Het valt zwaar om de avonturen van Tanya Roberts op haar geverfde zebrapaard te moeten catalogeren als saaie meuk. Droefzwaar. Maar zelfs met de beste wil van alle sterrenstelsels ter wereld is het welhaast onmogelijk om deze prent hoger te waarderen.

Spijtig dedju, want wat een geestig avonturenspektakel voor alle leeftijden zou moeten zijn geraakt niet deftig van de grond. Koppel dit aan Supergirl en het mag duidelijk zijn dat 1984 geen goed jaar was voor heldhaftige blondines. Dan kwam Wilhelmina Scott er met al haar gekrijs zowaar veel beter vanaf.

Sheena ging niet alleen op de kwaliteitsbarometer de mist in, ook aan de kassa flopte de prent. Al kan je hiervoor misschien ook een deel van de schuld bij de marketingaanpak leggen. Waarom werd deze film bijvoorbeeld enkel buiten Amerika uitgebracht onder het toch wel stoerder klinkende Sheena, Queen of the Jungle? En waarom kreeg de poster geen Drew Struzan-aanpak? Extra verkoopkracht was nochtans wenselijk geweest: de film kostte vijfentwintig miljoen en bracht er in Amerika niet eens zes op. Sequels kwamen er dus niet. Maar wel nog een vijfendertig afleveringen tellende televisiereeks met maakjaren 2000 – 2001.

Sheena, Queen of the Jungle was oorspronkelijk een Amerikaanse comic bedacht door Will Eisner – die later ook The Spirit boven het doopvont zou houden – en Jerry Iger. De strip verscheen voor het eerst in 1938, en Sheena was meteen de eerste vrouwelijke superheld die een eigen reeks kreeg, daarmee op een zucht en een bocht Wonder Woman het nakijken gevend. Producent Paul Aratow kreeg midden jaren zeventig de filmrechten in handen en ging meteen aan de slag om zijn filmische Sheena van de grond te krijgen. De eerste studio die ja zei was Universal en het zag ernaar uit dat Raquel Welch in de huid van de stoere jungledeerne zou mogen kruipen. Edoch in volle preproductie trok Universal plots de staart in. United Artists toonde zich daarop geïnteresseerd, er werd een nieuw script geschreven … en opnieuw werd het noppes. Begin jaren tachtig toonde Columbia zich bereid om de productie te financieren, en ditmaal haalde Aratow wel zijn slag thuis.

Een nieuw scriptvoorstel dat nogal de nadruk legde op sword and sorcery werd geaborteerd en uiteindelijk kreeg David Newman – vaste scenarist van Robert Benton en vooral bekend van zijn drie Superman-scripts – de eer en het genoegen om een nieuw verhaal te schrijven. Daarmee bleef hij niet noodzakelijk trouw aan de originele strip die nogal wat verouderde Kuifje in Afrika-platitudes bezat. John Guillermin werd aangeworven als regisseur, en hij liet Newmans script – dat ook al een polijstbeurt van frequent Eastwoodmedewerker Dean Riesner had gekregen – nog eens passeren langs Lorenzo Semple Jr. waarmee hij acht jaar eerder King Kong had gemaakt.

Roberts viel aanvankelijk niet in de smaak bij Guillermin, maar toch slaagde ze erin de hoofdrol weg te kapen. Een logische opstap na haar eerdere vertolking in The Beastmaster. Naar verluidt werd de rol ook aangeboden aan – jawel – Jodie Foster. Veel zoden bracht het allemaal niet aan de giraffendijk met een simplistisch scenario dat is bevolkt door stereotiepe slechteriken, goedkope slapstick en weinig subtiele seksuele innuendo. Guillermin krijgt geen poer in het geheel, Roberts acteert maar flets – ze gaat wel twee keer in haar blote in het water – en het is nooit duidelijk of het nu om te lachen of om te nagelbijten is. Ergens voel je wel dat Guillermin en co echt wel van plan waren om een ouderwets spannend jungleavontuur te maken, maar het heeft niet mogen zijn, krijsende chimpansees en locatieopnames in Kenia ten spijt.

Castinggewijs wist Guillermin een royale coup te serveren door Elizabeth Christobel Edith Bagaaya Akiik in haar hoedanigheid van prinses van het Afrikaanse koninkrijk Tooro te strikken voor de rol van Sheena’s mentor. Hoe die ene verdwaalde egel tussen olifantspoten opduikt is dan weer een raadsel: waarschijnlijk door Roberts meegesmokkeld van de set van The Beastmaster.

Sheena is een film die veel beter zou moeten zijn dan wat hij uiteindelijk geworden is. Al is het troostend mooi vast te stellen dat de onbedoelde campwaarde van de prent het geheel alsnog bestaansrecht buiten de vergetelheid schenkt. De Duitse slechterik vlak voor hij een speer door zijn keel krijgt nog even I was only following orders laten zeggen … alleen daarom al is Sheena op zijn minste anderhalve kijkbeurt waard. En voor Roberts’ lianen ook natuurlijk. Oh ja, en voor de flamingo-aanval op de choppa ook nog.