Geen gebrek aan verborgen hoeken en spelonken op deze opwarmende aardkloot: in Engeland vindt de dappere speurneus een wereld van magiërs, toverkollen en trollen tussen twee treinstations, en in de Empire State Building huist ergens op een verborgen etage het kruim van de Griekse goden. Wat gaan ze de kindertjes nog allemaal wijsmaken ?  En vooral, hoeveel van die onzin gaat het nog tot op het witte doek schoppen ?  Terwijl Warner Bros zich opmaakt voor de dubbele 3D-finale van Harry Potters strijd tegen de vileine Lord Voldemort, zetten ze bij Fox geld in op de filmversies van Nick Riordans “Percy Jackson And The Olympians”-boeken. Opgestart in 2005 en intussen vijf bestsellende delen lang: verrassend is het niet dat de avonturen van Poseidons buitenechtelijke zoon (!) ook in als popcorntempels vermomde multiplexen mogen rondsnorren.

De gelijkenissen tussen Percy Jackson & Harry Potter zijn trouwens zo overduidelijk, dat het bijna gênant wordt. Rowling mag dan al beschuldigd zijn van plagiaat, Riordan mag zich (of de goden) gelukkig prijzen dat hij nog geen door Rowling gestuurde deurwaarder over de vloer heeft gekregen. Vergelijken jullie even mee ?

Percy Jackson is een twaalfjarige (in het boek althans, in de film is hij er minstens zestien en wordt hij vertolkt door Logan Lerman, die naar het schijnt ook in de running is om Spider-Man te vertolken in de nieuw opgestarte franchise) die op een dag ontdekt dat zijn leven helemaal niet zo simpel is als hij altijd dacht. Tijdens een klasuitstap naar een museum wordt hij immers aangevallen door een leerkracht die een Griekse harpij blijkt te zijn. Reden van de aanval: Percy wordt er van beschuldigd de bliksemflits van Zeus (Sean Bean) te hebben gestolen, en die kan daar allerminst om lachen. Wanneer Poseidon (Kevin McKidd) er zijn zoon niet kan van overtuigen om de bliksemflits terug te brengen, dreigt Zeus er mee een oorlog te ontketenen die de hele wereld kan verwoesten. Enig probleem: Percy heeft de bliksemflits niet gestolen. Om te vermijden dat nog meer als aardlingen vermomde Griekse mythische creaturen Percy willen vermoorden in de hoop zo een godenoorlog te ontketenen, brengt paardenachterste Chiron (Pierce Brosnan) Percy onder in een school voor halfgoden, waar hij een trainingsprogramma volgt samen met de buitenechtelijke kinderen van andere scheveschaatsrijdende goden. Percy raakt er nog geen beetje onder de indruk van Annabeth (Alexandra Daddario), de dochter van oppergodin Athena. Samen met haar en zijn beschermende sater Grover (Brandon T. Jackson) besluit hij om naar de onderwereld te reizen waar Hades (Steve Coogan) Percy’s moeder gevangenhoudt in ruil voor de bliksemflits. Maar eerst moeten Percy en Annabeth drie parels van Hades’ echtgenote Persepone (Rosario Dawson) zien te veroveren. Een tocht die hen langs heel wat Griekse onderwereldgevaren zal brengen zoals daar zijn Medusa Uma Thurman) en het hydramonster die er allemaal in geslaagd zijn om te infiltreren tussen de nietsvermoedende mensen. En uiteraard moet hij ook nog uitvissen wie de echte snoodaard is die er met de bliksemflits van de goden vandoor is…

Geef toe, veel verschil is er niet: Potter denkt dat hij een gewone jongen is, maar is de zoon van een magiër. Idem voor Jackson, die de zoon van een Griekse god blijkt te zijn. Om hem voor te bereiden op het leven als tovenaar moet Potter naar de Hogswartschool, Percy duikt onder in een kamp voor halfgoden om er getraind te worden. Potter wordt er beste maatjes met een jongen en een meisje, idem dito voor Percy. Na elk avontuur keert Potter terug naar Hogswart, een jaar ouder en wijzer. Idem dito voor Jackson die op het eind van de film terug naar de school voor halfgoden gaat. En dan is er ook nog het toeval dat Chris Columbus de regisseur is die zowel de filmische aftrap gaf van de “Harry Potter”- als de “Percy Jackson”-franchise.

Of er nog delen komen in de Percy Jackson-reeks valt af te wachten, daar de film nou niet meteen het verhoopte kassucces is. Of liever, de doelgroep komt er wel op af, maar echt cross-overpotentieel naar volwassenen is er niet. Al zullen de kindertjes zich vast wel amuseren met de bonje schoppende monsters en de attractieve jeugdige cast. De CGI-wezens ontberen wel de charmes van Ray Harryhausens stop-motioncreaties (woops, dit zinnetje wilden we opsparen voor de recensie van “Clash Of The Titans”). De queeste van Jackson die naar de onderwereld van Hades moet leiden is op zich best aardig (de passage met Medusa kijkt lekker weg) en op zijn slechtst abominabel (vade retro Las Vegas en Lady Gaga, and don’t you come back no more). Slotsom: voor tieners in de dop kan er het allemaal misschien nog (net) door, voor iets meer kieskeurige en oudere biosbezoekers is het vet echter al van de soep voordat het minotauruskalf verdronken is.