Dat Nostradamus op dagen dat de zon niet in zijn ogen scheen nogal wat straffe dingen kon voorspellen is algemeen geweten. Dat Charles Dickens die gave ook had is minder bekend.

Maar kijk toch jawel … in 1843 al wist de weledele Charles precies hoe hij de minkukelkerstfilm Red One moest omschrijven. Als humbug dus. Onzin of gelul, het past allemaal bij deze alle richtingen uitschietende maar nergens doeltreffende kerstactiekomedie.

Eentje die dan ook nog eens verzuipt in ongecontroleerde kledders digitale effecten die er in de eerste plaats zijn om het migrainegehalte te testen van de mintienjarigen die deze brij tot zich laten nederdalen. Of die twee uur bij de les gaan blijven is maar de vraag: als kinderfilm is dit immers veel te langdradig en incoherent. Alhoewel ze met de huidige golf superheldenfilms wel al wat gewend zijn natuurlijk, dat vroegrijpe smartphonegrut. Dus misschien vinden ze het toch wel cool, gezien Red One speelt als een Marveltitel van het vijftiende knoopsgat.

Voor wie het nog niet weet: de kerstman bestaat echt (ja-haa) en hij ziet eruit als J.K. Simmons. Om zijn jaarlijkse taak op 24 december zo vlot mogelijk te kunnen uitvoeren krijgt hij assistentie van een roedel elfen, mythologische beesten, een kostuumdragende ijsbeer en een persoonlijke lijfwacht die eruitziet als Dwayne Johnson. Pech voor alle betrokkenen: in volle voorbereiding voor zijn pakjestocht slagen snoodaards erin om de kerstman te ontvoeren. Johnson en de zijnen in alle staten natuurlijk, zozeer zelfs dat ze de hulp inroepen van een aardse hacker (Chris Evans) die min of meer mee verantwoordelijk is voor de verdwijning, daar hij via het donkere web seismologische noordpoolcoördinaten doorspeelde aan de ontvoerende schurken. Duiken ook nog op in het overvolle narratief: feestdagengeitenbok Krampus – die zowaar de broer van de kerstman blijkt te zijn – en de uit de IJslandse folklore geleende kerstheks Gryla.

Misschien dat er ergens wel een amusante kerstrollade verborgen zit in dit alles, maar de kans dat je die wil zoeken of er een hap wil uitnemen is klein. Regisseur Jake Kasdan mag na twee Jumanji-films in een vijver vissen waar volgens een ruwe schatting een prijskaartje van zo’n tweehonderdvijftig miljoen dollar aanhangt, en stuurt daarbij alles van de digitale kast naar de gepixelleerde muur. En dat zonder een enkele jota verwondering mee op te wekken. Wel veel lawaai en hoogstens een flard van een geslaagde grap.

Je krijgt ook nog wat kerstgepredik mee, want zo hoort dat nu eenmaal in familievertier. Ook als dat vertier verzuipt in flauw kerstsnertgekrijs en stompe drukdoenerij blijkbaar. Doorspoelen, die handel. Ho ho ho bawoosh.