De pixels van het wereldwijde web en de nog steeds prettige plooien van de geprinte pers lijken het er adorerend over eens dat “Skyfall” de beste Bond-film is sinds het uit 1963 stammende “From Russia With Love”, het hoogtepunt uit het Connery-Bond-tijdperk. Er zijn zelfs stemmen die beweren dat “Skyfall” de beste Bond ooit is. Hype en buzz zijn veelal te schuwen woorden, maar er zijn van die momenten dat ze met recht en reden uit hun stal mogen. En dit is er eentje, want “Skyfall” is – jawel jawel – op zijn minst het beste 007-avontuur sinds de Russische liefdesverklaring.

Het zit al snor van in de eerste tien minuten. De traditionele pre-begingeneriekscène rockt meteen als de beesten en hoeft niet onder te doen voor de intensiteit waarmee Steven Spielberg destijds “Raiders Of The Lost Ark” uit de starblokken liet schieten. Die scène eindigt zelfs met de (vermeende) dood van 007. Bond maakte in Turkije jacht op de snoodaards die een file hebben gestolen waarin de identiteit wordt bekendgemaakt van alle NAVO-spionnen die wereldwijd actief zijn. Bond mislukt in zijn missie (hij is ook maar een mens zo blijkt), en het duurt niet lang vooraleer de hacker de eerste vijf namen op YouTube gooit. Dit tot grote woede van M. (een uitstekende Judi Dench) die meteen haar baan (en leven) in gevaar ziet komen, daar de Britse regering 'not amused' is met de flater van MI6. M. komt trouwens in heel nauwe schoenen te zitten als blijkt dat alles deel uitmaakt van een plan om haar persoonlijk te treffen. Tegenstander van dienst is ene Raoul Silva (een alle registers opentrekkende Javier Bardem), een voormalig agent die door M. destijds aan zijn lot werd overgelaten en eindelijk klaar is om met zijn waterdicht wraakplan te beginnen met als inzet M’s leven. Of toch niet helemaal waterdicht: Bond komt uit zijn retraite om M. bij te staan, en strooit – hoeft het nog gezegd – met veel aplomb roet in het eten van Silva.

Daniel Craig bewijst opnieuw dat hij de perfecte Bond is voor de cybergeneratie en etaleert de juiste combinatie van gentlemanship en koelbloedigheid om Connery te evenaren in de rol van de iconische MI6-spion. Ook met het scenario zit het snor: net zoals in de eerste Bond-producties en in Craigs vorige worpen (“Casino Royale” en “Quantum Of Solace”) is er maar weinig ruimte voor gadgets of een geschifte plot waarin de gehele wereld met vernietiging wordt bedreigd door een megalomane egotripper. Scenaristen John Logan, Neal Purvis en Robert Wade kiezen voor een minder ridicule en meer intense actieplot, gelardeerd met gretige knipogen naar mijlpalen uit de Bond-geschiedenis. De juiste man op de juiste plaats is regisseur Sam Mendes. Zijn fijnzinnig cinematografisch oog (zie “American Beauty”, “Road To Perdition” en “Revolutionary Road”) maakt van deze prent zonder twijfel de stilistisch mooiste Bond ooit. Met dank aan director of photography Roger Deakins (de semi-vaste medewerker van de Coen-broers) om alles nog dat cachet extra glans te geven.

Hoe goed Craig ook is, het is toch vooral in het samenspel met de andere klasbakacteurs (Judi Dench en verrassende nieuwkomer Ralph Fiennes voorop) dat alles het mooist in de plooien valt. Een extra pluim is er voor het sardonische flegma waarmee Javier Bardem slechterik Silva neerzet: zijn entree alleen is zonder twijfel één van de beste scènes van dit jaar. Een andere gedenkwaardige scène is Bonds entree in een drijvend casino in Macau. Met een gondel vaart hij over met lampionnen verlicht water. Eenmaal binnen neemt hij plaats aan een tafel waar Sic Bo wordt gespeeld. Dit casinospel is erg populair in Azië. Als geen ander weet Bond de aandacht te trekken van vrouwelijk schoon (Bérénice Marlohe) en een koffer vol geld in de wacht te slepen.
Om een lang verhaal kort te maken: als “Casino Royale” en “Quantum Of Solace” het voorgerecht vormden van het Craig-Bond-tijdperk, dan is “Skyfall” de hoofdschotel. Nooit geweten dat we ooit nog zo enthousiast zouden zijn over een Bond-film, rekening houdend met het groot aantal miskleunen dat de franchise opleverde. Maar “Skyfall” is echt wel (heel) goed escapisme.

Is er dan niets op aan te merken ?  Toch wel. De overgang van het eerste uur waarin het sexy, geile en globetrottende karakter van 007’s exploten centraal staat gaat niet naadloos over in een harder tweede dat meer de mosterd haalt bij “Die Hard” of “24” dan bij Fleming. En het melodramatische eind is net die ene tikkel te melo. En ja, “Skyfall” lijkt hier en daar wat te veel op Christopher Nolans “Dark Knight”-universum om echt origineel te zijn (Bonds motieven om in actie te schieten verschillen in niets van die van Bruce Wayne). Wat op zich ironisch is, daar Nolan niet te beroerd is om toe te geven dat hij zelf heel wat inspiratie haalt uit het Bond-universum (kijk maar naar de op “On Her Majesty’s Secret Service” geënte achtervolging in de sneeuw in “Inception”). Wat niets afdoet aan het feit dat de Bond-franchise na een paar serieuze inzinkingen terug op het goede pad zit, en met Craig welhaast een heuse renaissance beleeft. Kortom, “Skyfall” is een meer dan waardig 50e verjaardagscadeau voor de fans van 007 en eender welke liefhebber van robuuste actiecinema.