen 10 en Victor/Victoria, de twee grootste successen uit het latere deel van zijn carrière.

Wie de plotkronkel waarin er wordt rondgereden met een lijk trouwens wat te vergezocht vindt: Edwards vond de inspiratie hier bij een stuk Hollywoodfolklore. Bij een stunt die regisseur Raoul Walsh (al dan niet) heeft uitgehaald om precies te zijn. In 1942 ‘leende’ Walsh met twee medeplichtigen het lijk van acteur John Barrymore uit het mortuarium en plaatste hij het in een zetel in het huis van Errol Flynn zodat hij ‘even goed kon schrikken als hij dronken thuiskwam’. Maar er zijn dus ook stemmen die beweren dat dit verhaal een door Flynn en Walsh gefabriceerd broodje aap is. Geestig is het sowieso. En of het nu waar is of niet, het is een mooi staaltje Hollywooddecadentie dat netjes past binnen de contouren van Edwards’ eigenzinnige en onevenwichtige navelstaarfilm.

Die trouwens ook bekend staat als de film waarin Andrews haar brave imago overboord gooide door vrij resoluut haar blote borsten te tonen. Wat talkshowhost Johnny Carson dan weer de soundbite glad to know the hills are still alive ontlokte.