Diablo Cody en horrorkomedies: het blijkt een weinig vruchtbare combinatie. Vijftien jaar na haar scenario van het schabouwelijke Jennifer’s Body is ook deze Lisa Frankenstein een dorre kijkervaring. Voor wie een natte vergelijking wil: vijftien jaar na haar scenario van het schabouwelijke Jennifer’s Body is ook deze Lisa Frankenstein een verkrampte slag in het water. Niet meteen een droomlangspeelregiedebuut voor Zelda Williams. De dochter van Robin, jawel.

De Lisa waarvan sprake in de titel is Lisa Swallows (Kathryn Newton). Op een niet zo fraaie dag ziet die hoe haar moeder in de huiskamer wordt vermoord door een maniak met een bijl. Het moet niet altijd een wasbeer op een gewestweg zijn die voor een trauma zorgt. Het trauma was voor haar vader precies minder groot, daar die een paar zuchten en kreunen later al is hertrouwd. Met Carla Gugino in feeksmodus, en dat terwijl de man zelf een kneuterige sofasaaie huisvader is. Op school wordt Lisa ook scheef bekeken, pogingen van haar stiefzus om er haar te integreren ten spijt.

De Frankenstein waarvan sprake in de titel is een niet nader genoemde dode pianist uit de jaren stillekes die na een blikseminslag op zijn grafsteen terug tot leven komt. En die weet Lisa’ke zombiegewijs te vertederen, ook al kan hij niet spreken en ziet hij eruit als een uitgekotste planktonbrij. Eenmaal opgekalefaterd lijkt hij dan weer op een Johnny Depp-kloon in Edward Scissorhands-modus, zij het zonder snoeischaarhanden. En beschermend is de gereanimeerde romanticus ook, getuige de vigeur waarmee hij de belagers van Lisa een kopje kleiner maakt, stiefmoeder Gugino inclusief. Als dank krijgt hij achtereenvolgens een oor, een hand en – zowaar – een urinebuis aangenaaid.

Lisa Frankenstein speelt zich af in 1989 en ziet eruit alsof het allemaal in de jaren tachtig zelf zou kunnen zijn gemaakt: Newton ziet er heel eightiesgecoiffeerd uit, OMG-snapchats blinken uit door afwezigheid en de (overdadige) soundtrack zoekt en vindt zijn heil bij onder andere Galaxie 500, Echo & The Bunnymen, The Jesus And Mary Chain en Pixies. Maar ook in de jaren tachtig zou Lisa Frankenstein maar een fletse hap zijn geweest door een gebrek aan focus en een tekort aan geslaagde grappen. Om nog maar te zwijgen van de irritante personages die tussen de kast en de muur over het tapijt struikelen.

Of hoe dit eerbetoon aan zowel het duidelijk aangehaalde Day of the Dead als aan geafficheerde Universalmonsterfims – en aan John Hughes – begint en eindigt als een saaie klucht boordevol gebakken lucht.