In één van de vele boe-scénes in The Grudge (of Ju-On zoals de originele film in Japan noemt) probeert een personage zich te verstoppen voor het boze onbekende door zich onder haar deken te verbergen. Een leuk gevonden genre-knipoog, goed voor een lekkere glimlach. The Grudge probeert dat gevoel constant op te roepen, en lijkt in eerste instantie ideaal voor op een laat uur, knus bij de open haard of centrale verwarming terwijl buiten de regen en wind door de elektriciteitskabels gieren. Uiteraard hopen de makers dat je de film eerst in de bioscoop ziet. Hoop die in de States alvast niet ijdel was, daar de prent daar moeiteloos de opbrengstkaap van honderd miljoen dollar bibbergeld voorbijschreed. Het licht voor de sequel is intussen op groen gezet. In Japan zijn er intussen al vijf Ju-On films verschenen, waarvan sommige rechtstreeks op video. Net zoals Ringu een succesvolle Westerse versie kreeg in The Ring, krijgt Ju-On nu ook een Westers equivalent. Regisseur Takashi Shimizu kreeg de eer om de film zelf opnieuw te draaien. Shimizu draaide dusver ook alle Japanse versies, hij moet dit verhaal dus onderhand wel met zijn blik op oneindig en verstand op nul kunnen vertellen. Wat hij hier meteen ook grotendeels doet. Centraal in The Grudge staat een huis waar een man zijn vrouw en kind vermoordde en vervolgens zelfmoord pleegde. De zielen van de doden vinden echter geen rust, waardoor ze het hiernamaals laten voor wat het is, en zich lekker incognito in de mystieke lagen van onze aardbol verschuilen. Iedereen die het huis des onheils binnendringt, krijgt te maken met hun vloek en komt daarna in mysterieuze omstandigheden om het leven. Zo moet in The Grudge het gezin dat het leegstaande huis koopt er één voor één aan geloven, en richten de geesten ook hun kippenvelpijlen op sociaal assistente Karen (een zoutloos slenterende Sarah Michelle Gellar), die in het huis verzeilde om er de dementerende nieuwe bewoonster te verzorgen?

The Grudge is niet volledig verwesterd. Het verhaal speelt zich nog steeds af in Tokio, alleen worden de hoofdrollen ingevuld door Westerse acteurs. Sommige decors uit de originele film werden behouden (het huis bijvoorbeeld) en ook de geesten worden door dezelfde acteurs vertolkt. De remake volgt het origineel zo dicht als maar kan, en is zelfs qua speelduur identiek. Sam Raimi (The Evil Dead, Spider-Man) was zo onder de indruk van het origineel dat hij prompt Shimizu overhaalde om de film nog eens opnieuw te maken voor een Westers publiek. Oosterse horrorfilms halen in het Westen immers enkel maar het alternatieve circuit, voor zover ze niet rechtstreeks op dvd worden gedropt. Opmerkelijk is wel dat de film in Amerika een PG-13 leeftijdskeuring kreeg. Een dertienjarige kan er dus zonder begeleiding van volwassenen de film zien. Ironisch genoeg is de leeftijdsgrens in ons Belgenland deze keer 'verboden onder de zestien jaar'.

Kwantiteit vertaalt zich niet in kwaliteit in The Grudge. De som van het geheel is minder sterk dan de afzonderlijke delen van de film. Of toch minstens een paar daarvan. Dat komt grotendeels omdat de rilmomenten (hoe venijnig mooi die soms ook in beeld zijn gebracht) blauwdrukcopiëen zijn van de spookscènes uit onder meer The Ring, Dark Water en The Eye. Voor ingewijde genrefans is The Grudge na een klein kwartier meteen al déja-vu. Bovendien is ook het scenario kinderlijk eenvoudig, repetitief en na een tijdje zelfs ronduit vervelend. Door het verhaal niet chronologisch te vertellen probeert Shimizu de leegheid nog wat te verdoezelen, maar het helpt de film niet echt vooruit. The Grudge mag dan al prima horrorvoedsel zijn voor jonge tieners, iets meer doorleefde genre-adepten zullen, een paar geslaagde momenten ten spijt, geenszins wakker liggen van deze opgewarmde kost.