Als er één conclusie is die we wel kunnen trekken na het (her-)bekijken van Casino Royale, dan is het wel dat Daniel Craig zijn Bond-debuut niet heeft gemist. We blijven Jason Statham een waardig opvolger of alternatief vinden maar weten dat we allicht nog lang zullen moeten wachten eer het zover kan komen. Maar... de nieuwe Bond heeft ons kunnen overtuigen, zoveel staat vast.
Casino Royale is gebaseerd op het eerste boek van Ian Fleming uit 1953. De opdracht van Bond, James Bond, is deze keer om 'Le Chiffre' op spreekwoordelijk vlak onderuit te halen. Hij is verantwoordelijk voor gigantische geldstromen van en tussen terroristische organisaties, een niets ontziende slechterik die over lijken gaat. 'Le Chiffre' neutraliseren staat gelijk met het dichtdraaien van de geldkraan richting terrorisme. Zoals de titel al laat vermoeden zijn het niet de hoeveelheid aan wapens die de afloop bepalen maar de speelkaarten in een spannend spelletje (bluf-)poker met de naam 'Texas Hold' Em' in het Casino Royale van Montenegro die doorslaggevendzullen zijn.
Maar, daar gaat natuurlijk heel wat aan vooraf. Want voor Mr. Bond kan plaatsnemen aan de pokertafel heeft hij al een slechterik achtervolgd (én onschadelijk gemaakt) binnen de muren van een Buitenlandse ambassade (een absolute don't voor een spion) en een aanslag verijdeld op het grootste passagiersvliegtuig ter wereld. Maar terug naar de pokertafel nu. Ondanks het feit dat Vesper Lynd (Eva Green), zo'n beetje de afgevaardigde van de Nationale schatkist, over Bond?s schouder meekijkt gaat Bond in de mist, althans in een soort van eerste ronde. De tweede helft is succesvoller maar ook dan is - hoe heet zo'n perfecte kaartencombinatie weer in poker ? - niet het einde van het verhaal. Want het geld komt niet terecht op de plaats waar het had moeten zijn. Intrige, dubbel spel, misleiding, het hoort er allemaal bij in een Bond-film.

Casino Royale werd geregisseerd door Martin Campbell (The Mask of Zorro, The Legend of Zorro). Die was op het vlak van Bond-films al voor het eerst aan zet met GoldenEye (met Pierce Brosnan). Getrouw aan de traditie werd Casino Royale op heel wat verschillende (exotische en tot de verbeelding sprekende) locaties opgenomen. Praag, Duitsland, De Bahama's, het Como-meer en Venetië in Italië, Engeland ('Dunsfold Airfield' in Surrey, Buckinghamshire's Black Park en vanzelfsprekend de Pinewood Studio's die ook nu weer een belangrijke locatie vormden waar kon op teruggevallen worden).

Het zijn ook nu weer de actie, de sensatie, de speciale effecten, de stunts en het avontuur die primeren. Het moet allemaal heel spectaculair zijn. En dat is het wegzinken van het oude gebouw in de Venetiaanse wateren op het einde van de film zeker. Knap. Bond moet ook halsbrekende toeren uithalen wanneer hij in een weer grensoverschrijdende opdracht een slechterik achterna zit, Bond moet beschikken over high tech speeltjes en betrouwbare wapens, een beetje rebelleren met zijn oversten, bereid zijn om heel veel risico's te nemen.
Om het rijtje helemaal 'af' te maken voegen we er nog vrouwen, auto's en muziek aan toe maar... die vallen flink tegen. Met de vrouwen zit het flink fout in Casino Royale. De Italiaanse Caterina Murino, de dame op het witte (sinterklaas-)paard draagt (later) in de film niet alleen een avondjurk die in een half uurtje lijkt aan elkaar genaaid te zijn (en een onwaarschijnlijk gebrek aan respect betekent voor twee misschien wel geslaagde vrouwenborsten), Murino ziet er daarenboven uit als de gemiddelde figurante in een slechte B-film..

De in Parijs geboren Eva Green die nog maar in 2003 debuteerde in The Dreamers kon dan weer (net) wel, maar wij hadden het meer gezien op de onwaarschijnlijk knappe blondine in de achtergrond wanneer Bond met Mathis een babbeltje slaat op een terrasje. Niets meer dan een figurante uiteindelijk, spijtig. Geef ons dan maar Rosamund Pike en Halle Berry en de meeste van hun voorgangers in vroegere Bond-films. Neen, wij gaan niet enkel naar een Bond-film kijken voor de knappe vrouwen maar benadrukken dat ze er deze keer niét inzaten of waren verscholen in de achtergrond.
De auto's dan. De rit in de Ford Mondeo mag dan misschien heel kort zijn en onze (afgelopen) liefde voor Ford heel groot, dit is niet het type auto dat we verwachten van 007. Mooi karretje, dat wel, maar in niets vergelijkbaar met bijvoorbeeld de Aston Martin V12 Vanquish en de Jaguar XKR uit Die Another Day van vier jaar geleden. Of de Aston Martin DBS in een Casino Ice uitvoering/kleur.
Tot slot de muziek. Het Bond-thema komt ook nu weer in verschillende varianten de boel ondersteunen maar het titelnummer, dat suckt als nooit tevoren. Maar ondanks deze 'minpuntjes' werkt het weer, als geheel dan. We hebben deze Casino Royale opnieuw als een échte Bond-film ervaren. Wat in pakweg twee en een half uur op het scherm verschijnt is gewoon Bond. Bond is back en Bond verslijt niet.

De extra's dan. Voor een film als Casino Royale natuurlijk geen overbodige en oninteressante bonus-voorzieningen. De enige uitzondering hier is de videoclip van Chris Cornell 'You Know My Name'. Waar is de tijd van Tina Turner, van Gladys Knight. Dit moet ongetwijfeld één van de slechtste Bond-songs ooit zijn.
In 'James Bond : for Real' gaat men dieper in op de stunts in de film. Men heeft het hier bijvoorbeeld over 'freerunning' ofte Parkour (de achtervolging te voet aan het begin van de film) maar ook over de stunts die technisch bijzonder complex zijn. Men heeft het over de voorbereiding, de risico's, de uitvoering, de mislukkingen, enz... Men is er zelfs in geslaagd om geheel onverwacht het Guinness Book of Records te halen bij de uitvoering van een stunt die beter meeviel dan verwacht.
'Becoming Bond' is niet zo eng als de titel doet vermoeden want naast Daniel Craig komen ondermeer Eva Green, Judi Dench, de regisseur en de producenten aan het woord. Men gaat hier eerst terug naar de jaren '60 waar de oorsprong ligt voor Bond en dit verhaal, maar men heeft het ook over de keuze die men maakte voor Daniel Craig, de dag waarop hij aan de internationale Pers werd voorsgesteld, enz...

Maar de grootste brok extra's is gewijd aan de 'Bondgirls' of 'Bondwomen'. 'Bond Girls are Forever' werd onderverdeeld in drie stukken waarin Bondgirl Maryam d'Abo de centrale figuur is. Zij reisde de wereld rond nadat ze zich de vraag had gesteld wat het nu eigenlijk betekende om Bondgirl te zijn (geweest), wat de invloed van de betreffende rol was geweest op de carrière van andere Bondgirls, enz... Het leidt tot archiefbeelden uit vorige Bond-films, gesprekjes met de Bond-dames van vroeger en enkele interessante weetjes (inbegrepen het heropfrissen van enkele namen van Bondgirls : Honey Rider, Pussy Galore, het zou vandaag geen waar zijn...). Vanzelfsprekend komen ze niet allemaal aan het woord (er staan er inmiddels tientallen op de teller) maar Maryam d'Abo gaat toch langs bij de belangrijkste : Jill St. John (Diamonds are Forever), Jane Seymour (Live and Let Die), Maud Adams (The Man With the Golden Gun en Octopussy), Lois Chiles (Moonraker), Carey Lowell (License to Kill), Halle Berry, Honor Blackman (Goldfinger), Luciana Palussi, Michelle Yeoh (Tomorrow Never Dies) en Rosamund Pike. Maar Urusula Andress (Dr. No uit 1962) krijgt vanzelfsprekend een ereplaatsje in het lijstje. We zouden bijna vergeten dat Eva Green en Catarina Moreno ook even voor de camera verschijnen maar zoals reeds aangehaald kunnen zijn niet tippen aan de klasse en uitstraling van de meeste van hun voorgangers.
Zoals je hebt gemerkt is deze 2-Disc Collector's Edition drie sterren over de ganse lijn, zowel de film als de extra's met andere woorden. Reden genoeg dus om hem in huis te halen.