Ah… de lieve, zoete en onschuldige aanblik op het huisje-tuintje-boompje, de biotoop van gelukkige gezinnen en de sterke ruggengraat van de samenleving. Voor zover er achter de muren geen frustratie, scheldpartijen of isolerende eenzaamheid heersen tenminste. En laat het nu net die zwartgalligheid zijn die de levens van de hoofdpersonages kleurt in “Revolutionary Road”, Sam Mendes’ verfilming van de roman van Richard Yates (1962) die met de botte bijl inhakt op de huwelijksidealen in de Amerikaanse suburbs in de jaren vijftig. De filmrechten werden snel vrij verkocht na publicatie, maar toch strandden de eerste pogingen om de roman op het grote scherm te brengen. Hoofdzakelijk omdat Yates zich niet kon vinden in de bewerking van acteur Patrick O’Neal, die zelf de scenarioadaptatie had geschreven. Rond de eeuwwisseling toonde Todd Field (“In The Bedroom”, “Little Children”) interesse in de verfilming, maar de rechten van het verhaal waren toen nog steeds in handen van O’Neals erfgenamen, en ook Field wou dat scenario niet verfilmen. In 2007 kwamen de rechten in handen van BBC Films en kon er een nieuw scenario worden geschreven, door romanschrijver Justin Haythe om precies te zijn. Sam Mendes kwam aan boord als regisseur, en keert daarmee terug naar de 'shiny happy people'-façade van zijn debuut “American Beauty”, zij het ditmaal gesitueerd in de jaren vijftig.

Frank Wheeler (Leonardo DiCaprio) en April (Kate Winslet) ontmoeten elkaar op een feestje, en het is liefde op het eerste zicht. De twee besluiten te trouwen en in te trekken in een onberispelijk wit huis in een voorstad in Connecticut, waar twee kinderen het geluk van het gezin compleet maken. Of toch niet. Opgesloten tussen de vier muren van hun huis en gevangen tussen de zeden van de jaren vijftig (waar iedereen in het naoorlogse Amerika geacht werd gelukkig te zijn en waar scheiden taboe was) wordt immers duidelijk dat Frank een April niet voor elkaar gemaakt zijn, en dat ze vaak niet eens eerlijk met elkaar kunnen communiceren. Waardoor opgekropte frustraties de bovenhand nemen: April is gekrenkt omdat haar acteercarrière een slag in het water is, en ze verwijt Frank dat hij vrede neemt met een kantoorjob waar hij eigenlijk niet tevreden mee is.

Een stelling die klopt, maar Frank ziet geen reden om zijn leven op te geven. Op zijn werk wordt hij gerespecteerd, en met zijn voorstadshuis als masker kan hij iedereen laten geloven dat hij een gelukkig getrouwde vader is. Totdat April het plan opvat om Connecticut te verlaten en hun relatie een nieuwe start te geven in Parijs. Zij wil er aan de slag als secretaresse bij de overheid, en Frank kan intussen de tijd nemen om rustig na te denken over zijn levenspad. Een keuze die ze aanvankelijk zien zitten, maar waar de goegemeente het zijne en hare over denkt. Wanneer de barsten in het verhuisplan ook voor de Wheelers duidelijk worden, glijdt hun relatie meer dan ooit af naar een loopgravenoorlog…

Een verwijt dat deze onberispelijk uitziende en ronduit uitstekend vertolkte film op veel plaatsen krijgt is dat het allemaal een beetje veel geblaat en weinig wol is. De problemen van de Wheelers lijken immers niet zo wereldschokkend, en er is niets wat een goed gesprek niet zou kunnen oplossen. Ergens zit een bron van waarheid in die kanttekening, maar langs de andere kant klinkt die ook ietwat simplistisch: April en Frank Wheeler zitten in een vacuüm, en een makkelijke uitweg is er gewoonweg niet. De huwelijkscrisis in “Revolutionary Road” mag dan banaal ogen, wie geduld heeft terwijl de film zich langzaam opent, wordt getuige van een eersteklasdrama. En één die ongemeen mooi in beeld gebracht is. Mendes verpakt elk shot als een gepolijste parel, waardoor de emotionele draaikolk van de personages zich nooit echt in het verdomhoekje laat drukken.

DiCaprio en Winslet (Mendes’ echtgenote) acteren trouwens als volleerde meesters: hun talent druipt van het scherm, en DiCaprio is hier duizendmaal beter dan in recent actiewerk als “Blood Diamond” of “Body Of Lies”. Twee uur lang zonder uitschuiver, DiCaprio en Winslet doen het. Ook de bijrollen worden subliem ingevuld, met als hoogvlieger Michael Shannon die als ‘gekke’ zoon van de buren de Wheelers met hun neus op de onfrisse waarheid drukt. De handel en wandel van de nevenpersonages geeft trouwens vaak schrijnend zijlijncommentaar op het doen en laten van de Wheelers, of weerspiegelen die zelfs. Waardoor “Revolutionary Road” niet enkel het verhaal van Frank en April, is maar van volledige voorstadgeneratie. En alsof al dat moois nog niet goed genoeg is mag Mendes meer dan een regiestoel vooruit voor de niets minder dan geniale fade out die hij uit de hoge hoed van de eens te meer scorende zevende kunst tovert.