Bij ons is hij niet zo bekend, maar in Groot-Brittannië is hij populairder dan alle figuren van Studio 100 samen: Paddington, een stuk Brits erfgoed, in 1958 bedacht door Michael Bond. Zijn kinderboeken waren van meet af aan razend populair – en zijn dat nog steeds. Ze werden gretig gelezen door elke generatie die sindsdien volgde – al dan niet onder dwang van zich in jeugdsentiment wentelende ouders. Een beer voor alle tijden dus deze Paddington, die uiteraard gretig werd vermarkt via merchandising allerhande, en midden jaren zeventig mocht opdraven in een trendsettende animatiereeks: een mix tussen claymation, gewone 2D animatie en drie dimensionele toevoegingen. Later volgden nog andere tekenfilmreeksen, maar die bleven niet zo lang in het publieke bewustzijn hangen.

Dat de dag zou komen dat er ooit een Paddington live action-film de bioscoopzalen zou enteren, laat zich raden. Dat de applausmeter daarbij tot aan de elf mag klimmen is alvast een reuze meevaller en grote verrasing. Paddington is mijlenver verwijderd van plat commercietainment zoals de twee Smurfenfilms of die draak van een Yogi Bear-film bijvoorbeeld. Paddington is in de eerste plaats met liefde en vakmanschap gemaakt, en dat zie je.

Producer David Heyman (die de Harry Potter-reeks in goede banen leidde) hoef je natuurlijk niets meer te leren over een goed product. Je kan zelfs zeggen dat de man het grootste deel van zijn carrière heeft besteed aan het bewandelen van de gulden middenweg tussen wat scoort en wat bekoort. Een weg waarop hij duidelijk stond toen hij het startschot gaf voor de Paddington-film. Het scenario daarvan blijft trouw aan het universum van Bond, en introduceert personages en karakters die in de boeken van de partij zijn. Bond liet trouwens optekenen dat hij heel tevreden is met deze adaptatie. En hij niet alleen, trouwens.

In het diepste van Peru duikt op een dag een Britse ontdekkingsreiziger op. Zijn expeditie wordt getoond in zwart-wit en met gekraste pellicule: één van de vele aardige vondsten die regisseur Paul King etaleert. De Brit botst er op twee beren die hem met open poten ontvangen, en met wie hij de beste maatjes wordt. Hij geeft hen meteen de liefde van alles wat Engels is mee, in het bijzonder de aantrekkingskracht van marmelade. Wanneer de tijd om te gaan is gekomen, zegt de avonturier hen dat ze altijd welkom zijn in Londen.
Ettelijke jaren later zijn de twee beren - tante Lucy en oom Pastuzo – en hun neefje Paddington de ontmoeting met de brave blanke man nog niet vergeten en stampten ze zelfs een heuse marmeladebottelarij uit de grond. Wanneer oom Pastuzo sterft tijdens een aardbeving en tante Lucy te oud is om voor de kleine beer te zorgen, besluit ze hem naar Londen te sturen, gesterkt door de beloftes van hun voormalige vriend over het beloofde land dat daar te vinden is. Met een label met de tekst ‘zorg goed voor deze beer’ rond de hals te dragen denkt Paddington een adoptiekans te maken in de Britse grootstad.

Na een tumultueuze boot- en treinreis komt hij in de metropool aan. In het station wordt hij gevonden door het gezin Brown. Die moeten aanvankelijk niets weten van de klaploper die vast iemand iets probeert te verkopen. Onder impuls van moeder Mary (Sally Hawkins), zoon Jonathan en dochter Judy moet stugge patriarch Henry (Hugh Bonneville) echter overstag. Paddington mag mee naar hun huis, zij het voor slechts een nacht. Daarna gaan ze onverbiddelijk via de autoriteiten op zoek naar een voogd of opvangplaats voor de ‘asielzoeker’. Uiteraard blijft Paddington uiteindelijk de hele film bij de Browns, en dat is maar goed ook. Er zijn immers leukere dingen in het leven dan getraumatiseerde kinderzieltjes uit pluche zetels te moeten scheppen.

De ontknoping mag dan voor de hand liggen, de weg er naar toe is zonder meer mooie koopwaar. De vertolkingen passen perfect in de teneur van het betere familiewerk: Bonneville en Hawkins zijn perfecte filmouders, Peter Capaldi is grappig als mufgrommende buurman, Julie Walters spits als huishoudster met een aversie voor microgolfovens en Nicole Kidman amuseert zich duidelijk te pletter als stilettodragende taxidermist met 'a licence to kill en fill'. De bearotronics zijn even geïnspireerd: de combinatie tussen CGI en robotica die Paddington tot leven wekt oogt feilloos, en de scènes waarin de doortastende beer op calamiteitenpad gaat zijn geestig genoeg om alle leeftijdgezinden aan het schuddebuiken te krijgen. De stem van Paddington wordt verzorgd door Ben Whislaw (Perfume, Q in Skyfall) die eerste keuze Colin Firth verving nadat Firth zijn timbre toch niet zo bleek te passen bij wat de makers van hun titelheld verwachtten. Wie de Vlaamse versie entert, hoeft trouwens niet te treuren: Bent Van Looy maakt zich de karaktertrekken van het titelpersonage mooi eigen. Ook de – vooral in Amerikaanse komedies dan – mokermoraal blijft achterwege. Wie wil kan hier natuurlijk een pleidooi voor verdraagzaamheid in zien en meerdere sneren ontwaren naar de onmenselijke zijde van de immigratiepolitiek, al is die keuze eerder vrij/subtiel dan verplicht/zwaar op de hand. Kortom: een schat van een beer in een schat van een familiefilm. Kerstmis valt zowaar vroeg dit jaar.