En hopla, alweer een digitaal effectenfilmpje waarvan het sop nauwelijks de kool waard is. In deze update/remake/nieuwe versie van Perseus’ heldentocht ofte “Clash Of The Titans” wordt er menig mythologisch robbertje gevochten, maar boeiend of verrassend is het oorlogsgewoel niet. Integendeel, het is moeilijk om niet in luid schatergelach los te barsten als je ziet met welke sérieux Liam Neeson en Ralph Fiennes (in Voldemortpak) in de huid van Zeus en Hades kruipen. Al hoort dat een beetje bij het genre natuurlijk: in het origineel uit 1981 mocht Laurence Olivier de tabbaard van Zeus aantrekken. Dat origineel is trouwens ook geen hoogvlieger (Perseus’ beste vriend was zowaar een mechanische uil), maar de stopmotioneffecten droegen toen wel de onuitwisbare stempel van grootmeester Ray Harryhausen, hetgeen toch voor een charmante omkadering zorgde. Nu komen de effecten uit zielloze computers die bij eender welk onderling uitwisselbaar effectenhuis kunnen staan. En dat is er aan te merken: er is geen enkele scène die een grammetje originaliteit uitstraalt of iets laat zien wat nog niet in een andere (zomer)blockbuster zat.

“Clash Of The Titans” gaat over de strijd tussen de Griekse goden en hun menselijke onderdanen. De mensen hebben geen ontzag meer voor de Goden en durven al eens worden betrapt op oneerbiedig gedrag tegenover de bewoners van de berg Olympos. Aangewakkerd door zijn broer Hades, de god van de onderwereld (Fiennes), besluit Zeus (Neeson) om de mensen nog een kans te geven. Komen ze niet tot inkeer, dan wil hij de wereld laten overspoelen door de Kraken, inktvisachtige monsters die we de laatste keer aan het werk zagen in “Pirates Of The Caribbean: At World’s End”. Het is vooral koning Cepheus van Argos die in de vuurlijn komt te liggen. Hij durfde het immers aan om zijn dochter Andromeda als een goddelijke schoonheid te omschrijven. Indien hij zijn dochter niet opoffert binnen de tien dagen, zullen de mythische Kraken uit de zeeën rijzen. Resoluut gekeerd tegen dit plan is Perseus (Sam Worthington), halfgod en buitenechtelijk kind van Zeus, die we eerder dit jaar al mochten begroeten in “Percy Jackson And The Olympians: The Lightning Thief”. Perseus, die het oppermachtig egoïsme van de goden beu is, en die meteen ook de dood van zijn aardse stiefvader wil wreken, besluit om samen met een paar dapperen de strijd aan te gaan tegen de goden. Dat leidt naar een avontuurlijke tocht en ontmoetingen met onder meer gigantische schorpioenen, dodelijke harpijen, zandduivels, heksen, en ja hoor, de met een verstenende blik en slangenkapsel uitgerust Medusa is eveneens van de partij…

Sam Worthington stelt teleur in de hoofdrol. Zijn hoogdravende monologen over eer, moed, plicht en andere heldhaftige retoriek zijn eerder slaapverwekkend dan inspirerend. Het is duidelijk dat de Griekse mythologie hier vooral door de ogen van Amerikanen wordt gezien, en bovendien kan Worthington nauwelijks zijn Australisch accent verborgen. En schijnt hij ook maar drie gelaatsuitdrukkingen te hebben (nors, norser en nog iets meer nors). Vijf maand na “Avatar” en het Worthington-vet is zowaar al van de soep.

Hetzelfde geldt trouwens voor de 3D-festiviteiten. “Clash Of The Titans” was oorspronkelijk bedoeld als gewone platte prent, en de film was eind vorig jaar eigenlijk al volledig ingeblikt. Toen Warner het buitensporig succes van “Avatar” zag, besloten ze mee te springen op de revolutionaire kar. Ze dompelden hun film onder in een 3D-bad om het allemaal nog spectaculairder op de markt te kunnen gooien. Een gok die werkte, daar de film stante pede de eerste plaats in de boxoffice veroverde en in Amerika op twee weken tijd al voorbij de kaap van 100 miljoen dollar opbrengst zeilde. Los van dat commerciële succes is “Clash Of The Titans” ironisch genoeg een film die vooral de snelle dood van de 3D-hype kan bewerkstelligen. De derde dimensie laat hier immers vooral zien hoe flets en ongeïnspireerd het allemaal is. De film ziet er nodeloos donker door en sommige effectenscènes hebben zo goed als geen diepgang. Neem de proef op de som en kijk af en toe zonder 3D-bril naar het scherm: je zal zien dat de derde dimensie voor deze film een goedkope marketingtruc is. Zij het dan wel eentje waar je als toeschouwer meer moet voor betalen. Benieuwd hoelang dit truukje overeind gaat blijven, dat zijn wij…

Om toch maar te eindigen op een positieve noot: het is leuk om Elizabeth McGovern nog eens terug te zien op het witte doek (binnenkort duikt ze zowaar ook op in “Kick-Ass”), en ook de landschappen (te bezichtigen op de Canarische eilanden, in Wales en Ethiopië) verdienen een schouderklopje. En nu maar hopen dat deze film kwalitatief niet exemplarisch is voor de rest van de filmzomeroogst.