Haha, hoho, hihi, het is smakelijk lachen bij “Mirrors”. Zeker tijdens die scène waarin Jack Bauer… euh, Ben Carson (Kiefer Sutherland, cruisend op de automatische piloot) een voor de plot cruciale getuige die niet wil meewerken op andere gedachten brengt door ei zo na een pistool tegen haar voorhoofd te drukken. Het enige dat ontbrak was het tudutudu-deuntje van '24' om helemaal in een deuk te liggen. Een beetje exemplarisch voor het gros van de Hollywoodcinema: zit je vast in de plot, haal dan gewoon een pistool te voorschijn. Of integreer een paar gratuite scènes met gierende banden voor nog wat extra opwinding. In “Mirrors” zijn die kunstgrepen alvast overbodig: het gegeven van deze horrorprent is immers onderhoudend genoeg om te entertainen zonder de wat bij de haren gesleurde uitstapjes naar het actiegenre. Maar goed, zoals gezegd: het masseert lekker de lachspieren.

Wat dan weer eerder de gaapspieren activeert is de achtergrond die Ben Carson meekreeg: een ex-NYPD-agent die per ongeluk een collega neerschoot, vervolgens aan de drank raakte, geschorst werd door het korps en zijn relatie op de klippen zag lopen. De bij zijn zus inwonende Ben neemt rehabilitatiegewijs een job aan als nachtwaker in een afgebrand winkelcentrum. Waarom daar een nachtwaker moet zijn, is ons niet geheel duidelijk maar vooruit… het winkelcentrum bevindt zich nog nagenoeg in de staat zoals het was na de ramp, waardoor de verbrande paspoppen er dik bezaaid liggen.

Ben krijgt een tip van zijn collega-dagwaker: kijk niet in de spiegels (die overvloedig aanwezig zijn in de ruïne). Bens voorganger deed dat wel (meer nog, hij poetste de spiegels onophoudelijk), en het liep niet echt goed af met de man (getuige de bloederige openingsscène). Het duurt uiteraard niet lang vooraleer Ben in de ban raakt van de spiegels. Blijkt immers dat die dingen een alternatieve waarheid laten zien. Zo ziet Ben flarden van mensen die destijds omkwamen tijdens de brand, en op een bepaald moment voelt hij zelfs hoe hij zelf vuur vat. Ben probeert het geheim van de spiegels te doorgronden, maar brengt daarbij zijn ex en zijn kroost in gevaar, daar de spiegeldemonen niet van plan zijn om zich te beperken tot wat hocuspocus in het winkelcentrum…

Fransman Alexandre Aja filmde zich in 2003 in de horrorkijker met “Haute Tension” (“Switchblade Romance”) en versierde zichzelf een ticketje richting Hollywood, waar hij twee jaar geleden de remake van “The Hills Have Eyes” mocht draaien. Samen met zijn scenariopartner Gregory Levasseur heeft Aja een geoefend oog voor gore. Ook in “Mirrors” beperken de visuele effecten zich niet tot wat digitaal gegoochel. Nog voor de (uitstekende) begingeneriek mag het team van makeupmaestro Greg Nicotero zich al eens goed uitleven, en later komen ze ook op de proppen met een gedenkwaardige badkuipscène die gezwind over de top gaat. De gore is alvast één reden waarom dit filmpje zich onderscheidt van gelijkaardige spokenfilms als “The Grudge” of “Shutter”. Ook al is dit opnieuw een remake van een Oosterse horrorprent (het Zuidkoreaanse “Geoul Sokeuro” ofte “Into The Mirror” uit 2003), Aja volgt het origineel niet nauwgezet en zorgt voor een paar eigen twists.

Visueel valt het allemaal in de juiste plooien (op de meeste spiegeleffecten valt nauwelijks iets af te dingen) en ergens in “Mirrors” zit zeker een goede horrorprent verscholen. Eentje die er weliswaar niet volledig uitkomt: daarvoor is het karakter van Carson te flets, en mocht het gegeven af en toe wat compacter. Los daarvan werkt de setting van het afgebrande warenhuis en valt er genoeg genrepret te rapen om “Mirrors” uit te roepen tot een niet onaardige middenmoot in het genre. Zo, en dan gaan we nu in de glasbol gaan staren.