Respect voor Tom Tykwer. Waar Stanley Kubrick en Martin Scorsese de handdoek in de ring gooiden wegens ‘onverfilmbaar’ (en iedereen die de Kubrick-tentoonstelling zag in Gent vorig jaar weet dat Kubrick de man niet was om zo maar op te geven – herinner je de imposante research voor het gefaalde Napoleon-project), slaagde de jonge Duitser er wel in om Patrick Süskinds imposante roman Das Parfum uit 1985 te verfilmen. Niet alleen dat, maar ook goed te verfilmen. Al van de sfeervolle openingsscène (de geboorte van hoofdpersonage Baptiste Grenouille onder een viskraam op een ochtendmarkt in het 18e-eeuwse Parijs) is het heerlijk vast te stellen dat dit een film wordt waarbij alles meer dan snor zit.

De over een enorm ontwikkeld reukvermogen beschikkende Baptiste (Ben Wishaw) belandt vrij snel in een weeshuis. Via een leerlooier komt hij bij de oude(re) parfummaker Baldini (Dustin Hoffman, zich zichtbaar amuserend in zijn rol) terecht, die hem leert hoe hij parfum kan maken. Een droom voor iemand die al de geneugten van het leven via reuk beleeft. Baptistes geurmélanges blijken algauw succesvol, en Baldini ziet zijn zaak uitgroeien tot de toonaangevendste parfumerie van Parijs. Voor Baptiste maar een opstapje naar het echte werk: hij trekt naar de parfumstad Grasse, waar zijn obsessie voor geuren stilaan dodelijke seriemoordenaarsvormen aanneemt…

Met een budget van ruim 50 miljoen euro is Perfume de duurste Duitse productie ooit. Producer Bernd Eichinger is echter niet aan zijn proefstuk toe: als producent van onder meer The NeverEnding Story, The Name Of The Rose en meer recent Der Untergang kent hij het klappen van de zweep. Eerste hinderpaal in de verfilming was het feit dat auteur Patrick Süskind de rechten op zijn roman niet wou vrijgeven. Hij dacht immers ook zelf dat zijn roman niet te verfilmen was, en was er niet happig op om zijn werk te zien verhaspeld worden in een filmische flop. Maar kijk, blijkt dat Tykwer er heel goed in slaagt om het aspect van geur over te brengen naar film, en het gegeven te verpakken in een niet alleen lekker ruikende maar ook lekker ogende historische thriller annex zwarte parabel. Daar zal Süskind, die voor de rechten een niet zo slordige 10 miljoen euro kreeg, best wel tevreden om zijn.

De decors en de aankleding tout court zijn ronduit fenomenaal. Een minder voor de hand liggende keuze is de narratie van John Hurt: ergens is die wel nodig om het verhaal in de juiste context te plaatsen, maar ze wordt niet consequent toegepast.

En dan is er nog het beruchte einde. Voor degenen die het boek niet hebben gelezen of de film niet zagen tijdens de bioscooproulatie, doen we er dan ook het zwijgen toe. Weet wel dat, wat ook je mening is over de ontknoping, ze ook zo in het boek stond: Tykwer probeerde immers om in de mate van het mogelijke de film zo dicht mogelijk bij het boek te houden.

RCV bracht de film uit in een verzorgde en respectabel 2-discversie. Wel jammer dat het beeldformaat van 2.35:1 werd aangepast naar een anamorf 1.78:1. Op de tweede schijf staan een heleboel boeiende extra’s. Er is een making of, waarin dieper wordt ingegaan op het productieproces van de film. Heel wat mensen van de cast en crew komen aan het woord, en er zijn ook interessante setopnames te zien. Er is ook een aparte brok voorzien voor een tiental interviews. En dan zijn er ook nog 5 interessante featurettes die elk focussen op een ander aspect van het maken van de film: de locaties (Barcelona doet even dienst als Parijs), de visualisatie van de geur, het camerawerk, het geluid en de nasynchronisatie van de Engelstalig opgenomen film voor de Duitse markt. En neen, ze zijn niet bij Chris Van Den Durpel terechtgekomen. Zo, en dan gaan we nu onze oksels wassen.