Verbazend gewoon, de informatie die te puren valt uit een brok Hollywoodentertainment. Zo ontdekten wij tijdens “Red Riding Hood” dat de voornaam van Roodkapje (je weet wel, het meisje dat koekjes ging brengen aan haar grootmoeder in het bos en aangemaand werd op te passen voor de wolf zelfs al was ze niet bang van de wilde dieren) noch Roosje noch Treezebees is, maar Valerie. En dat Steve Winwood er nog een liedje over heeft geschreven. Stond bij mijn weten allemaal niet in de middeleeuwse folkloreteksten die later dienden als bron voor de sprookjesadaptaties van Charles Perrault (waarin Roodkapje stierf) en de gebroeders Grimm (waarin ze bleef leven).

Wat er ook niet instond is dat Valerie (vertolkt door Amanda Seyfried) een geil konijn is dat smachtend in het hooi rollebolt met een stoere houthakker terwijl ze eigenlijk is uitgehuwelijkt aan een veel bravere hunk. De houthakker is Peter (Shiloh Fernandez), op wie ze al een crush heeft sinds ze een klein meisje was, vooral aangetrokken door zijn stoere gedrag. Hun droom: samen ontsnappen aan het alledaagse leven in hun dorp Daggerhorn, en samen hun toekomst ergens anders uittekenen. Dat is dus buiten de waard (of in dit geval haar ouders) gerekend, die haar koppelen aan Henry (Max Irons), de zoon van de smid. Yep, “Red Riding Hood” bevat een hoog “Twilight”-gehalte (soundtrack inclusief), wat een beetje onvermijdelijk is daar regisseuse Catherine Hardwicke (“Thirteen”) de eerste film uit die franchise inblikte.

Toch wil “Red Riding Hood” meer zijn dan zomaar een poging om kreunende tienermeisjes te entertainen. Alles is immers niet peis en vree in Daggerhorn. Sinds generaties wordt het dorp bij volle maan telkens opgeschrikt door een wolf die het op de inwoners heeft voorzien. Ze proberen het roofdier te paaien met een varken of een geit, maar af en toe gaat het dier toch met een malse brok mensenvlees aan de haal. Het meest recente slachtoffer is Lucy, Valeries oudere zus. Om paal en perk te stellen aan de slachtpartijen arriveert wolvendoder/heksenjager Solomon Gary Oldman met zilveren vingernagels) in het dorp. Die weet de verbouwereerde dorpelingen te vertellen dat het geen gewone wolf is die jacht op hen maakt, maar een weerwolf die al sinds generaties het dorp onveilig maakt. Kortom, iedereen in het dorp (man of vrouw) kan het moordende beest zijn. Al snel slaat de paranoia toe in Daggerhorn, samen met de onrust: iedereen die zich maar een beetje verdacht gedraagt wordt door Solomon gearresteerd (en in een metalen oven gegooid) en zoiets is niet meteen bevorderlijk voor de groepsgeest. 'Wie is de wolf' dus in plaats van 'wie is de mol'. En waarom kan Valerie de wolf tegen haar horen praten terwijl de anderen enkel maar gegrom horen ?

Er schort zeker het een en ander aan deze Roodkapje versie 2011, maar toch zou het oneerbiedig zijn om deze prent zomaar op de mestvaalt der vergetelheid te kieperen. Al was het maar omdat Hardwicke haar best doet om een verhaal te vertellen en zich niet laat vangen aan een overdaad van effecten om alles zo flitsend en spectaculair mogelijk te maken (eat your heart out, “Sucker Punch”). Scenarist Leslie David Johnson is met “Red Riding Hood” aan zijn tweede geproduceerd scenario toe. Zijn vorige was dat van de niet onaardige horrorprent “Orphan” en zijn derde wordt “Wrath Of The Titans”, sequel op “Clash Of The Titans”. Zijn carrière startte hij als productieassistant van Frank Darabont op de set van “The Shawshank Redemption” en “The Green Mile”, dus hij is alvast onder een goed gesternte begonnen. De voice over is hier en daar overdreven zwaar, maar de manier waarop het whodunit-vraagstuk (of liever whoisit-vraagstuk) wordt uitgespeeld, is best geslaagd. Ook omdat de prent kan rekenen op een sterke cast naast het jeugdig hunkgeweld: Oldman gaat uiteraard lekker in overdrive, maar ook Julie Christie is sterk gecast als mysterieusogende grootmoeder van Rode Valerie.

De vormgeving zit eveneens snor: de makers blijven grotendeels trouw aan de 'er was eens'-setting en komen op de proppen met een een fraai vormgegeven Dagghorn (coole bomen met doornen inclusief). Een respectvol eresaluutje voor dit staaltje 'old school filmmaking' is meteen op zijn plaats. Jammer genoeg niet volledig oude school, daar de aaibare pixelwolf die zijn opwachting maakt waarschijnlijk geen enkel tienermeisje zal doen steigeren. Het zou bij Jacques Tourneur niet waar geweest zijn.